ΚΟΟΥΤΣ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ...

Οι λόγοι για τους οποίους μια ομάδα αποτυγχάνει σε μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση δεν είναι ποτέ απολύτως εμφανείς και απολύτως κατανοητοί, ιδιαίτερα για όσους δεν γνωρίζουν "πρόσωπα και πράγματα" από το εσωτερικό της ομάδας. Άλλοτε φταίνε οι κακές σχέσεις μεταξύ των παικτών, άλλοτε η απουσία συννενόησης και αλληλοσεβασμού ανάμεσα σε παίκτες και προπονητή, άλλοτε η κακή αγωνιστική "χημεία" της ομάδας, άλλοτε η απειρία και απουσία μεγάλων αγωνιστικών "παραστάσεων" και άλλοτε φταίνε οι...μπασκέτες που είναι στραβές ή οι μπάλες που δεν είναι όσο φουσκωμένες πρέπει. Άλλες φορές πάλι, φταίει η περιορισμένη ικανότητα των παικτών, η απουσία ουσιαστικού αγωνιστικού κινήτρου ή η "εχθρική" αντιμετώπιση της διαιτησίας. Επειδή εμείς πρόκειται να ασχοληθούμε με την εθνική ομάδα μπάσκετ της Ελλάδας, μια από τις μεγαλύτερες μπασκετικές δυνάμεις παγκοσμίως(και επίσημα είμαστε τέταρτοι στο ranking της FIBA) αφήνουμε στην άκρη μεμψοιμοιρίες, ψευτοδικαιολογίες και διαιτητολαγνεία, όλα δηλαδή τα παραπάνω που δεν αρμόζουν σε μια ομάδα με την ιστορία της εθνικής μας και θα επικεντρωθούμε στους αμιγώς μπασκετικούς λόγους που κατά την ταπεινή μας άποψη οδήγησαν στον αποκλεισμό μας από τους "8" του φετινού Ευρωμπάσκετ.

Η εθνική μας ομάδα, η "επίσημη αγαπημένη", απέτυχε παταγωδώς στη διοργάνωση, κρίνοντας και μεμονωμένα από το αποτέλεσμα αλλά και από την γενική αγωνιστική εικόνα που κατέθεσε στα παρκέ της Σλοβενίας, η οποία και ήταν πολύ παρακάτω από το μπασκετικό αποτέλεσμα που αποδεδειγμένα σε τόσες μεγάλες διοργανώσεις έχουν δείξει ότι μπορούν να μας προσφέρουν οι διεθνείς μας. Εμείς ούτε θα καταδικάσουμε κανέναν, ούτε θα...στήσουμε στο απόσπασμα τον κόουτς Τρινκιέρι, ούτε θα κατηγορούμε τον τάδε παίκτη γι'αυτό ή τον τάδε για εκείνο. Απλώς θα προσπαθήσουμε να "αποκρυπτογραφήσουμε" το τί έφταιξε και...δεν μας βγήκε και να απαντήσουμε στο "τί γίνεται από δω και πέρα" για την εθνική μας, επιστρατεύοντας απλά όσο μπάσκετ -νομίζουμε ότι- ξέρουμε και όση λογική διαθέτουμε στο κεφάλι μας. Γιατί και το μπάσκετ ένα απλό άθλημα είναι που στηρίζεται κι αυτό στην απλή λογική πολλές φορές..


