Τώρα αρχίζουν τα...ωραία για την εθνική!

Η πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ ολοκληρώθηκε, τα ματσάκια με ομάδες τύπου Ολλανδίας, Σκοπίων και Γεωργίας τελείωσαν και τώρα, έφτασε η ώρα για το...πραγματικό μπάσκετ και τα νοκ-άουτ παιχνίδια.

Τώρα θα φανεί πόσα...απίδια βάζει ο σάκος για την εθνική μας που καλείται πρώτα απ'όλα να δείξει την πρέπουσα σοβαρότητα απέναντι στο Βέλγιο, να ξεμπερδέψει χωρίς μεγάλες απώλειες-ου μην κούραση, τραυματισμούς, μεγάλη καταπόνηση κτλ- και να περιμένει τον αντίπαλό της στην οκτάδα που θα είναι, βάσει μπασκετικής λογικής, η Ισπανία, εκτός κι αν ο Γκορτάτ, ο Σλότερ και οι λοιποί Πολωνοί υπήκοοι έχουν αντίρρηση και καταφέρουν να την εκφράσουν απέναντι στους κακούς μας δαίμονες Ίβηρες!

Τα ψέμματα έχουν τελειώσει και είναι η ώρα να παίξει η εθνική μας το μπάσκετ που θέλει-και μπορεί. Μέχρι τώρα κατά την ταπεινή μας άποψη, η Ελλάδα δεν έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ. Ούτε καν καλό. Σίγουρα κράτησε δυνάμεις, δεν έπαιξε άμυνα στα όρια της -κι αυτό εν πολλεί είναι και θέμα διάθεσης-, δεν ζορίστηκε ιδιαίτερα και γενικά δεν κλήθηκε να...λύσει πολλούς "γρίφους" πάνω στο παρκέ. Μην ακούτε τί λένε και πολύ περισσότερο τι γράφουν ορισμένοι. Βαρεθήκαμε και στο περσινό Μουντομπάσκετ, μετά το εντυπωσαιακό ξεκίνημα, να ακούμε και να βλέπουμε παντού, σε σάιτ, εφημερίδες και μπλογκ, παντού διθυράμβους.. ''Πετάει η Ελλάδα'', ''τους έκανε ξανά ομάδα ο Κατσικάρης'', ''ταβάνι ο ουρανός γι'αυτή την εθνική'' και άλλα τέτοια μεγαλόστομα και εύκολα λόγια της στιγμής και του ενθουσιασμού αντί της σκέψης και της ηρεμίας πριν το δύσκολο στόχο. Μετά από 2 μέρες ήρθαν οι Σέρβοι, μας...πετσόκοψαν με μια 20άρα στο κεφάλι και...τα είχαμε να τα λέγαμε!

Το Βέλγιο θα το νικήσει η εθνική μας, εύκολα, δύσκολα ή πολύ δύσκολα. Έχει το απαραίτητο μπασκετικό know how για τέτοιες αναμετρήσεις σε σχέση με τους Βέλγους που παίζουν νοκ άουτ ματς μια φορά στα...20 χρόνια και αν. Όμως. Αν παρουσιαστεί νωθρή, "παγωμένη" και χωρίς αποφασιστικότητα στην ΑΜΥΝΑ τότε θα έχει πολλά μα πολλά προβλήματα. Και το Βέλγιο θα της βγει η ψυχή να το αποκλείσει και στη συνέχεια θα ζήσει εφιάλτες από τον Γκασόλ και την παρέα του που εάν βρει ελέυθερους χώρους, αμαρκάριστα σουτ από την περιφέρεια και υπνωτισμένους παίκτες στα πικ εν ρολ, τις περιστροφές και τα μπλοκ άουτ, σε τελειώνει χωρίς...πρώτες, δεύτερες ή τρίτες σκέψεις!

Ξαναλέμε εμάς η Ελλάδα έως τώρα δεν μας έπεισε. Από μια ομάδα με τέτοιο ταλέντο και τέτοιο βάθος στον πάγκο, περιμέναμε ακόμα και στην πρώτη φάση να δούμε μια ομάδα που ανά πάσα στιγμή θα σου εμπνέει εμπιστοσύνη και σιγουριά! Που θα την παρακολουθείς και θα την χαίρεσαι. Όπως την εθνική του Παναγιώτη Γιαννάκη. Δεν κάνουμε συγκρίσεις, ούτε προπονητών ούτε παικτών απλώς η αύρα που είχε εκείνη η εθνική ήταν απείρως καλύτερη από την τωρινή. Κι ας μην το γράφει ή λέει κανένας, επειδή ντε και καλά θέλουμε σύγχρονους προπονητές, με μοντέρνο μπάσκετ. Αλλά γι'αυτά θα έχουμε χρόνο να τα γράψουμε πιο αναλυτικά μετά το τέλος της διοργάνωσης όταν και θα κάνουμε το "ταμείο".

