Μόνο σεβασμός για αυτή την ομάδα!

Είναι φορές που στο μπάσκετ, και στον αθλητισμό γενικότερα, ο αντίπαλος σου είναι καλύτερος και άξια κατακτά την πολυπόθητη νίκη. Αυτό συνέβη και στον χτεσινό τελικό της Ευρωλίγκα όπου η οικοδέσποινα του φάϊναλ 4 Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε τον σπουδαίο Ολυμπιακό και ξαναπήρε στα χέρια της το ευρωπαϊκό μπασκετικό στέμμα μετά από 20 ολόκληρα χρόνια..

Δεν υπάρχει όμως χώρος για δάκρυα γι αυτό τον Ολυμπιακό. Για τον Ολυμπιακό των Αγγελόπουλων, του κόουτς Σφαιρόπουλου και του πραγματικά υπέροχου ελληνικού κορμού παικτών που τον απαρτίζουν τα τελευταία 4 χρόνια και τον έχουν οδηγήσει σε μεγάλες στιγμές και μοναδικές συγκινήσεις. Η αξία του νικητή δίνει αξία και στον ηττημένο, αν και αυτός ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται παραπάνω "δάφνες" από κανέναν.Έχει ξεπεράσει ξανά και ξανά και ξανά τον εαυτό του, έχει δημιουργήσει κόμπλεξ κατωτερότητας σε τεράστιους μπασκετικούς οργανισμούς(λέγε με ΤΣΣΚΑ), έχει "καταστρέψει" παικταράδες και παικταράδες, έχει δημιουργήσει νέες γενιές μπασκετόφιλων (Ολυμπιακών και μη) και , εν τέλει, έχει αλλάξει και το ίδιο το ευρωπαϊκό μπάσκετ με το "μοντέλο" που λάνσαρε από τη σεζόν 2011-2012 ο μεγάλος δάσκαλος Ντούσαν Ίβκοβιτς, με τις "ευλογίες" των αδελφών Αγγελόπουλων με το οποίο έδινε τόπο στα νιάτα και άφηνε πίσω του τη λογική των τεράστιων μπάτζετ, των αστέρων, της γκλαμουριάς και του απολύτως συγκεκριμένου τρόπου παιχνιδιού. Το ακολούθησε μετά τον Ολυμπιακό η Μακάμπι πέρυσι αλλά και η Ρεάλ φέτος που κράτησε τους γηγενέις της παίκτες προσθέτοντας απλά στην "εξίσωση" παίκτες-μαχητές, σκληρούς (Νοτσιόνι,Ρίβερς,Ματσιούλις,Αγιόν) και όχι μεγάλα ονόματα όπως έκανε επί τόσα χρόνια.

Για αυτό τον Ολυμπιακό, αυτός ο τελικός ίσως και να αποτελούσε το απόγειό του. Κακά τα ψέματα, η ποιότητα του ρόστερ του έχει υποχωρήσει αισθητά από το 2012-2013 κι έπειτα, όχι γιατί έδωσε λιγότερα λεφτά αλλά επειδή υποχώρησε η μπασκετική ποιότητα. Λο, Άντιτς και Χάϊνς δεν έχει τώρα ο Ολυμπιακός και ο κορμός των Ελλήνων χρειάζεται κι αυτός κάπου-κάπου και μια βοήθεια. Κάποτε θα κολλήσει ο Σπανούλης και θα εγκλωβιστεί ο Μάντζαρης ή ο Πρίντεζης και εκεί χρειάζεται και η βοήθεια απ'τα ξένα, η οποία φέτος στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς απουσίασε. Η ΤΣΣΚΑ προσκύνησε την Παρασκευή και γι αυτό απαιτήθηκαν τόνοι ιδρώτα και ενέργειας και στον τελικό φάνηκε από ένα σημείο και μετά πως η "βενζίνη" στο ρεζερβουάρ κάποιων παικτών είχε εξαντληθεί και δικαίως.

Και πάλι, όμως. Ποιος μπορεί να γκρινιάξει ή πει κάτι στραβό για μια ομάδα που έφτασε σε τελικό Ευρωλίγκας, τη στιγμή που δεν την περίμενε ακόμα και ο πιο φανατικός της θαυμαστής στην αρχή της χρονιάς; Σίγουρα κριτική θα υπάρξει, ειδικά εάν αυτή είναι καλοπροαίρετη.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται πολλά ο Ολυμπιακός για να ξαναπατήσει στην κορυφή του μπασκετικού Έβερεστ. Λίγα και καλά χρειάζεται και το σημαντικότερο το έχει ήδη: μπασκετική τεχνογνωσία και απόλυτη γνώση, πια, και εμπειρία του τί χρειάζεται για να φτάσει εκεί. Πλέον δεν είναι μια ομάδα άμαθη και άπειρη. Είναι μια ομάδα με έναν σταθερό κορμό παικτών που αυτά τα μεγάλα παιχνίδια τα έχει πλέον "ψωμοτύρι"! Έχει κερδίσει τελικούς, έχει χάσει τελικούς, έχει νικήσει με buzzer beater, έχει σφυρηλατηθεί σε do or die καταστάσεις.. Διαθέτει στην άκρη του πάγκου έναν εξαιρετικό Έλληνα προπονητή και έχει την ευλογία να έχει για αφεντικά δύο αυθεντικούς μπασκετικούς Ολυμπιακούς, όπως τον Παναγιώτη και το Γιώργο Αγγελόπουλο, που με όχημα την τρέλα και την αγάπη τους για το άθλημα είναι βέβαιο πως του χρόνου θα προσπαθήσουν να ενισχύσουν ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ την ομάδα ώστε να βρίσκεται του χρόνου στο Βερολίνο και να διεκδικήσει και πάλι την τέταρτη ευρωπαϊκή κούπα...

Υ.Γ.: Αξίζουν πολλά μπράβο στη Ρεάλ και στον Πάμπλο Λάσο που μετά από 2 χαμένους τελικούς δεν σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους αλλά έμειναν ενωμένοι και με σύνεση δημιούργησαν αυτή την σπουδαία ομάδα!
Υ.Γ.2: Την ώρα ενός αγώνα μπάσκετ και πόσω μάλλον ενός μεγάλου τελικού, υπάρχουν πολλοί σφυγμοί και τεράστια ένταση στους αθλητές. Οι "κοκκορομαχίες" ανάμεσα σε Σπανούλη,Ρούντι και Ματσιούλις είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ σε έναν αγώνα με τόση πίεση και τόσα νεύρα σε όλη τη διάρκειά του.. Προφανώς οι δημοσιογράφοι της Νεριτ και της ΝΟΒΑ δεν έχουν παίξει ποτέ μπάσκετ και ίσως αυτό να εξηγεί τα εθνικιστικά παραληρήματα για έναν καυγά που, στην τελική, ευθύνονται και οι της Ρεάλ και ο Σπανούλης. Οι οποίοι παίκτες μάλιστα μετά τον αγώνα τα βρήκαν! Πραγματικά (για ακόμη μια φορά) ΤΡΑΓΙΚΗ η τηλεοπτική μετάδοση των αγώνων...