Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Τώρα αρχίζουν τα...ωραία για την εθνική!

Η πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ ολοκληρώθηκε, τα ματσάκια με ομάδες τύπου Ολλανδίας, Σκοπίων και Γεωργίας τελείωσαν και τώρα, έφτασε η ώρα για το...πραγματικό μπάσκετ και τα νοκ-άουτ παιχνίδια.

Τώρα θα φανεί πόσα...απίδια βάζει ο σάκος για την εθνική μας που καλείται πρώτα απ'όλα να δείξει την πρέπουσα σοβαρότητα απέναντι στο Βέλγιο, να ξεμπερδέψει χωρίς μεγάλες απώλειες-ου μην κούραση, τραυματισμούς, μεγάλη καταπόνηση κτλ- και να περιμένει τον αντίπαλό της στην οκτάδα που θα είναι, βάσει μπασκετικής λογικής, η Ισπανία, εκτός κι αν ο Γκορτάτ, ο Σλότερ και οι λοιποί Πολωνοί υπήκοοι έχουν αντίρρηση και καταφέρουν να την εκφράσουν απέναντι στους κακούς μας δαίμονες Ίβηρες!

Τα ψέμματα έχουν τελειώσει και είναι η ώρα να παίξει η εθνική μας το μπάσκετ που θέλει-και μπορεί. Μέχρι τώρα κατά την ταπεινή μας άποψη, η Ελλάδα δεν έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ. Ούτε καν καλό. Σίγουρα κράτησε δυνάμεις, δεν έπαιξε άμυνα στα όρια της -κι αυτό εν πολλεί είναι και θέμα διάθεσης-, δεν ζορίστηκε ιδιαίτερα και γενικά δεν κλήθηκε να...λύσει πολλούς "γρίφους" πάνω στο παρκέ. Μην ακούτε τί λένε και πολύ περισσότερο τι γράφουν ορισμένοι. Βαρεθήκαμε και στο περσινό Μουντομπάσκετ, μετά το εντυπωσαιακό ξεκίνημα, να ακούμε και να βλέπουμε παντού, σε σάιτ, εφημερίδες και μπλογκ, παντού διθυράμβους.. ''Πετάει η Ελλάδα'', ''τους έκανε ξανά ομάδα ο Κατσικάρης'', ''ταβάνι ο ουρανός γι'αυτή την εθνική'' και άλλα τέτοια μεγαλόστομα και εύκολα λόγια της στιγμής και του ενθουσιασμού αντί της σκέψης και της ηρεμίας πριν το δύσκολο στόχο. Μετά από 2 μέρες ήρθαν οι Σέρβοι, μας...πετσόκοψαν με μια 20άρα στο κεφάλι και...τα είχαμε να τα λέγαμε!

Το Βέλγιο θα το νικήσει η εθνική μας, εύκολα, δύσκολα ή πολύ δύσκολα. Έχει το απαραίτητο μπασκετικό know how για τέτοιες αναμετρήσεις σε σχέση με τους Βέλγους που παίζουν νοκ άουτ ματς μια φορά στα...20 χρόνια και αν. Όμως. Αν παρουσιαστεί νωθρή, "παγωμένη" και χωρίς αποφασιστικότητα στην ΑΜΥΝΑ τότε θα έχει πολλά μα πολλά προβλήματα. Και το Βέλγιο θα της βγει η ψυχή να το αποκλείσει και στη συνέχεια θα ζήσει εφιάλτες από τον Γκασόλ και την παρέα του που εάν βρει ελέυθερους χώρους, αμαρκάριστα σουτ από την περιφέρεια και υπνωτισμένους παίκτες στα πικ εν ρολ, τις περιστροφές και τα μπλοκ άουτ, σε τελειώνει χωρίς...πρώτες, δεύτερες ή τρίτες σκέψεις!

Ξαναλέμε εμάς η Ελλάδα έως τώρα δεν μας έπεισε. Από μια ομάδα με τέτοιο ταλέντο και τέτοιο βάθος στον πάγκο, περιμέναμε ακόμα και στην πρώτη φάση να δούμε μια ομάδα που ανά πάσα στιγμή θα σου εμπνέει εμπιστοσύνη και σιγουριά! Που θα την παρακολουθείς και θα την χαίρεσαι. Όπως την εθνική του Παναγιώτη Γιαννάκη. Δεν κάνουμε συγκρίσεις, ούτε προπονητών ούτε παικτών απλώς η αύρα που είχε εκείνη η εθνική ήταν απείρως καλύτερη από την τωρινή. Κι ας μην το γράφει ή λέει κανένας, επειδή ντε και καλά θέλουμε σύγχρονους προπονητές, με μοντέρνο μπάσκετ. Αλλά γι'αυτά θα έχουμε χρόνο να τα γράψουμε πιο αναλυτικά μετά το τέλος της διοργάνωσης όταν και θα κάνουμε το "ταμείο".

Αυτό που τώρα χρειάζεται η εθνική μας είναι ενότητα, αποφασιστικότητα και επίδειξη μπασκετικού αλτρουισμού. Τώρα ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδάκια και οι σκληροί από τους μαλθακούς. Τώρα θα φανεί ποιος το θέλει πραγματικά και ποιος μπορεί να το πετύχει. "When the going get's tough, only the tough get going" λένε τα αμερικανάκια και εν πολλοίς συνοψίζουν όλα τα παραπάνω που γράψαμε. Vamos Ελλάδα! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου