Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

AΛΦΟΝΣΟ ΦΟΡΝΤ, Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΣΚΟΡΕΡ, Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ


Παρακολουθώ αγώνες μπάσκετ ανελλιπώς τα τελευταία 13 χρόνια και μπορώ να πω με βεβαιότητα πως έχω λατρέψει παίκτες και παίκτες που "μαγεύουν" με την "πορτοκαλί θεά", από τα...αλώνια της ελληνικής Α1 μέχρι και τα αστραφτερά "σαλόνια" του ΝΒΑ.. Και θα σας φανεί παράξενο, όμως ο μπασκετμπολίστας που πραγματικά λάτρεψα και που μου έρχεται πάντα στο νου όποτε "φτιάχνω" στο μυαλό μου τη δική μου φανταστική "dream team", δεν είναι κάποιος από τους γνωστούς αστέρες του ΝΒΑ αλλά ο αδικοχαμένος, σαν σήμερα πριν από 8 χρόνια, Αλφόνσο Φορντ... Ναι,ο Φορντ του Παπάγου,του Σπόρτιγκ,του Περιστερίου,του Ολυμπιακού,της Σιένα και της Σκαβολίνι.. Αυτός ο φοβερός και τρομερός σκόρερ που ήρθε στην Ελλάδα σεμνά και ταπεινά και εξελίχθηκε στον, κατά την ταπεινή άποψή μου, κορυφαίο σκόρερ που πάτησε τα ελληνικά παρκέ μετά τον Νίκο Γκάλη και που, σαν σήμερα, οκτώ χρόνια πριν(4 Σεπτέμβρη του 2004) έφυγε από τη ζωή νικημένος από την λευχαιμία που τον ταλαιπωρούσε.

Αυτός ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ παίκτης και σκόρερ,πέρα από τις αντίπαλες άμυνες έπρεπε να "διαλύει" και  να παλέυει καθημερινά την σοβαρή αρρώστια που επί χρόνια(κι ενώ ακόμα έπαιζε)τον ταλαιπωρούσε.. Όπως κι ο ίδιος ταλαιπωρούσε την εκάστοτε αντίπαλη ομάδα με τα χαρακτηριστικά,"φαρμακερά" jumb shoot του και με τα "αυτοκρατορικά" lay up του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον τρόπο με τον οποίο "έσπαγε" την μπάλα ή ορμούσε προς το καλάθι..Ήμουν κάθε φορά τόσο σίγουρος πως η μπάλα θα κατέληγε είτε στο καλάθι είτε σε ασίστ, κάθε φορά που ο Big Al την έπαιρνε στα χέρια του.. Δεν είχα προλάβει τον Γκάλη στα "ντουζένια" του κι έτσι δεν είχα την τύχη να δω ξανά παίκτη με τέτοια ευκολία στο να τελειώνει τις φάσεις.. Τον είχα παρακολουθήσει κυρίως στη χρονιά του στον Ολυμπιακό, το 2001-2002 (καθώς στις προηγούμενες ομάδες του , μάλλον ήμουν σε μικρή ηλικία για να βλέπω μπάσκετ!) και πραγματικά από τον πρώτο αγώνα που τον παρακολούθησα είπα μέσα μου "ωπ, εδώ είμαστε, αυτός είναι πραγματική παικτάρα"..Θυμάμαι όταν έφυγε(άδοξα..)από τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2002 ήμουνα να "σκάσω" για μέρες ολόκληρες που ένας τέτοιος παίκτης ολκής εκδιώχτηκε ουσιαστικά, χωρίς να έχει σημαντικές διακρίσεις(τουλάχιστον πήρε το Κύπελλο Ελλάδας και φυσικά ήταν MVP του τελικού)και χωρίς να έχει φταίξει ο ίδιος κάπου.. Και πάλι, όμως, αυτό δεν αναιρεί την προσφορά του και στον Ολυμπιακό αλλά και σε ολόκληρο τον χώρο του ελληνικού μπάσκετ, που είχε την τύχη και την τιμή να έχει κοντά του έναν τέτοιο μπασκετμπολίστα-πραγματική "ορχήστρα"..



Δεν ξεχνάω κάτι 45άρες που είχε βάλει το καλοκαίρι που είχε πρωτοπάει στον Ολυμπιακό σε φιλικά στην Ιταλία, δεν ξεχνάω κάτι 30άρες μέσα στο ΟΑΚΑ, σε ντέρμπι ΟΣΦΠ-ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα(το 2002),δεν ξεχνάω ότι είχε αναδειχθεί 3 συνεχείς φορές πρώτος σκόρερ της Α1 και φυσικά θυμάμαι και ξέρω ότι το βραβείο του πρώτου σκόρερ στην Ευρωλίγκα ονομάζεται μέχρι και σήμερα "τρόπαιο Αλφόνσο Φορντ", τιμής ένεκεν σε ένα αθλητή-πολυβόλο και σε έναν άνθρωπο-παράδειγμα για όλους μας,που δεν τα παράτησε σε καμία δυσκολία και που ως το τέλος πάλευε και ήταν με το χαμόγελο στα χείλη..Η αφίσα του φιγουράρει ακόμη στο δωμάτιό μου και δεν θα βγει ποτέ από εκεί, όπως ποτέ δεν θα βγει και ο Big Al από το μυαλό κάθε πραγματικού φίλου του μπάσκετ,που τον είδε να αγωνίζεται.. Μεγάλε Αλφόνσο Φορντ, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ...

1 σχόλιο: