"Να πάρει κανείς τεσσάρι ή να μην πάρει..?"

Το καλοκαίρι προχωράει, οι ζέστες μεγαλώνουν και το ερώτημα ''να πάρει τεσσάρι ή όχι ο Ολυμπιακός; " τείνει να γίνει το πιο δυνατό hit μέσα στη θερινή ραστώνη του Ιούλη.. Ακόμα και το ρητορικό ερώτημα ''να ζει κανείς ή να μη ζει'' μοιάζει επουσιώδες αναφώνημα μπροστά στο τεράστιο δίλημμα των "ερυθρολεύκων" σχετικά με την απόκτηση ή όχι ενός ακόμα παίκτη για τη θέση πίσω από τον βασικό power forward Γιώργο Πρίντεζη..

Αρχικά, η διοίκηση και ο προπονητής του Ολυμπιακού είχαν αποφασίσει να αποκτήσουν ''τεσσάρι'', κάτι που ''βγήκε'' από τον Μάϊο κιόλας με την είδηση για την συμφωνία με τον Okaro White.. Ο πρώην φόργουορντ του Άρη συγκέντρωνε όλα εκείνα τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που τον καθιστούσαν το απολύτως κατάλληλο fit στην υπάρχουσα front line των "κόκκινων". Αθλητικός, εκρηκτικός, μικρός ηλικιακά, με μεγάλο potential, με εκπληκτική παρουσία σε Ελλάδα και Ευρώπη την προηγούμενη χρονιά και φυσικά με κασέ μέσα στα πλαίσια του καθορισμένου budget.. Με λίγα λόγια, ιδανικός για έναν Ολυμπιακό που στην θέση αυτή διέθετε ήδη κι εκτός του Πρίντεζη, τον Αγραβάνη αλλά και περιστασιακά τον Ιωάννη Παπαπέτρου και έψαχνε για έναν ''μη-σταρ'' παίκτη που δεν θα θέλει να παίζει 20 και 30 λεπτά, κόβοντας αγωνιστικό χρόνο και ρόλο από τους υπάρχοντες Έλληνες παίκτες.. Το πράγμα κόλλησε τελικά στην επιμονή του White να κυνηγήσει το όνειρο του ΝΒΑ μέσω των summer league.. Οι Miami Heat έμειναν ικανοποιμένοι από την εκεί παρουσία του 24 χρονου φόργουορντ και του προσέφεραν μη-εγγυημένο συμβόλαιο.. Πράγμα που σημαίνει πως εάν τελικά αποφασίσουν διαφορετικά, ο White ίσως στα τέλη Σεπτέμβρη να μείνει ελεύθερος.. Συγκρατείστε το αυτό, διότι έχει σημασία...

Οι "ερυθρόλευκοι" ,θέλοντας και μη, στράφηκαν σε άλλες λύσεις και αληθινά ασχολήθηκαν μόνο με τον Kenny Gabriel, πρώην παίκτη της Καρσίγιακα και του Ρεθύμνου. Παίκτης στο ίδιο σουλούπι με τον White, με ικανοποιητικό shooting ability, με εμπειρία από Ευρωλίγκα και φυσικά μέσα στα οικονομικά πλαίσια που κινείται η διοίκηση του Ολυμπιακού.. Διαπραγματεύσεις έγιναν, οι διαφορές όπως ανέφεραν και τα σχετικά ρεπορτάζ έφτασαν να είναι από μικρές έως απειροελάχιστες, χωρίς όμως να υπάρξει τελικά συμφωνία.. Αγγελόπουλοι και Σφαιρόπουλος, τουλάχιστον όπως γράφτηκε σε σάιτ κι εφημερίδες, αποφάσισαν πως θα είναι καλύτερο για την χημεία και την ισορροπία στα αποδυτήρια να μην αποκτήσουν κι άλλο τεσσάρι, επενδύωντας ουσιαστικά στην εξέλιξη δύο σημαντικών project για την ομάδα, τους Αγραβάνη και Παπαπέτρου, στηρίζοντάς τους και δίνοντας τους ουσιαστικά τον απαραίτητο αγωνιστικό χρόνο και χώρο για να συνεχίσουν την μπασκετική τους ανάπτυξη που από την περυσινή περίοδο έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά..