Πρώτα απ'όλα η εθνική μας ομάδα, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, δεν έχει κανένα ελαφρυντικό, όσον αφορά απουσίες κλπ. Άλλες ομάδες-βλέπε Ισπανία και κυρίως Σερβία αλλά και οι περισσότερες που εμφανίστηκαν- είναι αλλαγμένες παραπάνω από το μισό σε σχέση με το περασμένο Ευρωμπάσκετ, ενώ γενικά παρακολουθούμε ένα τουρνουά ιδιαίτερα χαμηλό σε μπασκετική ποιότητα, από τη στιγμή ειδικά που οι μεγαλύτεροι αστέρες της διοργάνωσης απουσιάζουν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Η εθνική μας διέθετε ένα ρόστερ μπολιασμένο με...τόνους μπασκετικής εμπειρίας και με αδιαμφισβήτητη ποιότητα, ίσως το καλύτερο στο τουρνουά μαζί με αυτό της εθνικής Ισπανίας, οπότε οι δικαιολογίες για "απουσίες Καλάθη, Κουφού, Σχορτσανίτη κλπ κλπ" ή "τραυματίστηκαν όμως και 1-2 παίκτες στην πορεία" για εμάς πάνε κατευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων..Η ομάδα δεν κατάφερε το αυτονόητο για μια ομάδα που πάει να πετύχει σημαντική διάκριση: να έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό στο παιχνίδι της. Ούτε στο αμυντικό κομμάτι, αφού όταν η αντίπαλη ομάδα διέθετε ένα επιθετικό "υπερόπλο"(βλ. Μπελινέλι,Κοπόνεν,Ντράγκιτς) ο μόνος τρόπος να τον σταματούσαμε ήταν να...κάνουμε το σταυρό μας να αστοχήσει αλλά ούτε και επιθετικά, αφού το ατελείωτο ροτέισον(μοίρασμα του χρόνου δηλαδή)του Τρινκιέρι και η απουσία ξεκάθαρου πλάνου και συνοχής στο "στήσιμο" των επιθέσεων, αποσυντόσινιζαν την ομάδα και της στερούσαν την απαιτούμενη σταθερότητα και συνοχή. Παρακολουθώντας ειδικά το "μαρτυρικό" πρώτο 25 λεπτο του αγώνα με τη Σλοβενία, ειλικρινά προσπαθούσα να καταλάβω τί προσπαθούσαμε να κάνουμε στην επίθεση, αφού όποτε μας ζόριζαν λίγο παραπάνω με πίεση, η μπάλα και η επίθεση ήταν χαμένη από χέρι.. Στα της άμυνας ας το αφήσουμε καλύτερα, αφού για αλληλοκαλύψεις, μπλοκ-άουτ και κυρίως ΔΙΑΘΕΣΗ ούτε λόγος και τα 21(!) επιθετικά ριμπάουντ των Σλοβένων στο μεταξύ μας ματς μάλλον "μαρτυρούν" και του λόγου το αληθές.. Γιατί η άμυνα είναι και θέμα διάθεσης και αυταπάρνησης και χωρίς να θέλουμε να γίνουμε κακοί, οι παίκτες μας δεν εμφανίστηκαν σε αυτό το τουρνουά τόσο αποφασισμένοι και "διψασμένοι" όσο μας έχουν συνηθίσει. Ήταν κάτι οφθαλμοφανές και κάτι που θεωρούμε ότι  οφείλεται σε μαγάλο βαθμό και στον προπονητή..

Αυτός πρώτος από όλους πρέπει να εμπνεύσει τους παίκτες, δίνοντας τους να καταλάβουν τί θέλει από αυτούς στο παρκέ και μην ακούσουμε τώρα τίποτα εθνικοφροσύνες του στυλ "ο παίκτης από τη στιγμή που φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο δεν χρειάζεται λόγια, τα δίνει όλα για την πατρίδα" γιατί εδώ δεν μιλάμε για την μάχη της Τριπολιτσάς αλλά για ΜΠΑΣΚΕΤ και γιατί είμαστε αναμφίβολα σίγουροι ότι και οι 12 παίκτες που αγωνίστηκαν ένιωθαν κάθε στιγμή υπερήφανοι για τη φανέλα που φορούσαν. Αυτό όμως δεν "αντανακλά" και αναγκαστικά πως ό,τι νιώθουν θα το βγάλουν και μέσα στο γήπεδο.Για να καταλάβετε επακριβώς τι λέμε, όταν προπονητής της εθνικής ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, έβλεπες τους παίκτες με "γυαλισμένο μάτι" στο παρκέ, έτοιμους να "ορμήσουν" σε κάθε μπάλα και να "κατασπαράξουν" κάθε αντίπαλο.. Γιατί ο προπονητής οφείλει να είναι και δάσκαλος και να μεταδίδει σε αυτούς όλα όσα πρεσβεύει κι εκείνος. Και ο Γιαννάκης το "μέταλλο" που διέθετε ως παίκτης είχε καταφέρει να το μεταδώσει "ατόφιο" και στους παίκτες. Ο κόουτς Τρινκιέρι δυστυχώς δεν μπόρεσε να μπει στην ιδιοσυγκρασία των διεθνών μας. Όντας εντελώς άπειρος σε τέτοιου υψηλού επιπέδου διοργάνωση, έμοιαζε κάποιες φορές "χαμένος στη μετάφραση" ενώ όποτε χρειάστηκε να "διαβάσει" τον αντίπαλο ή να "διαβάσει" το παιχνίδι μέσα στη ροή του και να κάνει κινήσεις στη "σκακιέρα" των πάγκων ώστε να ανατρέψει τα δεδομένα, απέτυχε. Δεν διαφωνούμε ότι ο άνθρωπος είναι έξυπνος, μορφωμένος, διαβασμένος, καλός προπονητής με επιτυχίες στην Ιταλία(βλέπε Καντού τα τελευταία δύο χρόνια), όμως αυτά δεν ξέρουμε εάν είναι αρκετά εχέγγυα για να είναι και ο προπονητής της εθνικής Ελλάδας. Η ομάδα δεν είχε την απαραίτητη ισοροπία ανάμεσα στην περιφέρεια και στην φροντ λάιν της και αυτό αποτελεί ξεκάθαρη ευθύνη του Ιταλού προπονητή. Ξαναλέμε, δεν θα τον...σταυρώσουμε τον άνθρωπο αλλά δεν μπορούμε και να μην κρίνουμε τα όσα βλέπουμε..