Αυτό που τώρα χρειάζεται η εθνική μας είναι ενότητα, αποφασιστικότητα και επίδειξη μπασκετικού αλτρουισμού. Τώρα ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδάκια και οι σκληροί από τους μαλθακούς. Τώρα θα φανεί ποιος το θέλει πραγματικά και ποιος μπορεί να το πετύχει. "When the going get's tough, only the tough get going" λένε τα αμερικανάκια και εν πολλοίς συνοψίζουν όλα τα παραπάνω που γράψαμε. Vamos Ελλάδα! 

Νίκησε τους Κροάτες και μέρα με τη μέρα θα "χτίζει" χαρακτήρα

Τα δεδομένα για την εθνική μας ομάδα μετά τους δύο νικηφόρους αγώνες στο Ευρωμπάσκετ είναι αδιαπραγμάτευτα και δεν χωρούν αμφιβολίες. Πρόκειται για μια ομάδα αποτελούμενη από σπυδαίους παίκτες, με χαλύβδινη προσωπικότητα και τεράστιες εμπειρίες και παραστάσεις από το κορυφαίο μπασκετικό επίπεδο, χωρίς όμως όλοι αυτοί οι παίκτες να έχουν ακόμη γίνει ομάδα και χωρίς να έχουν βρει ξεκάθαρους ρόλους και σταθερά πατήματα πάνω στο παρκέ. Πράγμα απολύτως λογικό αφού οι συγκεκριμένοι 12 πρώτη φορά παίζουν όλοι μαζί και έχοντας κάνει προετοιμασία ενός σχεδόν μήνα δεν είναι εύκολο για καμία ομάδα να βρει την απαιτούμενη και αναγκαία, για οποιοδήποτε μεγαλεπήβολο στόχο, χημεία, εντός και εκτός παρκέ.

Το Ευρωμπάσκετ είναι μια διοργάνωση 15 ημερών, με ομάδες που εμφανίζουν για πρώτη φορά τα συγκεκριμένα ρόστερ, με τις ισορροπίες να είναι πολύ λεπτές και δεν υπάρχει ,θεωρούμε, καμιά σύγκριση με το συλλογικό επίπεδο. Στις εθνικές διοργανώσεις πρέπει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να γίνεις ομάδα, να χτίσεις χαρακτήρα, να "ατσαλωθείς" και να σκληραγωγηθείς σε δύσκολες στιγμές και κρίσιμες do or die καταστάσεις που ενδεχομένως θα προκύπτουν από παιχνίδι σε παιχνίδι. Ακόμα και από κατοχή σε κατοχή. Ισορροπίες εύθραυστες και  δύσκολα διαχειρίσιμες.

Η εθνική μας το σίγουρο είναι πως βρίσκεται σε ικανοποιητικό δρόμο. Δεν παίζει ακόμη την καλύτερη άμυνα που μπορεί, δεν αποδίδει επιθετικά όπως "οφείλει" βάσει του επιθετικού ταλέντου που διαθέτουν όλοι της οι παίκτες και γενικά δεν αποπνέει ένα αίσθημα σιγουριάς ή γερού πατήματος μέσα στο παρκέ. Όμως. Όμως νίκησε άνετα τα Σκόπια, έκλεισε το σπίτι των διοργανωτών Κροατών και οδεύει ολοταχώς προς την πρώτη θέση του ομίλου και σε μια καλυτερη συνέχεια. Έχουμε μια ομάδα με μεγάλους παίκτες-ηγέτες όπως τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Πρίντεζη, τον Μπουρούση, με παίκτες εργαλεία όπως ο Σλούκας, ο Αντετοκούνμπο, ο Κουφός, ο Καλάθης και με εφεδρείες στον πάγκο παίκτες όπως τον Μάντζαρη, τον Καϊμακόγλου, τον Περπέρογλου και πιστέυουμε, θεωρούμε και ελπίζουμε ότι είναι φυσικό επακόλουθο για την ομάδα του Κατσικάρη να βελτιώνεται και να...χαλυβδώνεται μέρα με τη μέρα, παιχνίδι με το παιχνίδι, μπάλα με τη μπάλα. Η άμυνα σίγουρα πρέπει να προσεχτεί περισσότερο και κυρίως η περιφερειακή, η πίεση των γκαρντ μας να είναι πιο πιεστική στα αντίστοιχα αντίπαλα γκαρντ ώστε να τους "χαλάσει" το μυαλό όπως τονίζει και ο "δράκος" Παναγιώτης Γιαννάκης σχολιάζοντας στην τηλεόραση του ΟΤΕ (και η πίεση πάνω στην μπάλα είναι ένα στοιχείο που δεν το έχουμε δει τόσο μέχρι τώρα) και η υπομονή να χαρακτηρίζει το παιχνίδι μας στην επίθεση, πράγμα που δεν έχουμε δει στα 2 πρώτα παιχνίδια παρά σε ελάχιστες εξαιρέσεις και με συγκεκριμένες εκλάμψεις. Σε ενδεχόμενα νοκ άουτ ματς, η μπάλα ξαφνικά ζυγίζει περισσότερα κιλά, τα χέρια τρέμουν περισσότερο και φυσικά ο βαθμός δυσκολίας του αντιπάλου γιγαντώνεται, άρα κι εσύ οφείλεις να είσαι ΠΑΡΑΠΑΝΩ καλός απ'όσο συνήθως, αν θέλεις να φτάσεις μέχρι το τέλος και να μην φύγεις...άκλαφτος στα μέσα της διαδρομής..

Όπως και με τους Κροάτες έδειξε η εθνική μας, αυτοί οι παίκτες που την συναποτελούν διαθέτουν ένα ξεχωριστό "μέταλλο" και κουβαλούν μια ξεχωριστή μπασκετική παιδεία ο καθένας. Ποιότητα, χαρακτήρα, εμπειρία Είναι στο χέρι του Κατσικάρη να τους χειριστεί όπως πρέπει και είναι βέβαιο πως με τέτοιο υψηλό μπασκετικό IQ οι πιθανότητες να γίνει η εθνική μας από μια απλά "καλή ομάδα" σε μια "ομάδα που ξεκάθαρα πάει για διάκριση", είναι σαφώς υπέρ του. Το κλειδί θα είναι η ΑΜΥΝΑ που θα παίξει αυτή η ομάδα. Αν πιέσει και κλέψει μπάλες, θα βρει ανοιχτό γήπεδο ώστε να τρέξει αιφνιδιασμούς και να κάνει τη ζωή της πιο εύκολη.

Έχουμε εμπιστοσύνη στον Φώτη και τους 12 στρατιώτες του, αρκεί να μη χαλάσει η "συνταγή" που φτιάνεται μέρα με τη μέρα. Αν δεν υπάρχουν γκρίνιες, έριδες στα αποδυτήρια και "χαλασμένο" κλίμα εντός, εκτός και επί τα αυτά της ομάδας τότε όλα τα...άστρα είναι μαζί μας ώστε να ξεφύγουμε επιτέλους από τις απανωτές "σφαλιάρες" των περασμένων ετών και να ανεβούμε ξανά επάνω σε βάθρο μιας μεγάλης διοργάνωσης.

Μεγάλα λόγια δε χρειάζονται, όπως ούτε και μεγάλες απογοητεύσεις ή γκρίνιες. Προσήλωση στο στόχο και ενότητα χρειάζεται. Μόνο έτσι θα φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας.

Το "πρέπει" μεγαλύτερος αντίπαλος της εθνικής ομάδας μπάσκετ

Το αδιαπργαμάτευτο και δίχως αντίρρηση δεδομένο είναι πως η φετινή εθνική μας ομάδα μπάσκετ αποτελεί ένα από τα βαρύτερα "χαρτιά" του προσεχούς Ευρωμπάσκετ. Το...ασφυκτικά γεμάτο μπασκετική ποιότητα ρόστερ, η παρουσία στον πάγκο ενός εξαιρετικά φιλόδοξου και καταρτισμένου προπονητή (λέγε με Κατσικάρη) και οι, ούτως ή άλλως, πάντοτε υψηλές βλέψεις μιας ομάδας σαν την εθνική μας, έχουν δημιουργήσει σε όλους τους μπασκετόφιλους τεράστιες προσδοκίες και οι φράσεις "πάμε για μετάλλιο", "φύγαμε φουλ για τετράδα", "είμαστε η πιο γεμάτη ομάδα, όλους τους έχουμε" αρχίζουν να αποτελούν πια μέρος της καθημερινότητάς μας..

Έχουμε την άποψη πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος μιας ομάδας που διαθέτει παίκτες όπως οι Σπανούλης, Ζήσης, Καλάθης, Σλούκας, Μάντζαρης, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Αντετοκούνμπο, Πρίντεζη, Καιμακόγλου, Μπουρούση, Κουφό δεν είναι παρά ο ίδιος ο κακός της εαυτός. Ούτε υποτιμούμε τους αντιπάλους, ούτε υπερεκτιμούμε της δική μας ομάδα. Το ότι η εθνική μας έχει συγκεριμένα πλεονεκτήματα είναι δεδομένο και αυτά μάλιστα ποικίλουν καθώς και οι 12 παίκτες διαθέτουν ο καθένας διαφορετικα μπασκετικά χαρίσματα και χαρακτηριστικά. Και αδυναμίες βεβαίως. Όμως τα χαρίσματα, επιτρέψτε μας, αλλά μάλλον υπερτερούν με διαφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Παίκτες διπλοθεσίτες ή και τριπλοθεσίτες, παίκτες που επιτρέπουν στον Κατσικάρη να επιλέψει ανάμεσα σε πολλά διαφορετικά σχήματα και να κάνει διαφορετικές "αλχημείες", παίκτες με τεράστιες ατομικές δυνατότητες (εμπειρία+μπασκετική ποιότητα). Αυτά είναι τα κυρίαρχα στοιχεία του ρόστερ και θα είναι δύσκολο για την οποιαδήποτε αντίπαλη εθνική να μας αναχαιτίσει και να μας περιορίσει.

Μεγαλύτερο "μείον" της εθνικής μας είναι θεωρούμε το "πρέπει" που υποχρεωτικά μπαίνει στην εξίσωση.. Μια ομάδα όμως , όσο ταλέντο και ποιόητητα κι αν διαθέτει είναι δύσκολο να γίνει πραγματική ΟΜΑΔΑ μέσα σε ένα μήνα και κάτι. Μιλάμε για 12 παίκτες που πρώτη φορά βρίσκονται όλοι μαζί, άλλωστε. Και για τους άλλους μπορεί να ισχύει το ίδιο, με τη διαφορά όμως ότι τα ρόστερ τους (πχ Γαλλία,Ισπανία, Σερβία) είναι πάνω-κάτω τα ίδια τα τελευταία 7-8 χρόνια. Το δικό μας όχι. Η "χημεία" μιας ομάδας δεν είναι εύκολος στόχος. Θέλει χρόνο. Και τρόπο.

Ο Κατσικάρης έχει το πολύ δύσκολο έργο να κάνει γρήγορα "δεμένο" το σύνολό του, να πείσει όλους τους παίκτες (το τονίζουμε, καθώς κάποιοι παίκτες...δύσκολα πείθονται!) να "ματώνουν" στην άμυνα αλλά και να κατορθώσει να τους εμφυσήσει το ομαδικό πνεύμα, "χώνοντάς" τους μέσα στο κεφάλι ότι το "εγώ" πρέπει πάντα να βρίσκεται καταχωνιασμένο στο ντουλάπι και πολύ κάτω από το "εμείς". Κι εδώ αυτό το "κλισέ" ισχύει πολύ περισσότερο από το συλλογικό μπάσκετ, καθώς το διακύβευμα δεν είναι ομαδικής απόχρωσης αλλά γαλανόλευκης! Όπως και να έχει το βάρος που έχουν να σηκώσουν στις πλάτες τους οι διεθνείς είναι μεγάλο και είναι ευθύνη του Κατσικάρη και του προπονητικού τιμ ο τρόπος που θα το "κουβαλήσουν" οι παίκτες ώστε να μη λυγίσουν αλλά να προχωρήσουν ως το τέλος,ακόμα και με την πλάτη να βαραίνει. Αυτό είναι αποκλειστικά ευθύνη του εκάστοτε προπονητή, αφού αυτός κληθηκε για να οδηγήσει τον κάθε παίκτη ξεχωριστά και όλη την ομάδα μαζί και μέσα στις αρμοδιότητές του είναι και το ψυχολογικό κομμάτι, τομέας νευραλγικός στο μπάσκετ. Δεν έχει να τιθασέυσει 12 παίκτες αλλά 12 άτομα που είναι παίκτες και όπως είναι λογικό αυτά τα άτομα έχουν χαρακτήρα και προσωπικότητα, πέρα από ικανότητα στα τρίποντα, στο transition ή στα θεαματικά καρφώματα.