Σίγουρα η απόφαση αυτή δημιουργεί αρκετά ερωτηματικά και εγείρει πολλές απορίες σχετικά με το αν η χρονιά μπορεί να βγει με την υπάρχουσα frontcourt, είναι όμως και μια απόφαση που στηρίζεται σε ένα συγκεριμένο πλαίσιο και πλάνο πάνω στο οποίο -σωστά κατά την άποψή μας- έχει επιλέξει να κινείται τα τελευταία χρόνια η διοίκηση και οι προπονητές του Ολυμπιακού.. Στήριξη κι εμπιστοσύνη στους νέους Έλληνες παίκτες και σαφές αγωνιστικό πλάνο που αποδεδειγμένα θα πιστοποιεί το δόγμα αυτό.. Ο Ολυμπιακός από το 2011 έχει αρχίσει να επενδύει στους Έλληνες παίκτες και όχι μόνο δεν έχει βγει χαμένος, αλλά έχει κερδίσει πάρα πολλά σε αγωνιστικό κι όχι μόνο επίπεδο..

Οποιοσδήποτε ξένος παίκτης ερχόταν, αναγκαστικά θα έκοβε χρόνο και ρόλο από τους Αγραβάνη και Παπαπέτρου και ειδικά τη στιγμή που στη θέση ''3'' υπάρχουν και οι Λοτζέσκι και Παπανικολάου, παίκτες-αναφορά στο αγωνιστικό πλάνο της ομάδας του Πειραιά.. Η περίπτωση White ίσως ήταν η εξαίρεση στον προαναφερθέντα "κανόνα" αφού ήταν ένας παίκτης με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ο οποίος όπως έκρινε το προπονητικό team των πρωταθλητών Ελλάδας, δεν θα αλλοίωνε τη χημεία και δεν θα διατάρασσε τις υπάρχουσες ισορροπίες.. Και ίσως κι ένας παίκτης με συγκεκριμένα στοιχεία που έκανε το ρίσκο της απόκτησής του πολύ μικρό με τα οφέλη να είναι πολύ περισσότερα.. 

Για να πούμε την αλήθεια βεβαίως αυτές είναι -λογικές- εικασίες που δεν ξέρουμε εάν ανταποκρίνονται στην ισχύουσα κατάσταση.. Δεν ξέρουμε εάν υπάρχουν στην μέση θέματα με τους μάνατζερ και αν οι Αγγελόπυλοι προβαίνουν σε αυτή την κίνηση για λόγους τακτικής ενώ δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε και σίγουροι ότι όντως τελικά ο Ολυμπιακός δεν θα αποκτήσει παίκτη για το ''4'' εδικά από τη στιγμή που στα τέλη του Σεπτέμβρη ο μεγάλος στόχος των "ερυθρολεύκων" Okaro White είναι πιθανό να μη συνεχίσει στο ρόστερ των Heat, αφού όπως αναφέραμε έχει υπογράψει μη-εγγυημένο συμβόλαιο με την ομάδα της Φλόριντα.. 

Εξάλλου είμαστε ακόμη στα μέσα του Ιούλη και μην ξεχνάμε πως φετος η Ευρωλίγκα δεν έχει θέσει χρονικό περιορισμό για τις μεταγραφές μέσα στη σεζόν όπως συνέβαινε μέχρι και πέρυσι.. Ίσως στον Ολυμπιακό να πιστεύουν πως αξίζει να δώσουν πραγματικά την ευκαιρία στους νέους, Έλληνες παίκτες να αναδειχτούν, ίσως όμως και να πιστεύουν πως αξίζει να περιμένουν και τον διακαή πόθο του καλοκαιριού που ,όπως αναφέραμε, θεωρούν πως και ταιριάζει απόλυτα στα "θέλω" του κόουτς Σφαιρόπουλου και δεν θα κόψει χρόνο από τους Αγραβάνη και Παπαπέτρου αφού θεωρούν και βλέπουν στον Okaro White το ιδανικό αγωνιστικό συμπλήρωμά τους..! Το σκεπτικό αυτό μοιάζει να είναι και το πιο πιθανό να ισχύει.. Η συνέχεια επι του πιεστηρίου σε ένα θέμα που μοιάζει με καλοκαιρινό σίριαλ για την ομάδα του Πειραιά, αφού κακά τα ψέματα η νευραλγική θέση του power forward θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τα αγωνιστικά plays της ομάδας και κατ'επέκταση την πορεία όλης της σεζόν..

