ΜΕΤΑΛΛ(Ι)Ο ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΜΑΔΑΣ!

Πολλοί ισχυρίζονται πως εάν γίνει πυρηνικός πόλεμος,θα επιβιώσουν μόνο οι…κατσαρίδες!Λάθος.Θα καταφέρει να επιβιώσει και η εθνική μας ομάδα μπάσκετ!Μία ομάδα που πάντοτε,όσα προβλήματα κι αν κουβαλάει μαζί της,μοιάζει να αναγεννάται απ’τις στάχτες της.Μιλάμε για μια ομάδα που δεν θέλει και δεν μπορεί να χάσει,που δεν γίνεται να πέσει αμαχητί..Την πατάς μία φορά και σηκώνεται δέκα!Μία ομάδα που όχι μόνο μας έφερε και μας φέρνει μετάλλια και διακρίσεις αλλά,το κυριότερο,μας χαρίζει μεγάλες στιγμές.Στιγμές απόλυτης αδρεναλίνης και εν τέλει δόξας,υπερηφάνειας και αγαλίασσης. Αυτή η εθνική,η εθνική του μπάσκετ,αποτελεί κατά την ταπεινή μας άποψη την κορυφαία ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.Και το λέμε έχοντας βάση όχι τόσο τις(μεγάλες)επιτυχίες της,όσο τις συγκινήσεις που μας προσφέρει και τα συναισθήματα που μας διεγείρει.Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα χρυσά μετάλλια στα Ευρωμπάσκετ του 1987 και του 2005?Ποιος δεν ζητωκραύγασε και δεν έκλαψε από συγκίνηση ζώντας τις απίστευτες ανατροπές απέναντι σε Γαλλία(2005) και Σλοβενία(2007)?Ποιος δεν μπολιάστηκε με περηφάνια και τιμή και δεν ένιωσε την απόλυτη αδρεναλίνη, βλέποντας τους διεθνείς μας να ρίχνουν στο καναβάτσο τους ακριβοθώρητους Αμερικάνους το 2006 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας?Το χάλκινο μετάλλιο στο φετινό Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας,όπου κατεβήκαμε με χίλια μύρια προβλήματα και περισσή αμφισβήτηση,είναι απλά η επιβεβαίωση του «μετάλλου» που διαθέτει αυτή η ομάδα. «Μέταλλο» νικητή.Και τι έγινε που παρουσιαστήκαμε στο Ευρωμπάσκετ χωρίς τρεις ηγετικές μας φυσιογνωμίες(Παπαλουκά,Διαμαντίδη,Βασιλόπουλο)?Και τι έγινε που είχαμε καινούριο προπονητή(Καζλάουσκας),με διαφορετική φιλοσοφία?Η φανέλα και το ειδικό της «βάρος» παραμένουν σταθερά,αναλλοίωτα και δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψουν.Η «κληρονομιά» που άφησαν σε τόυτα τα νέα(μαζί και με τον παλιό «κορμό» βέβαια)παιδιά οι προκάτοχοί τους είναι κάτι παραπάνω από «πλούσια» και «βαριά».Μάθαμε να παλεύουμε κάθε αγώνα,μέχρις εσχάτων.Να μην παραιτούμαστε ποτέ,ούτε γι’αστείο.Να τα δίνουμε όλα για τη νίκη,χωρίς να λογαριάζουμε τις δυσκολίες,τις δυσοίωνες προβλέψεις,το μεγάλο όνομα του αντιπάλου.Στον αγώνα με την Σλοβενία το 2007,ήμασταν πίσω στο σκορ με 13 πόντους,ενάμιση μόλις λεπτό πριν την λήξη.Ε,δεν χαμπαριάσαμε τίποτα.Με θέληση,υπομονή και επιμονή και ανατρέψαμε τη διαφορά και νικήσαμε!Έτσι και φέτος,μην λογαριάζοντας απουσίες,αλλαγή προπονητή και αμφισβήτηση,οι διεθνείς μας έφτασαν στην τρίτη θέση της Ευρώπης και το χάλκινο μετάλλιο(που ήταν και το πρώτο χάλκινο από το μακρινό 1949!).Και πάλι βρεθήκαμε «με την πλάτη στον τοίχο» στον προημιτελικό με την Τουρκία,όταν και ήμασταν πίσω στο σκορ στα τελευταία λεπτά.Εκεί όμως, «μίλησε» η φανέλα. «Μίλησε» η μπασκετική μας παράδοση και ψυχή.Ο Σπανούλης,ο Ζήσης,ο Μπουρούσης,ο Σχορτσιανίτης,ο Φώτσης,ο Καλάθης και τ’άλλα παιδιά έδωσαν και το τελευταίο «απόσταγμα» ψυχής(κυρίως) και ικανότητας που διαθέτουν ώστε να γίνει η υπέρβαση και να παραμείνουμε στην μπασκετική ελίτ.Γιατί,σε αυτό το Ευρωμπάσκετ,με την δεδομένα και αποδεδειγμένα αχτύπητη και πλήρη(παγκόσμια πρωταθλήτρια)Ισπανία και με δεδομένες τις δικές μας απουσίες το χάλκινο μετάλλιο «λαμπιρίζει» σαν χρυσό.Σας ευχαριστούμε παιδιά.Για τα μετάλλια,τις συγκινήσεις.Μα πάνω απ’όλα,ευχαριστούμε που μας μαθαίνετε να παλεύουμε μέχρις εσχάτων,ανεξαρτήτως δυσκολιών και δυσάρεστων συγκυριών.Keep on fighting and winning!... Υ.Γ.:Το πράγμα βέβαια,έχει και συνέχεια:το επερχόμενο(2010)παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Τουρκία είναι η επόμενη μεγάλη πρόκληση.Εκεί όπου με τα υπάρχοντα παιδιά και τους μεγάλους…επιστρέφοντες,η εθνική μας δεν θα επιδιώξει τίποτα λιγότερο από την κορυφή!..