Τα πρόσφατα φιλικά παιχνίδια κατέδειξαν του λόγου το αληθές, αφού είναι φως-φανάρι πως η πίεση είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των διεθνών μας. Το θέλουν και οι ίδιοι πάρα πολύ (να μας κάνουν χαρούμενους) και αυτό ανεβάζει ακόμη πιο πολύ τον πήχη της δυσκολίας. Σιγά-σιγά βρίσκουν ρυθμό, "δένουν" σαν σύνολο (όπως παραδέχτηκε και ο Κατσικάρης) και μοιάζουν να βρίσκουν τί ζητούν μέσα στο παρκέ. Κάποιοι παίκτες που για διάφορους λόγους είχαν μείνει πίσω (βλ. Παπανικολάου) βρίσκουν τα "πατήματα" τους και μένει να δούμε αν και κάποιοι που εδώ και χρόνια έχουν μείνει πίσω σε νοοτροπία και μυαλό (βλ. Μπουρούσης...) ξυπνήσουν επιτέλους και σταματήσουν να χαλάνε το ομαδικό κλίμα που πάει να δημιοργηθεί... Ας μην πούμε άλλα κακεντρεχή παραμονές του τουρνουά, αφού και μετά τις 20 Σεπτέμβρη εδώ θα είμαστε, να τα πούμε όλα..

 Όπως και για κάθε ομάδα, οι τεράστιες προσδοκίες και ο φόβος της αποτυχίας μοιάζουν να είναι οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι για αυτή την ομάδα. Καλώς ή κακώς, μιλάμε για τεράστια μπασκετικά μεγέθη και η κριτική (καλοπροαίρετη και μη) που τους ασκείται καθημερινά είναι ανηλεής. Εμείς θα είμαστε εδώ για να τονίζουμε τα...στραβά και τα κακά, πάντοτε καλοπροαίρετα και πάντα με γνώμονα όχι το κακό τους ενός ή του άλλου αλλά το ομαδικό καλό. Το ελληνικό μπάσκετ δεν στερείται επιτυχιών, ούτε σε συλλογικό ούτε σε εθνικό επίεπεδο όμως η αλήθεια είναι ότι η εθνική μας ομάδα, η "επίσημη αγαπημένη" έχει αρκετά χρόνια χωρίς μια πραγματικά μεγάλη επιτυχία. Και το DNA αυτής της ομάδας είναι φτιαγμένο για μεγάλα πράγματα, σε όποια διοργάνωση κι αν μετέχει. Έφτασε η ώρα να λάμψει ξανά το άστρο της αγαπημένης όλων των μπασκετόφιλων!

Μόνο σεβασμός για αυτή την ομάδα!

Είναι φορές που στο μπάσκετ, και στον αθλητισμό γενικότερα, ο αντίπαλος σου είναι καλύτερος και άξια κατακτά την πολυπόθητη νίκη. Αυτό συνέβη και στον χτεσινό τελικό της Ευρωλίγκα όπου η οικοδέσποινα του φάϊναλ 4 Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε τον σπουδαίο Ολυμπιακό και ξαναπήρε στα χέρια της το ευρωπαϊκό μπασκετικό στέμμα μετά από 20 ολόκληρα χρόνια..

Δεν υπάρχει όμως χώρος για δάκρυα γι αυτό τον Ολυμπιακό. Για τον Ολυμπιακό των Αγγελόπουλων, του κόουτς Σφαιρόπουλου και του πραγματικά υπέροχου ελληνικού κορμού παικτών που τον απαρτίζουν τα τελευταία 4 χρόνια και τον έχουν οδηγήσει σε μεγάλες στιγμές και μοναδικές συγκινήσεις. Η αξία του νικητή δίνει αξία και στον ηττημένο, αν και αυτός ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται παραπάνω "δάφνες" από κανέναν.Έχει ξεπεράσει ξανά και ξανά και ξανά τον εαυτό του, έχει δημιουργήσει κόμπλεξ κατωτερότητας σε τεράστιους μπασκετικούς οργανισμούς(λέγε με ΤΣΣΚΑ), έχει "καταστρέψει" παικταράδες και παικταράδες, έχει δημιουργήσει νέες γενιές μπασκετόφιλων (Ολυμπιακών και μη) και , εν τέλει, έχει αλλάξει και το ίδιο το ευρωπαϊκό μπάσκετ με το "μοντέλο" που λάνσαρε από τη σεζόν 2011-2012 ο μεγάλος δάσκαλος Ντούσαν Ίβκοβιτς, με τις "ευλογίες" των αδελφών Αγγελόπουλων με το οποίο έδινε τόπο στα νιάτα και άφηνε πίσω του τη λογική των τεράστιων μπάτζετ, των αστέρων, της γκλαμουριάς και του απολύτως συγκεκριμένου τρόπου παιχνιδιού. Το ακολούθησε μετά τον Ολυμπιακό η Μακάμπι πέρυσι αλλά και η Ρεάλ φέτος που κράτησε τους γηγενέις της παίκτες προσθέτοντας απλά στην "εξίσωση" παίκτες-μαχητές, σκληρούς (Νοτσιόνι,Ρίβερς,Ματσιούλις,Αγιόν) και όχι μεγάλα ονόματα όπως έκανε επί τόσα χρόνια.

