Μόνο σεβασμός για αυτή την ομάδα!

Είναι φορές που στο μπάσκετ, και στον αθλητισμό γενικότερα, ο αντίπαλος σου είναι καλύτερος και άξια κατακτά την πολυπόθητη νίκη. Αυτό συνέβη και στον χτεσινό τελικό της Ευρωλίγκα όπου η οικοδέσποινα του φάϊναλ 4 Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε τον σπουδαίο Ολυμπιακό και ξαναπήρε στα χέρια της το ευρωπαϊκό μπασκετικό στέμμα μετά από 20 ολόκληρα χρόνια..

Δεν υπάρχει όμως χώρος για δάκρυα γι αυτό τον Ολυμπιακό. Για τον Ολυμπιακό των Αγγελόπουλων, του κόουτς Σφαιρόπουλου και του πραγματικά υπέροχου ελληνικού κορμού παικτών που τον απαρτίζουν τα τελευταία 4 χρόνια και τον έχουν οδηγήσει σε μεγάλες στιγμές και μοναδικές συγκινήσεις. Η αξία του νικητή δίνει αξία και στον ηττημένο, αν και αυτός ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται παραπάνω "δάφνες" από κανέναν.Έχει ξεπεράσει ξανά και ξανά και ξανά τον εαυτό του, έχει δημιουργήσει κόμπλεξ κατωτερότητας σε τεράστιους μπασκετικούς οργανισμούς(λέγε με ΤΣΣΚΑ), έχει "καταστρέψει" παικταράδες και παικταράδες, έχει δημιουργήσει νέες γενιές μπασκετόφιλων (Ολυμπιακών και μη) και , εν τέλει, έχει αλλάξει και το ίδιο το ευρωπαϊκό μπάσκετ με το "μοντέλο" που λάνσαρε από τη σεζόν 2011-2012 ο μεγάλος δάσκαλος Ντούσαν Ίβκοβιτς, με τις "ευλογίες" των αδελφών Αγγελόπουλων με το οποίο έδινε τόπο στα νιάτα και άφηνε πίσω του τη λογική των τεράστιων μπάτζετ, των αστέρων, της γκλαμουριάς και του απολύτως συγκεκριμένου τρόπου παιχνιδιού. Το ακολούθησε μετά τον Ολυμπιακό η Μακάμπι πέρυσι αλλά και η Ρεάλ φέτος που κράτησε τους γηγενέις της παίκτες προσθέτοντας απλά στην "εξίσωση" παίκτες-μαχητές, σκληρούς (Νοτσιόνι,Ρίβερς,Ματσιούλις,Αγιόν) και όχι μεγάλα ονόματα όπως έκανε επί τόσα χρόνια.

Για αυτό τον Ολυμπιακό, αυτός ο τελικός ίσως και να αποτελούσε το απόγειό του. Κακά τα ψέματα, η ποιότητα του ρόστερ του έχει υποχωρήσει αισθητά από το 2012-2013 κι έπειτα, όχι γιατί έδωσε λιγότερα λεφτά αλλά επειδή υποχώρησε η μπασκετική ποιότητα. Λο, Άντιτς και Χάϊνς δεν έχει τώρα ο Ολυμπιακός και ο κορμός των Ελλήνων χρειάζεται κι αυτός κάπου-κάπου και μια βοήθεια. Κάποτε θα κολλήσει ο Σπανούλης και θα εγκλωβιστεί ο Μάντζαρης ή ο Πρίντεζης και εκεί χρειάζεται και η βοήθεια απ'τα ξένα, η οποία φέτος στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς απουσίασε. Η ΤΣΣΚΑ προσκύνησε την Παρασκευή και γι αυτό απαιτήθηκαν τόνοι ιδρώτα και ενέργειας και στον τελικό φάνηκε από ένα σημείο και μετά πως η "βενζίνη" στο ρεζερβουάρ κάποιων παικτών είχε εξαντληθεί και δικαίως.