Όσον αφορά τους παίκτες, τα "κουκιά" εδώ είναι μετρημένα. Δεν αμφισβητούμε κανέναν τους, πρόκειται για μπασκετμπολίστες με πολλές παραστάσεις μεγάλων αγώνων και πολλούς κερδισμένους τίτλους, όμως κάπου το πράγμα "χάλασε" στη Σλοβενία.. Σίγουρα όπως προείπαμε είναι και θέμα καθοδήγησης του κόουτς είναι όμως και θέμα της διάθεσης του παίκτη εάν θα πάει σαν "αγρίμι" στη μπάλα ή εάν θα μείνει να την κοιτάει άπραγος. Στους περισσότερους αγώνες, ίσως με εξαίρεση αυτόν απέναντι στην Ισπανία, οι διεθνείς μας έμοιαζαν να είναι "έξω από τα συνηθισμένα νερά τους" και σκιά του εαυτού τους. Και έλλειψη διάθεσης παρατηρήσαμε και κούραση και νεύρα και όλα αυτά είναι λογικά όταν παίζεις συνέχεια και ασταμάτητα, όμως για σταθείτε λίγο...και οι αντίπαλοι το ίδιο κουρασμένοι δεν είναι,το ίδιο δεν παίζουν όλη τη χρονιά; Οπότε εδώ, σταματάμε και την κουβέντα.. Το θέμα είναι η διαχείρηση της κατάστασης, γιατί όλοι "βράζουν" μέσα στο ίδιο "ζουμί". Το θέμα είναι πως κρατάει ο "στρατηγός" της κάθε ομάδας την κουτάλα..

Το φετινό Ευρωμπάσκετ αποτελεί παρελθόν όμως και από εδώ και πέρα μετράει η επόμενη μέρα αυτής της ομάδας. "Μετά την βροχή έρχεται η λιακάδα" και οι ιθύνοντες θα πρέπει να κάνουν τις πιο προσεκτικές επιλογές για να έρθει αυτή η λιακάδα και να μη μείνουν καθόλου...σύννεφα πάνω από τον ουρανό της εθνικής μπάσκετ. Η επόμενη μεγάλη "μαγιά" Ελλήνων παικτών έρχεται(Μάντζαρης,Παππάς,Γιάνκοβιτς,Παπαπέτρου, Αντετοκούμπο, Αγραβάνης και και και..)και θα πρέπει  να γίνει η σωστή επιλογή του ανθρώπου που θα καθοδηγήσει όλους αυτούς τους παίκτες στην κατεύθυνση που πρέπει. Προσωπική μας εκτίμηση είναι ότι ο Τρινκιέρι θα αποτελέσει παρελθόν και στη θέση του θα πρέπει να τοποθετηθεί ένας έμπειρος προπονητής που θα μπορέσει να εμπνεύσει σεβασμό στους παίκτες και που θα μπορεί να τους οδηγήσει και πνευματικά μέσα και έξω από το παρκέ. Ξέρουμε, κι εσάς στο μυαλό ο Παναγιώτης Γιαννάκης σας έρχεται, ο κόουτς των επιτυχιών για την εθνική, το θέμα όμως είναι πως δεν είναι γνωστό εάν πλέον η ομοσπονδία επιθυμεί να συνεργαστεί εκ νέου μαζί του, μετά τα όλα όσα έγιναν το 2008(πρόσληψή του από τον Ολυμπιακό και αποπομπή του στη συνέχεια).. Προσωπική μας άποψη είναι ότι ο "δράκος" αποτελεί την ιδανική περίπτωση προπονητή για την εθνική ομάδα, όσα χρόνια κι αν περάσουν και όση κριτική κι αν έχει δεχτεί.. "Ξαναζεσταμένο φαγητό;" Ναι, και μας έλειψε πολύ!

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Το καλύτερο για τον Ολυμπιακό και τους φίλους του οι αδελφοί Αγγελόπουλοι φαίνεται πως το...φύλαγαν για το τέλος, καθώς μέσα σε μια μέρα και χωρίς κανένας να καταλάβει το οτιδήποτε, ανακοίνωσαν για πέντε χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα νέα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ, τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Ενώ όλοι περίμεναν μετά την ανακοίνωση για πέντε χρόνια του Δημήτρη Αγραβάνη, "συνοδοιπόρου" του Παπαπέτρου στην εθνική Νέων, να "κοπάσει" η μεταγραφολογία και ετοιμάζονταν για την έναρξη της "ερυθρόλευκης" προετοιμασίας, οι Αγγελόπουλοι, επαναπροσέγγισαν την πλευρά του παίκτη, προσφέροντάς του ό,τι καλύτερο γινόταν, με βάση τα ισχύοντα δεδομένα και τον "ανάγκασαν" να αφήσει το -ιδιαίτερα φημισμένο- πανεπιστήμιο του Τέξας όπου σπούδαζε για να γίνει κάτοικος Πειραιά για την επόμενη πενταετία.

Ο Παπαπέτρου όπως έδειξε και στο ευρωμπάσκετ Νένων Ανδρών αλλά και στο κολεγιακό πρωτάθλημα, όπου και είχε ιδιαίτερα "καλό όνομα" με αρκετές πιθανότητες να επιλεγεί σε ένα από τα επόμενα ντραφτ, είναι παίκτης με μεγάλο "potential", μεγάλες δυνατότητες εξέλιξης δηλαδή, πάνω στον οποίο μπορεί να στηριχτεί μια ομάδα. Σίγουρα πνευματικά δεν θα είναι έτοιμος αμέσως να επωμιστεί ηγετικούς ρόλους και να έχει μέσο όρο 15-20 πόντους, όμως αποτελεί περίπτωση παίκτη που έχει όλα τα "μπασκετικά εχέγγυα"-μπασκετικό IQ, ταλέντο, προσωπικότητα- για να εξελιχτεί σε μπασκετμπολίστα πρώτης γραμμής και να αναλάβει σταδιακά τον ρόλο ενός άλλου "Παπ'', του Κώστα Παπανικολάου ο οποίος θα παίζει πλέον στα παρκέ της ACB με την Μπαρτσελόνα. Όσο για τον Αγραβάνη, που δεν είναι τόσο διαφημισμένος όσο ο "διόσκουρός" του στην εθνική Νέων, αποτελεί μια κίνηση-επένδυση, καθώς ο μικρός έχει δείξει ιδιαίτερα υψηλό μπασκετικό μυαλό, όσο τον έχουμε δει αγωνιζόμενο και με τον Πανιώνιο και με την εθνική.

Με αυτή την κίνηση και σε συνδυασμό και με όλες τις προηγούμενες οι Αγγελόπουλοι αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά το "μοντέλο" ομάδας που πρεσβεύουν, το οποίο και τους οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης τα δύο τελευταία χρόνια: παίρνουμε ό,τι καλύτερο υπάρχει από τηνεγχώρια, ελληνική αγορά, συνοδεύοντάς το με ξένους που δεν θα αμείβονται με "υπεραξίες" αλλά με βάση ακριβώς ότι προσφέρουν στο παρκέ. Έτσι ακριβώς έπραξαν το καλοκαίρι του 2011, παίρνοντας στο τέλος της χρονιάς την Ευρωλίγκα και το πρωτάθλημα, έτσι έπραξαν το περσινό καλοκαίρι, κατακτώντας το "back to back" ευρωπαικό τρόπαιο και έτσι έκαναν και φέτος. Απέκτησαν φτηνούς και δοκιμασμένους στην Ελλάδα παίκτες(Πέτγουεϊ, Ντάνστον, Σίμονς) και ξένους-"λαβράκια" (Λοτζέσκι, Μπέγκιτς) οι οποίοι δεν θα έχουν την απαίτηση να έχουν μια μπάλα δική τους, όυτε να το παίζουν ηγέτες, αλλά θα είναι στην "υπηρεσία" της ομάδας και του παίκτη-ορχήστρα που θα αναλαμβάνει την καθοδήγησή της (Σπανούλης).

 Φιλοσοφία που κερδίζει, δεν αλλάζει και οι πρόεδροι του Ολυμπιακού το κατάλαβαν για τα καλά "στο πετσί τους" αυτό τα τελευταία 3 χρόνια, διάστημα στο οποίο, έχοντας σπαταλήσει ελάχιστα σε σχέση με τα πρώτα τους χρόνια χρήματα, έχουν κατακτήσει 2 ευρωπαικά και ένα εγχώριο τίτλο.

Στηριζόμενοι σε μια σταθερή οικονομική πολιτική που αντιστοιχεί στην στελέχωση του ρόστερ με παίκτες που παίζουν για την ομάδα και όχι για το συμβόλαιο και οι οποίοι διαθέτουν χαρακτήρες που θα "αντανακλούν" σε ήσυχα αποδυτήρια και στη δημιουργία μιας ομάδας-παρέας, όπως συνέβαινε ακριβώς και τα τελευταία δύο χρόνια. Γιατί την ιστορία, την γράφουν οι παρέες..

ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ...

Όποιος παρακολούθησε τον χτεσινό τελικό του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ, είτε φίλος του Ολυμπιακού είτε οποιοσδήποτε απλός μπασκετόφιλος δεν μπορεί παρά να αισθάνεται δέος για την τεράστια αυτή ομάδα.. ΟΜΑΔΑ πιο σωστά.. Μια παρέα παιδιών που πέρσι ξεκίνησαν από το μηδέν και με δουλειά και το κεφάλι κάτω, χωρίς εκατομμύρια και φανφάρες, κατάφεραν να κερδίσουν για δεύτερη συνεχή χρονιά την Ευρωλίγκα και να καταπλήξουν όλη την μπασκετική Ευρώπη με το " διαστημικό"μπάσκετ που έπαιξαν-ειδικά στα δύο ματς του Φάιναλ Φορ.. Το μάτι "γυάλιζε" και το έβλεπε κανείς όποτε έκαναν βουτιές στο παρκέ οι "ερυθρόλευκοι" για μια χαμένη μπάλα.. Κανένας δεν έπαιζε για τον εαυτό του, κανένας δεν έλεγε μεγάλα λόγια.. Το μόνο που έκαναν οι τύποι αυτοί, ήταν να βάλουν το κεφάλι κάτω, να τα δώσουν ΟΛΑ στα 40 λεπτά του αγώνα και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε: δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαικό με τρομακτική άνεση!

Ναι, ναι.. Ο Ολυμπιακός έβαλε 100άρα στη δύσμοιρη Ρεάλ, αφού πρώτα είχε...ξεπαστρέψει ολάκερη ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό με 17 πόντους διαφορά, παίζοντας κατά διαστήματα μπάσκετ μιας...άλλης εποχής! "Δαιμονισμένη" άμυνα, απίστευτη υπομονή και αρμονία στις επιθετικές επιλογές και αστείρευτο πάθος ήταν τα στοιχεία που χαρακτήρισαν τους (back to back, πλέον) πρωταθλητές Ευρώπης οι οποίοι πραγματικά πρέπει να φόβησαν τους αντιπάλους με τον τρόπο που στέκονταν στο παρκέ! 

Τί να πούμε τώρα εμείς για τον κορυφαίο Ευρωπαίο παίκτη Βασίλη Σπανούλη, τί να πρωτομνημονεύσουμε για το "λιοντάρι" Κάιλ Χάινς, τί να...ψελίσουμε για τον κόουτς Μπαρτζώκα, που τόσο και τόσα έχει ακούσει ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ όλη τη χρονιά.. Ο άνθρωπος έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής με Ευρωλίγκα στο παλμαρέ του και...τα πολλά λόγια μάλλον είναι φτώχεια σε τέτοιες στιγμές, οπότε σταματάμε!