Για αυτό τον Ολυμπιακό, αυτός ο τελικός ίσως και να αποτελούσε το απόγειό του. Κακά τα ψέματα, η ποιότητα του ρόστερ του έχει υποχωρήσει αισθητά από το 2012-2013 κι έπειτα, όχι γιατί έδωσε λιγότερα λεφτά αλλά επειδή υποχώρησε η μπασκετική ποιότητα. Λο, Άντιτς και Χάϊνς δεν έχει τώρα ο Ολυμπιακός και ο κορμός των Ελλήνων χρειάζεται κι αυτός κάπου-κάπου και μια βοήθεια. Κάποτε θα κολλήσει ο Σπανούλης και θα εγκλωβιστεί ο Μάντζαρης ή ο Πρίντεζης και εκεί χρειάζεται και η βοήθεια απ'τα ξένα, η οποία φέτος στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς απουσίασε. Η ΤΣΣΚΑ προσκύνησε την Παρασκευή και γι αυτό απαιτήθηκαν τόνοι ιδρώτα και ενέργειας και στον τελικό φάνηκε από ένα σημείο και μετά πως η "βενζίνη" στο ρεζερβουάρ κάποιων παικτών είχε εξαντληθεί και δικαίως.

Και πάλι, όμως. Ποιος μπορεί να γκρινιάξει ή πει κάτι στραβό για μια ομάδα που έφτασε σε τελικό Ευρωλίγκας, τη στιγμή που δεν την περίμενε ακόμα και ο πιο φανατικός της θαυμαστής στην αρχή της χρονιάς; Σίγουρα κριτική θα υπάρξει, ειδικά εάν αυτή είναι καλοπροαίρετη.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται πολλά ο Ολυμπιακός για να ξαναπατήσει στην κορυφή του μπασκετικού Έβερεστ. Λίγα και καλά χρειάζεται και το σημαντικότερο το έχει ήδη: μπασκετική τεχνογνωσία και απόλυτη γνώση, πια, και εμπειρία του τί χρειάζεται για να φτάσει εκεί. Πλέον δεν είναι μια ομάδα άμαθη και άπειρη. Είναι μια ομάδα με έναν σταθερό κορμό παικτών που αυτά τα μεγάλα παιχνίδια τα έχει πλέον "ψωμοτύρι"! Έχει κερδίσει τελικούς, έχει χάσει τελικούς, έχει νικήσει με buzzer beater, έχει σφυρηλατηθεί σε do or die καταστάσεις.. Διαθέτει στην άκρη του πάγκου έναν εξαιρετικό Έλληνα προπονητή και έχει την ευλογία να έχει για αφεντικά δύο αυθεντικούς μπασκετικούς Ολυμπιακούς, όπως τον Παναγιώτη και το Γιώργο Αγγελόπουλο, που με όχημα την τρέλα και την αγάπη τους για το άθλημα είναι βέβαιο πως του χρόνου θα προσπαθήσουν να ενισχύσουν ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ την ομάδα ώστε να βρίσκεται του χρόνου στο Βερολίνο και να διεκδικήσει και πάλι την τέταρτη ευρωπαϊκή κούπα...