Υ.Γ. : Η τεράστιας ποιότητας ενίσχυση του Παναθηναϊκού με τέσσερις εξαιρετικές μεταγραφές μόνο καλό μπορεί να κάνει στον Ολυμπιακό, όπως φυσικά και το αντίστροφο.. Έχουμε να ζήσουμε φοβερές μάχες "αιωνίων'' την επόμενη χρονιά.. Αυτά όμως θα τα πούμε αναλυτικά σε επόμενο post..

Μπράβο, Γιώργο Παπαγιάννη!

Άλλη μια χρυσή σελίδα προστέθηκε χτες τα ξημερώματα στο βιβλίο που ονομάζεται ''Ελληνικό μπάσκετ'' και το οποίο ,όπου να'ναι, ετοιμάζεται να γίνει best seller..! O Γιώργος Παπαγιάννης, ο 19 χρονος πανύψηλος σέντερ του Παναθηναϊκού και της εθνικής μας, επιλέχτηκε στο νο.13 του ντραφτ του ΝΒΑ από τους Κινγκς του Σακραμέντο, ετοιμάζεται να κάνει το όνειρο πραγματικότητα και να βρεθεί στα λαμπερά αμερικανικά παρκέ, υπογράφοντας μάλιστα ένα ονειρικό για τα δεδομένα του τωρινού μισθού του συμβόλαιο της τάξης των 2,2 εκ. , όπως αναφέρεται στα Αμερικανικά μέσα..

Ο Παπαγιάννης γίνεται ο Έλληνας με την υψηλότερη κατάταξη σε ντραφτ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, ξεπερνώντας ονόματα σαν τον Ρεντζιά, τον Τσακαλίδη, τον Σχορτσανίτη και φυσικά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που επιλέχτηκε πριν 3 χρόνια στο νούμερο 15! Κανείς δεν αμφισβητεί την δεδομένη αξία και τα φοβερά μπασκετικά προσόντα του νεαρού ψηλού, κανείς όμως κακά τα ψέματα δεν περίμενε και τόσο υψηλή θέση στο ντραφτ, ειδικά από τη στιγμή που το όλο ''story" της συμμετοχής και επιλογής του δεν απασχόλησε για πολύ μεγάλο διάστημα τα ελληνικά μέσα.. Αλλά τι λέμε.. Εδώ δεν απασχόλησε όσο θα έπρεπε την ίδια την ομάδα του ο Παπαγιάννης ή,για να είμαστε πιο σωστοί, δεν πολυαπασχόλησε τον πρώην προπονητή του στον Παναθηναϊκό.. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς προτίμησε να περάσει την περσινή χρονιά έχοντας στο frontcourt του δύο εξαιρετικά περιορισμένης ποιότητας και προοπτικής παίκτες τον Ραντούλιτσα και τον Κούζμιτς, αδιαφορώντας επιδεικτικά για την πρόοδο του Παπαγιάννη.. Μην ακούτε τα ''δεν ήταν έτοιμος ακόμη'', ''δεν έχει την απαιτούμενη εμπειρία σε τέτοια ηλικία'' που διαδίδουν διάφοροι, γιατί ακόμη και να ισχύουν αυτοί οι ισχυρισμοί δεν μπορούν να στηριχθούν με επάρκεια τη στιγμή που πας να παίξεις με δίδυμο όχι... Ντίβατς-Σαμπόνις αλλά... Ραντούλιτσα-Κούζμιτς που δεν έχουν δείξει τίποτα το αξιοπρόσεκτο ούτε τις περασμένες σεζόν, ούτε την προηγούμενη και ούτε πρόκειται  να δείξουν κάτι αξιομνημόνευτο στο άμεσο μέλλον..!