Πιο σημαντικό πάντως γι'αυτή την ομάδα δεν είναι πως έχει κατακτήσει δύο συνεχόμενες Ευρωλίγκες αλλά το ότι έχει κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση και των φιλάθλων αλλά και των αντιπάλων του, που αναγνωρίζουν πως έχουν να τα βάλουν με μία ομάδα που παίζει με καρδιά και ψυχή, που δίνει όλο το "είναι" της και στα 40 λεπτά του α
γώνα και που έχει μάθει όταν πρέπει να "σκύβει το κεφάλι"¨, να δουλεύει και να κατακτά όλο και περισσότερα, χωρίς βεντετισμούς, χωρίς φανφάρες και χωρίς ίχνος υπεροψίας..

Ο "στρατηγός" Ντούντα Ίβκοβιτς "σφυρηλάτησε" πέρυσι αυτή την ομάδα με χαρακτήρα νικητή και πρωταθλητή και την έμαθε να παίζει για να μάχεται και να χαίρεται το παιχνίδι, παίζοντας πάντα σωστό, πειθαρχημένο μπάσκετ.. Τα αποτελέσματα της δουλειάς του ακόμη φαίνονται και θα συνεχίσουν να φαίνονται για πολλά χρόνια ακόμη, αρκεί να μη χαθεί ο "κορμός" αυτών των παικτών και αρκεί στην άκρη του πάγκου να υπάρχει ένας άνθρωπος με την κατάλληλη ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ για να διαχειριστεί τις όποιες δυσκολίες παρουσιαστούν.. Κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας απέδειξε(και θα συνεχίσει να αποδεικνύει)πως ήταν και είναι ο κατάλληλος γι αυτό το έργο.. Και του χρωστάμε όλοι ένα "συγνώμη" για την τεράστια και άδικη-ώρες ώρες-κριτική προς το πρόσωπό του...

ΝΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΑ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ

Ο Ολυμπιακός πήγε να παίξει στο Τελ Αβίβ με την πλάτη στον τοίχο, κέρδισε, όμως και πάλι "τα χρειάστηκε" στο τέλος καταφέρνοντας να κάνει ντέρμπι, ένα ματς δικό του.. Οι "ερυθρόλευκοι" διά γυμνού οφθαλμού είναι ανώτεροι σε όλα τα επίπεδα από αυτή την μέτρια Μακάμπι και το απέδειξαν στο πρώτο ημίχρονο,βάζοντας τα σουτ,παίζοντας έξυπνα και ψυχωμένα και βγάζοντας στο παρκέ αυτό που μπορούν και έχουν αποδείξει πως διαθέτουν.. Στο τρίτο δεκάλεπτο εμφανίστηκε πάλι αυτό το "όμως", που ταλαιπωρεί όλη τη χρονιά τον Ολυμπιακό και που έδωσε στους Ισραηλινούς την ευκαιρία να περάσουν και μπροστά στο σκορ και να "γλυκοκοιτάξουν" τη νίκη..

Είναι λογικό μέσα στη "Νόκια Αρένα" η Μακάμπι να πιέσει και ειδικά όταν βρίσκεται με 10-12 πόντους πίσω στο σκορ, το θέμα είναι όμως τι κάνει ο Ολυμπιακός σε αυτές τις περιπτώσεις.. Είναι αλήθεια ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας και χτες τα βρήκε λίγο σκούρα στην αντιμετώπιση κάποιων ειδικών συνθηκών που διαμορφώθηκαν μέσα στο ματς..Κάποιες αλλαγές δεν του βγαίνουν,αργεί να πάρει τάιμ άουτ και γενικώς μοιάζει κάποιες φορές να "χάνεται" μέσα στον ανελέητο ρυθμό του αγώνα..Σίγουρα οι παίκτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών, όμως και αυτό, κομμάτι που αφορά τον κόουτς είναι εν πολλοίς, αφού δική του αρμοδιότητα είναι να "ξυπνήσει" τον εκάστοτε παίκτη που βρίσκεται σε "τρικυμία"..Να του φωνάξει,να τον συμβουλέψει,να μην τον αφήσει σε ησυχία μέχρι να βρει τον εαυτό του..Ξαναλέμε,ευθύνες όλοι έχουν για τα "νεκρά" διαστήματα και αυτά πάντα θα υπάρχουν,μικρά ή μεγάλα,γιατί ούτως ή άλλως μπάσκετ δεν πάιζεις μόνος σου αλλά υπάρχει και κάποιος άλλος απέναντί σου που με την πίεση που σου ασκεί, σε υποχρεώνει και σε λάθη και σε κακές επιλογές.. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε και τις σημαντικές απουσίες των δύο αμερικανών Λο και Πάουελ, που αποτελούν βασικούς "άξονες" του παιχνιδιού του Ολυμπιακού.. Δεν αποτελούν δικαιολογία, είναι όμως πάντα δύο σημαντικές απουσίες.