Υ.Γ.: Αξίζουν πολλά μπράβο στη Ρεάλ και στον Πάμπλο Λάσο που μετά από 2 χαμένους τελικούς δεν σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους αλλά έμειναν ενωμένοι και με σύνεση δημιούργησαν αυτή την σπουδαία ομάδα!
Υ.Γ.2: Την ώρα ενός αγώνα μπάσκετ και πόσω μάλλον ενός μεγάλου τελικού, υπάρχουν πολλοί σφυγμοί και τεράστια ένταση στους αθλητές. Οι "κοκκορομαχίες" ανάμεσα σε Σπανούλη,Ρούντι και Ματσιούλις είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ σε έναν αγώνα με τόση πίεση και τόσα νεύρα σε όλη τη διάρκειά του.. Προφανώς οι δημοσιογράφοι της Νεριτ και της ΝΟΒΑ δεν έχουν παίξει ποτέ μπάσκετ και ίσως αυτό να εξηγεί τα εθνικιστικά παραληρήματα για έναν καυγά που, στην τελική, ευθύνονται και οι της Ρεάλ και ο Σπανούλης. Οι οποίοι παίκτες μάλιστα μετά τον αγώνα τα βρήκαν! Πραγματικά (για ακόμη μια φορά) ΤΡΑΓΙΚΗ η τηλεοπτική μετάδοση των αγώνων... 

ΕΝΑ "ΑΟΥΤΣΑΪΝΤΕΡ",ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ

Είναι φορές που η αστείρευτη ελληνική γλώσσα μοιάζει πολύ λίγη για να περιγράψει κάποια συναισθήματα ή κάποιες σκόρπιες σκέψεις που κατακλύζουν ένα μυαλό το οποίο έχει μόλις παρακολουθήσει ακόμη ένα μπασκετικό έπος, ένα μπασκετικό "παραμύθι", μια μπασκετική εποποιία όπως αυτήν που πέτυχε η θρυλική πια μπασκετική ομάδα του Ολυμπιακού το απόγευμα της 15ης του Μάη στο παρκέ του "Παλάθιο Ντε Ντεπόρτες" της Μαδρίτης..


Δώδεκα "¨κομμάντο" υπό τις οδηγίες του "στρατηγού" Γιάννη Σφαιρόπουλου και με την μαεστρική και μάγκικη καθοδήγηση του "λοχαγού" Βασίλη Σπανούλη έκαναν ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ σκόνη και θρύψαλα την χρυσοποίκιλτη και ακριβοθώρητη ΤΣΣΚΑ Μόσχας των 42 εκατομυρίων ευρώ(!) και έστειλαν την ομάδα του Πειραιά στον μεγάλο τελικό της Κυριακής, απέναντι στην άλλη πλουσιοπάροχη ευρωπαϊκή ομάδα την Ρεάλ. Εκεί, όπου οι "ερυθρόλευκοι" θα διεκδικήσουν την τέταρτη Ευτωπαϊκή κούπα της ιστορίας τους, μέσα στην έδρα της μεγάλης αντιπάλου τους..


Για να φτάσουμε εκεί,προηγήθηκαν πολλά.. Προηγήθηκε ένας τεράστιος αγώνας με απίστευτες συγκινήσεις και ακόμη πιο απίστευτη εξέλιξη στα τελευταία του λεπτά..Μια δυνατή, σοβαρή, πειθαρχημένη και πολύ καλά διαβασμένη απέναντι στον Σπανούλη ΤΣΣΚΑ έκανε δύσκολη τη ζωή του Ολυμπιακού και επί 37 λεπτά είχε το πάνω χέρι.. Κρατούσε τον Σπανούλη στους 2 πόντους και όλοι είχαν φτάσει πια στο σημείο να αναφωνήσουν ''ε δεν γίνεται να τους νικάνε πάντα, κάποια στιγμή θα έχαναν, δεν θα γίνεται κάθε χρόνο το ίδιο".. Και να που όχι μόνο έγινε αλλά έγινε και σε χειρότερο βαθμό! Ο τεράστιος αθλητικός εγωισμός του κορυφαίου ευρωπαίου μπασκετμπολίστα τούτη τη στιγμή δεν μπορούσε τόσο εύκολα να επιτρέψει στους Ρώσους να θριαμβεύσουν και την ομάδα του να πέσει έτσι, αμαχητί.. Σκορ στο 63-54 και το πρώτο "μπουμ" ακόυγεται σε όλη την ισπανική πρωτεύουσα.. 63-57 με τρίποντη βόμβα από το πουθενά.. Η αρχή έχει μόλις γίνει..  Τα κόκκινα σορτσάκια των παικτών της ΤΣΣΚΑ αρχίζουν να αποκτούν σιγά σιγά το χαρακτηριστικό καφέ χρώμα, τα χέρια αρχίζουν να τρέμουν, οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν, οι πιο μεγάλοι Ρωσικοί εφιάλτες ξαναπαίρνουν σάρκα και οστά.. Ο Ολυμπιακός βγάζει ψυχωμένες άμυνες, ο Σλούκας βάζει την προσωπική του σφραγίδα στο παιχνίδι και η μπαγκέτα ξαναπάει στα χέρια του μεγάλη αρχηγού.. Τρίποντο και πάλι μέσα, καλάθι εκτός ισορροπίας πάλι μέσα, νέο τρίποντο, στα 10 δεύτερα πάλι μέσα.. Από το 0 στα 11 σουτ και τους 2 πόντους του 37ου λεπτού, ο Βασίλης Σπανούλης σημειώνει 11 μαζεμένους πόντους στα τελευταία 4 λεπτά, στέλνει τον Ολυμπιακό στον τελικό και την ΤΣΣΚΑ για ακόμη μια χρονιά άπραγη και απογοητευμένη πίσω στη Μόσχα..

