Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Το "πρέπει" μεγαλύτερος αντίπαλος της εθνικής ομάδας μπάσκετ

Το αδιαπργαμάτευτο και δίχως αντίρρηση δεδομένο είναι πως η φετινή εθνική μας ομάδα μπάσκετ αποτελεί ένα από τα βαρύτερα "χαρτιά" του προσεχούς Ευρωμπάσκετ. Το...ασφυκτικά γεμάτο μπασκετική ποιότητα ρόστερ, η παρουσία στον πάγκο ενός εξαιρετικά φιλόδοξου και καταρτισμένου προπονητή (λέγε με Κατσικάρη) και οι, ούτως ή άλλως, πάντοτε υψηλές βλέψεις μιας ομάδας σαν την εθνική μας, έχουν δημιουργήσει σε όλους τους μπασκετόφιλους τεράστιες προσδοκίες και οι φράσεις "πάμε για μετάλλιο", "φύγαμε φουλ για τετράδα", "είμαστε η πιο γεμάτη ομάδα, όλους τους έχουμε" αρχίζουν να αποτελούν πια μέρος της καθημερινότητάς μας..

Έχουμε την άποψη πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος μιας ομάδας που διαθέτει παίκτες όπως οι Σπανούλης, Ζήσης, Καλάθης, Σλούκας, Μάντζαρης, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Αντετοκούνμπο, Πρίντεζη, Καιμακόγλου, Μπουρούση, Κουφό δεν είναι παρά ο ίδιος ο κακός της εαυτός. Ούτε υποτιμούμε τους αντιπάλους, ούτε υπερεκτιμούμε της δική μας ομάδα. Το ότι η εθνική μας έχει συγκεριμένα πλεονεκτήματα είναι δεδομένο και αυτά μάλιστα ποικίλουν καθώς και οι 12 παίκτες διαθέτουν ο καθένας διαφορετικα μπασκετικά χαρίσματα και χαρακτηριστικά. Και αδυναμίες βεβαίως. Όμως τα χαρίσματα, επιτρέψτε μας, αλλά μάλλον υπερτερούν με διαφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Παίκτες διπλοθεσίτες ή και τριπλοθεσίτες, παίκτες που επιτρέπουν στον Κατσικάρη να επιλέψει ανάμεσα σε πολλά διαφορετικά σχήματα και να κάνει διαφορετικές "αλχημείες", παίκτες με τεράστιες ατομικές δυνατότητες (εμπειρία+μπασκετική ποιότητα). Αυτά είναι τα κυρίαρχα στοιχεία του ρόστερ και θα είναι δύσκολο για την οποιαδήποτε αντίπαλη εθνική να μας αναχαιτίσει και να μας περιορίσει.

Μεγαλύτερο "μείον" της εθνικής μας είναι θεωρούμε το "πρέπει" που υποχρεωτικά μπαίνει στην εξίσωση.. Μια ομάδα όμως , όσο ταλέντο και ποιόητητα κι αν διαθέτει είναι δύσκολο να γίνει πραγματική ΟΜΑΔΑ μέσα σε ένα μήνα και κάτι. Μιλάμε για 12 παίκτες που πρώτη φορά βρίσκονται όλοι μαζί, άλλωστε. Και για τους άλλους μπορεί να ισχύει το ίδιο, με τη διαφορά όμως ότι τα ρόστερ τους (πχ Γαλλία,Ισπανία, Σερβία) είναι πάνω-κάτω τα ίδια τα τελευταία 7-8 χρόνια. Το δικό μας όχι. Η "χημεία" μιας ομάδας δεν είναι εύκολος στόχος. Θέλει χρόνο. Και τρόπο.