Το σημαντικό φυσικά για τους πρωταθλητές Ευρώπης είναι το μεγάλο "διπλό", μέσα σε μια πολύ δύσκολη έδρα -ανεξάρτητα με το ποια είναι η κατάσταση της Μακάμπι- το οποίο και τους επιτρέπει να βλέπουν πια με άλλο μάτι τη συνέχεια του TOP16.. Αν έχανε ο Ολυμπιακός θα είχε μεγάλο πρόβλημα,καθώς ο όμιλος έχει γίνει...κουλουβάχατα αφού ομάδες που μπήκαν στο "χορό" σαν αουτσάιντερ έχουν φτάσει να είναι στις πρώτες θέσεις και να...λοξοκοιτάνε προς Μπιγκ Μπεν μεριά!

Αυτό που πρέπει να κρατήσουν οι "ερυθρόλευκοι" από το χτεσινό παιχνίδι είναι η μεγάλη εμφάνιση του αρχηγού τους Βασίλη Σπανούλη, που μετά από αρκετό καιρό κάνει τέτοια μεγάλη εμφάνιση και δείχνει να είναι σε "θέση μάχης", αλλά και το πρώτο δυναμικό "παρών" που δήλωσε ο Γκιόργκι Σερμαντίνι, που ώρες-ώρες πάλευε μόνος του απέναντι στους ψηλούς της Μακάμπι, μοιράζοντας τάπες, κατεβάζοντας σημαντικά ριμπάουντ και τελειώνοντας κρίσιμες φάσεις. Ο Γεωργιανός είναι καλός παίκτης, ξέρει τα βασικά του μπάσκετ και όπως φαίνεται θα βοηθήσει ακόμη περισσότερο τον Ολυμπιακό στη συνέχεια..

Μια συνέχεια που θα είναι μεγάλη και δύσκολη, αφού πέρα από τα ματς της Ευρωλίγκα, ακολουθούν και τα δύο "κολλητά" ντέρμπι με τον Παναθηναικό(4 και 10 Φλεβάρη)σε πρωτάθλημα και κύπελλο.. Ο Ολυμπιακός θέλει ακόμη πολλή δουλειά για να φτάσει να παίζει στο επίπεδο μιας ομάδας που στόχο έχει το φάιναλ 4 και όλοι, από τους παίκτες έως και τον προπονητή, θα πρέπει να δουλέψουν πάνω σε αδυναμίες και τρωτά σημεία, ώστε όταν έρθει η ώρα των μεγάλων αγώνων που κρίνουν και τα πάντα να είναι έτοιμοι να ανταπεξέλθουν και να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών που οι ίδιοι δημιούργησαν με την περσινή "θριαμβευτική" πορεία τους προς την κορυφή. Το σίγουρο είναι πως οι πρωταθλητές μετά τη χτεσινή νίκη στο Τελ Αβίβ βλέπουν με πιο "ξεκάθαρο" βλέμμα την δύσκολη συνέχεια και κερδίζουν πολλά στο κομμάτι της ψυχολογίας, που είναι από τα πιο σημαντικά στο άθλημα που λέγεται μπάσκετ..


Υ.Γ. : Το πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία, αποτυπώνεται και στην κακή κατάσταση του Κώστα Παπανικολάου. Ο ταλαντούχος φόργουορντ δεν...ξέχασε ξαφνικά το μπάσκετ και από "τούρμπο" έγινε  "αρνάκι"..Απλά τα σουτ δεν του μπάινουν, κάποιες ενέργειες δεν του βγάινουν με την ίδια αποτελεσματικότητα και δεν θέλει και πολύ για να σε πάρει από κάτω..Όποις έχει παίξει έστω και λίγο με την "σπυριάρα", ξέρει.. Είναι καθαρά θέμα προπονητή το να του ανυψώσει την ψυχολογία και να του δώσει να καταλάβει πως δεν γίνεται να πάιζει στο 100% για όλη τη χρονιά, ώστε να ηρεμήσει και να ξαναβρεί σιγά-σιγά τον παλιό, καλό εαυτό του. Γιατί ο Παπανικολάου είναι από τα μεγάλα βαρόμετρα του φετινού Ολυμπιακού.