Και πάλι, όμως. Ποιος μπορεί να γκρινιάξει ή πει κάτι στραβό για μια ομάδα που έφτασε σε τελικό Ευρωλίγκας, τη στιγμή που δεν την περίμενε ακόμα και ο πιο φανατικός της θαυμαστής στην αρχή της χρονιάς; Σίγουρα κριτική θα υπάρξει, ειδικά εάν αυτή είναι καλοπροαίρετη.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται πολλά ο Ολυμπιακός για να ξαναπατήσει στην κορυφή του μπασκετικού Έβερεστ. Λίγα και καλά χρειάζεται και το σημαντικότερο το έχει ήδη: μπασκετική τεχνογνωσία και απόλυτη γνώση, πια, και εμπειρία του τί χρειάζεται για να φτάσει εκεί. Πλέον δεν είναι μια ομάδα άμαθη και άπειρη. Είναι μια ομάδα με έναν σταθερό κορμό παικτών που αυτά τα μεγάλα παιχνίδια τα έχει πλέον "ψωμοτύρι"! Έχει κερδίσει τελικούς, έχει χάσει τελικούς, έχει νικήσει με buzzer beater, έχει σφυρηλατηθεί σε do or die καταστάσεις.. Διαθέτει στην άκρη του πάγκου έναν εξαιρετικό Έλληνα προπονητή και έχει την ευλογία να έχει για αφεντικά δύο αυθεντικούς μπασκετικούς Ολυμπιακούς, όπως τον Παναγιώτη και το Γιώργο Αγγελόπουλο, που με όχημα την τρέλα και την αγάπη τους για το άθλημα είναι βέβαιο πως του χρόνου θα προσπαθήσουν να ενισχύσουν ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ την ομάδα ώστε να βρίσκεται του χρόνου στο Βερολίνο και να διεκδικήσει και πάλι την τέταρτη ευρωπαϊκή κούπα...

Υ.Γ.: Αξίζουν πολλά μπράβο στη Ρεάλ και στον Πάμπλο Λάσο που μετά από 2 χαμένους τελικούς δεν σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους αλλά έμειναν ενωμένοι και με σύνεση δημιούργησαν αυτή την σπουδαία ομάδα!
Υ.Γ.2: Την ώρα ενός αγώνα μπάσκετ και πόσω μάλλον ενός μεγάλου τελικού, υπάρχουν πολλοί σφυγμοί και τεράστια ένταση στους αθλητές. Οι "κοκκορομαχίες" ανάμεσα σε Σπανούλη,Ρούντι και Ματσιούλις είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ σε έναν αγώνα με τόση πίεση και τόσα νεύρα σε όλη τη διάρκειά του.. Προφανώς οι δημοσιογράφοι της Νεριτ και της ΝΟΒΑ δεν έχουν παίξει ποτέ μπάσκετ και ίσως αυτό να εξηγεί τα εθνικιστικά παραληρήματα για έναν καυγά που, στην τελική, ευθύνονται και οι της Ρεάλ και ο Σπανούλης. Οι οποίοι παίκτες μάλιστα μετά τον αγώνα τα βρήκαν! Πραγματικά (για ακόμη μια φορά) ΤΡΑΓΙΚΗ η τηλεοπτική μετάδοση των αγώνων... 

ΕΝΑ "ΑΟΥΤΣΑΪΝΤΕΡ",ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ

Είναι φορές που η αστείρευτη ελληνική γλώσσα μοιάζει πολύ λίγη για να περιγράψει κάποια συναισθήματα ή κάποιες σκόρπιες σκέψεις που κατακλύζουν ένα μυαλό το οποίο έχει μόλις παρακολουθήσει ακόμη ένα μπασκετικό έπος, ένα μπασκετικό "παραμύθι", μια μπασκετική εποποιία όπως αυτήν που πέτυχε η θρυλική πια μπασκετική ομάδα του Ολυμπιακού το απόγευμα της 15ης του Μάη στο παρκέ του "Παλάθιο Ντε Ντεπόρτες" της Μαδρίτης..