Ο Κατσικάρης έχει το πολύ δύσκολο έργο να κάνει γρήγορα "δεμένο" το σύνολό του, να πείσει όλους τους παίκτες (το τονίζουμε, καθώς κάποιοι παίκτες...δύσκολα πείθονται!) να "ματώνουν" στην άμυνα αλλά και να κατορθώσει να τους εμφυσήσει το ομαδικό πνεύμα, "χώνοντάς" τους μέσα στο κεφάλι ότι το "εγώ" πρέπει πάντα να βρίσκεται καταχωνιασμένο στο ντουλάπι και πολύ κάτω από το "εμείς". Κι εδώ αυτό το "κλισέ" ισχύει πολύ περισσότερο από το συλλογικό μπάσκετ, καθώς το διακύβευμα δεν είναι ομαδικής απόχρωσης αλλά γαλανόλευκης! Όπως και να έχει το βάρος που έχουν να σηκώσουν στις πλάτες τους οι διεθνείς είναι μεγάλο και είναι ευθύνη του Κατσικάρη και του προπονητικού τιμ ο τρόπος που θα το "κουβαλήσουν" οι παίκτες ώστε να μη λυγίσουν αλλά να προχωρήσουν ως το τέλος,ακόμα και με την πλάτη να βαραίνει. Αυτό είναι αποκλειστικά ευθύνη του εκάστοτε προπονητή, αφού αυτός κληθηκε για να οδηγήσει τον κάθε παίκτη ξεχωριστά και όλη την ομάδα μαζί και μέσα στις αρμοδιότητές του είναι και το ψυχολογικό κομμάτι, τομέας νευραλγικός στο μπάσκετ. Δεν έχει να τιθασέυσει 12 παίκτες αλλά 12 άτομα που είναι παίκτες και όπως είναι λογικό αυτά τα άτομα έχουν χαρακτήρα και προσωπικότητα, πέρα από ικανότητα στα τρίποντα, στο transition ή στα θεαματικά καρφώματα.

Τα πρόσφατα φιλικά παιχνίδια κατέδειξαν του λόγου το αληθές, αφού είναι φως-φανάρι πως η πίεση είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των διεθνών μας. Το θέλουν και οι ίδιοι πάρα πολύ (να μας κάνουν χαρούμενους) και αυτό ανεβάζει ακόμη πιο πολύ τον πήχη της δυσκολίας. Σιγά-σιγά βρίσκουν ρυθμό, "δένουν" σαν σύνολο (όπως παραδέχτηκε και ο Κατσικάρης) και μοιάζουν να βρίσκουν τί ζητούν μέσα στο παρκέ. Κάποιοι παίκτες που για διάφορους λόγους είχαν μείνει πίσω (βλ. Παπανικολάου) βρίσκουν τα "πατήματα" τους και μένει να δούμε αν και κάποιοι που εδώ και χρόνια έχουν μείνει πίσω σε νοοτροπία και μυαλό (βλ. Μπουρούσης...) ξυπνήσουν επιτέλους και σταματήσουν να χαλάνε το ομαδικό κλίμα που πάει να δημιοργηθεί... Ας μην πούμε άλλα κακεντρεχή παραμονές του τουρνουά, αφού και μετά τις 20 Σεπτέμβρη εδώ θα είμαστε, να τα πούμε όλα..

 Όπως και για κάθε ομάδα, οι τεράστιες προσδοκίες και ο φόβος της αποτυχίας μοιάζουν να είναι οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι για αυτή την ομάδα. Καλώς ή κακώς, μιλάμε για τεράστια μπασκετικά μεγέθη και η κριτική (καλοπροαίρετη και μη) που τους ασκείται καθημερινά είναι ανηλεής. Εμείς θα είμαστε εδώ για να τονίζουμε τα...στραβά και τα κακά, πάντοτε καλοπροαίρετα και πάντα με γνώμονα όχι το κακό τους ενός ή του άλλου αλλά το ομαδικό καλό. Το ελληνικό μπάσκετ δεν στερείται επιτυχιών, ούτε σε συλλογικό ούτε σε εθνικό επίεπεδο όμως η αλήθεια είναι ότι η εθνική μας ομάδα, η "επίσημη αγαπημένη" έχει αρκετά χρόνια χωρίς μια πραγματικά μεγάλη επιτυχία. Και το DNA αυτής της ομάδας είναι φτιαγμένο για μεγάλα πράγματα, σε όποια διοργάνωση κι αν μετέχει. Έφτασε η ώρα να λάμψει ξανά το άστρο της αγαπημένης όλων των μπασκετόφιλων!