Ποτέ ξανά παίκτης με τέτοια αστοχία σε ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ δεν βάζει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά τόσα μαζεμένα clutch shots.. Και σε τί παιχνίδι..Δε μιλάμε πλέον για εμφάνιση με βάση την προετοιμασία ή την ατομική μπασκετική ικανότητα, αλλά μιλάμε για...cojones που λένε οι φίλοι μας οι Ισπανοί! Μιλάμε για ψυχή, μιλάμε για αποθέματα καρδιάς και απαρράμιλου πάθους... Mιλάμε για..πολλά κιλά καρύδια!

Και τώρα η Ρεάλ Μαδρίτης και μάλιστα μέσα στο άντρο της.. Μεγάλη η πρόκληση, μεγάλη η δυσκολία του εγχειρήματος, όμως....για σταθείτε λίγο! Basta Cosi που λένε και οι Ιταλοί! Εδώ μιλάμε για τον μπασκετικό Ολυμπιακό.. Για την ομάδα του Μάντζαρη, του Σλούκα, του Πρίντεζη, του Σπανούλη, με τα back to back ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, με τις ανατροπές, με την καρδιά, με αυτό το "refuse to loose".. Μιλάμε για την ομάδα που με βάση τον παραπάνω κορμό εμπλουτισμένο με ξένους-ρολίστες κάθε βράδυ βρίσκει έναν διαφορετικό τρόπο για να γυρίσει ένα χαμένο παιχνίδι, ένα διαφορετικό πρωταγωνιστή για να αντιμετωπίσει μια απώλεια τραυματισμού, ένα αλλοτινό τρικ για να παγιδεύεσει έναν μεγάλο αντίπαλο που την έχει "στα σχοινιά".. Όσο μεγάλη είναι η δυσκολία του εγχειρήματος άλλο τόσο κι ακόμη μεγαλύτερη είναι η μαγκιά και το "μέταλλο" αυτής της ατσαλωμένης από μεγάλους αγώνες ΟΜΑΔΑΣ..

Δεν είμαστε και τόσο σίγουροι πως οι παίκτες του κόουτς Σφαιρόπουλου θα καθίσουν απλά να παρατηρούν τους Ισπανούς να βάζουν σωρηδόν τρίποντα και να καρφώνουν με τη γνωστή επειδειξιομανία τους.. Κάτι μας λέει πως τα παιδιά που απαρτίζουν αυτή την ομάδα-κόσμημα που χαίρονται να τη βλέπουν όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι, ανεξαρτήτου οπαδικής προτίμησης, έχουν κάτι ακόμα να καταθέσουν στο παρκέ.. Αν αυτό είναι αρκετό για να φέρει στον Πειραία ακόμη μια κούπα κανείς δεν το ξέρει.. Ακόμη όμως κι αν ο Ολυμπιακός χάσει την Κυριακή είμαστε βέβαιοι για τούτο: θα το έχει κάνει έχοντας βγάλει το λάδι της Ρεάλ κι έχοντας δώσει κάθε ικμάδα της παραμικρής του δύναμης.. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο αυτής της παρέας, μεγαλύτερο από όλες τις Ευρωλίγκες που έχει ή θα πάρει: παλέυει για ό,τι της αναλογεί αλλά και για ότι την ξεπερνάει!Δεν τα παρατάει στις δυσκολίες αλλά συνεχίζει να μάχεται.. Κάθε μέρα ξεπερνάει τον εαυτό της και μας παραδίδει και μαθήματα ζωής.. Κυρίες και κύριοι αυτός είναι ο μπασκετικός Ολυμπιακός, η καλύτερη ομάδα της τελευταίας επταετίας στα ευρωπαϊκά παρκέ.. Μια ομάδα-κόσμημα..Συγνώμη..ΟΜΑΔΑ-κόσμημα!