Δώδεκα "¨κομμάντο" υπό τις οδηγίες του "στρατηγού" Γιάννη Σφαιρόπουλου και με την μαεστρική και μάγκικη καθοδήγηση του "λοχαγού" Βασίλη Σπανούλη έκαναν ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ σκόνη και θρύψαλα την χρυσοποίκιλτη και ακριβοθώρητη ΤΣΣΚΑ Μόσχας των 42 εκατομυρίων ευρώ(!) και έστειλαν την ομάδα του Πειραιά στον μεγάλο τελικό της Κυριακής, απέναντι στην άλλη πλουσιοπάροχη ευρωπαϊκή ομάδα την Ρεάλ. Εκεί, όπου οι "ερυθρόλευκοι" θα διεκδικήσουν την τέταρτη Ευτωπαϊκή κούπα της ιστορίας τους, μέσα στην έδρα της μεγάλης αντιπάλου τους..


Για να φτάσουμε εκεί,προηγήθηκαν πολλά.. Προηγήθηκε ένας τεράστιος αγώνας με απίστευτες συγκινήσεις και ακόμη πιο απίστευτη εξέλιξη στα τελευταία του λεπτά..Μια δυνατή, σοβαρή, πειθαρχημένη και πολύ καλά διαβασμένη απέναντι στον Σπανούλη ΤΣΣΚΑ έκανε δύσκολη τη ζωή του Ολυμπιακού και επί 37 λεπτά είχε το πάνω χέρι.. Κρατούσε τον Σπανούλη στους 2 πόντους και όλοι είχαν φτάσει πια στο σημείο να αναφωνήσουν ''ε δεν γίνεται να τους νικάνε πάντα, κάποια στιγμή θα έχαναν, δεν θα γίνεται κάθε χρόνο το ίδιο".. Και να που όχι μόνο έγινε αλλά έγινε και σε χειρότερο βαθμό! Ο τεράστιος αθλητικός εγωισμός του κορυφαίου ευρωπαίου μπασκετμπολίστα τούτη τη στιγμή δεν μπορούσε τόσο εύκολα να επιτρέψει στους Ρώσους να θριαμβεύσουν και την ομάδα του να πέσει έτσι, αμαχητί.. Σκορ στο 63-54 και το πρώτο "μπουμ" ακόυγεται σε όλη την ισπανική πρωτεύουσα.. 63-57 με τρίποντη βόμβα από το πουθενά.. Η αρχή έχει μόλις γίνει..  Τα κόκκινα σορτσάκια των παικτών της ΤΣΣΚΑ αρχίζουν να αποκτούν σιγά σιγά το χαρακτηριστικό καφέ χρώμα, τα χέρια αρχίζουν να τρέμουν, οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν, οι πιο μεγάλοι Ρωσικοί εφιάλτες ξαναπαίρνουν σάρκα και οστά.. Ο Ολυμπιακός βγάζει ψυχωμένες άμυνες, ο Σλούκας βάζει την προσωπική του σφραγίδα στο παιχνίδι και η μπαγκέτα ξαναπάει στα χέρια του μεγάλη αρχηγού.. Τρίποντο και πάλι μέσα, καλάθι εκτός ισορροπίας πάλι μέσα, νέο τρίποντο, στα 10 δεύτερα πάλι μέσα.. Από το 0 στα 11 σουτ και τους 2 πόντους του 37ου λεπτού, ο Βασίλης Σπανούλης σημειώνει 11 μαζεμένους πόντους στα τελευταία 4 λεπτά, στέλνει τον Ολυμπιακό στον τελικό και την ΤΣΣΚΑ για ακόμη μια χρονιά άπραγη και απογοητευμένη πίσω στη Μόσχα..

Ποτέ ξανά παίκτης με τέτοια αστοχία σε ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ δεν βάζει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά τόσα μαζεμένα clutch shots.. Και σε τί παιχνίδι..Δε μιλάμε πλέον για εμφάνιση με βάση την προετοιμασία ή την ατομική μπασκετική ικανότητα, αλλά μιλάμε για...cojones που λένε οι φίλοι μας οι Ισπανοί! Μιλάμε για ψυχή, μιλάμε για αποθέματα καρδιάς και απαρράμιλου πάθους... Mιλάμε για..πολλά κιλά καρύδια!

Και τώρα η Ρεάλ Μαδρίτης και μάλιστα μέσα στο άντρο της.. Μεγάλη η πρόκληση, μεγάλη η δυσκολία του εγχειρήματος, όμως....για σταθείτε λίγο! Basta Cosi που λένε και οι Ιταλοί! Εδώ μιλάμε για τον μπασκετικό Ολυμπιακό.. Για την ομάδα του Μάντζαρη, του Σλούκα, του Πρίντεζη, του Σπανούλη, με τα back to back ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, με τις ανατροπές, με την καρδιά, με αυτό το "refuse to loose".. Μιλάμε για την ομάδα που με βάση τον παραπάνω κορμό εμπλουτισμένο με ξένους-ρολίστες κάθε βράδυ βρίσκει έναν διαφορετικό τρόπο για να γυρίσει ένα χαμένο παιχνίδι, ένα διαφορετικό πρωταγωνιστή για να αντιμετωπίσει μια απώλεια τραυματισμού, ένα αλλοτινό τρικ για να παγιδεύεσει έναν μεγάλο αντίπαλο που την έχει "στα σχοινιά".. Όσο μεγάλη είναι η δυσκολία του εγχειρήματος άλλο τόσο κι ακόμη μεγαλύτερη είναι η μαγκιά και το "μέταλλο" αυτής της ατσαλωμένης από μεγάλους αγώνες ΟΜΑΔΑΣ..

Δεν είμαστε και τόσο σίγουροι πως οι παίκτες του κόουτς Σφαιρόπουλου θα καθίσουν απλά να παρατηρούν τους Ισπανούς να βάζουν σωρηδόν τρίποντα και να καρφώνουν με τη γνωστή επειδειξιομανία τους.. Κάτι μας λέει πως τα παιδιά που απαρτίζουν αυτή την ομάδα-κόσμημα που χαίρονται να τη βλέπουν όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι, ανεξαρτήτου οπαδικής προτίμησης, έχουν κάτι ακόμα να καταθέσουν στο παρκέ.. Αν αυτό είναι αρκετό για να φέρει στον Πειραία ακόμη μια κούπα κανείς δεν το ξέρει.. Ακόμη όμως κι αν ο Ολυμπιακός χάσει την Κυριακή είμαστε βέβαιοι για τούτο: θα το έχει κάνει έχοντας βγάλει το λάδι της Ρεάλ κι έχοντας δώσει κάθε ικμάδα της παραμικρής του δύναμης.. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο αυτής της παρέας, μεγαλύτερο από όλες τις Ευρωλίγκες που έχει ή θα πάρει: παλέυει για ό,τι της αναλογεί αλλά και για ότι την ξεπερνάει!Δεν τα παρατάει στις δυσκολίες αλλά συνεχίζει να μάχεται.. Κάθε μέρα ξεπερνάει τον εαυτό της και μας παραδίδει και μαθήματα ζωής.. Κυρίες και κύριοι αυτός είναι ο μπασκετικός Ολυμπιακός, η καλύτερη ομάδα της τελευταίας επταετίας στα ευρωπαϊκά παρκέ.. Μια ομάδα-κόσμημα..Συγνώμη..ΟΜΑΔΑ-κόσμημα!