Ο κόουτς Τζόρτζεβιτς εκτέθηκε ανεπανάληπτα (και) με τον Παπαγιάννη, αφήνοντας πίσω ένα χρόνο την εξέλιξη του ως παίκτη σε ένα ανταγωνιστικό αγωνιστικό μπασκετικό περιβάλλον και προκαλώντας ζημιά και στον ίδιο τον Παναθηναϊκό που χάνει ένα τεράστιο κεφάλαιο και ένα φοβερά εξελίξιμο μπασκετμπολίστα με σπάνια χαρακτηριστικά.. Σαφώς και στην επιλογή του ίδιου του παίκτη να συμμετάσχει στο ντραφτ και να το κυνηγήσει τόσο μέχρι τέλους, έπαιξε ρόλο και ο ανεπαρκής αγωνιστικός ρόλος και χρόνος που είχε μέχρι τον Μάϊο αφού ούτε κατάφερε να ''γλυκαθεί'' παίζοντας στην Ευρωλίγκα, ούτε είχε την ευκαιρία να παίξει αντίπαλος με παίκτες που σίγουρα θα τον βοηθούσαν να ωριμάσει και να εξελιχθεί ως παίκτης(αλλά και χαρακτήρας).. Άλλωστε και πέρσι το καλοκαίρι ο Παπαγιάννης χρειάστηκε αρκετή σκέψη μέχρι να αποφασίσει να απορρίψει τις προσφορές που είχε από πολλά αμερικανικά κολλέγια για να μείνει στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό, ακούγοντας τη διάθεση της διοίκησης των ''πρασίνων'' να επενδύσει πάνω στο ταλέντο του και να τον αναδείξει.. Κάτι τέτοιο τελικά δεν συνέβη ούτε στον ελάχιστο βαθμό και χρειάστηκε να έρθει ο Αργύρης Πεδουλάκης στον πάγκο του ''τρθφυλλιού''Απρίλη μήνα για να αναλάβει ο Παπαγιάννης έναν στοιχειώδη ρόλο και να πάρει αγωνιστικά λεπτά στα πόδια του..

Ο ίδιος ο μάνατζερ του Παπαγιάννη μιλώντας σε ελληνικά μέσα επιβεβαίνει τα παραπάνω λέγοντας πως υπήρχαν πολλές ομάδες που μέσα στη χρονιά ήθελαν να δουν τον Παπαγιάννη και δεν μπορούσαν αφού δεν έπαιζε καθόλου! Για να καταλάβετε μάλιστα το πόσο πολύ ήθελαν οι Κινγκς τον Έλληνα σέντερ, αρκεί να διαβάσετε τις δηλώσεις του γνωστού και μη εξαιρετέου Βλάντε Ντίβατς, τζένεραλ μάνατζερ πλέον του οργανισμού της ομάδας του Σακραμέντο, αμέσως μετά την επιλογή τους: ''Ο Παπαγιάννης θα έρθει τώρα. Θα ήμασταν τρελοί να μην κάνουμε κάτι τέτοιο, παρακολουθήσαμε τις προπονήσεις του τόσο εγώ όσο και οι scout. Έχει τα πάντα στο παιχνίδι του και είναι απλά νεαρός, το μόνο που πρέπει να μάθει είναι το στυλ του παιχνιδιού. Έχει τρομερό ταλέντο. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί είναι ένας παίκτης που στο μέλλον μπορεί να γίνει All Star! Υπάρχει ένα buyout που δεν θα τον σταματήσει από το να έρθει φέτος”.

 Φοβερές δηλώσεις που παίρνουν ακόμη περισσότερο credit από τη στιγμή που βγαίνουν από το στόμα ενός ανθρώπου με την ιστορία που έχει ο Ντίβατς στο χώρο του παγκόσμιου μπάσκετ.. Αποτελεί τεράστια τιμή για τον ίδιο τον Γιώργο Παπαγιάννη αλλά και για όλο το ελληνικό μπάσκετ όλο αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί από χτες και που θα συνεχιστεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.. Δεν υπάρχει καλύτερη διαφήμιση για το ελληνικό μπάσκετ από αυτήν που θα κάνει ο Γιώργος Παπαγιάννης με τη φανέλα των ''βασιλιάδων'' του Σακραμέντο την επόμενη σεζόν- όπως τουλάχιστον ακούγεται εντόνως τις τελευταίες ώρες και όπως προσωπικά πιστεύουμε πως θα συμβεί..  Οι Κινγκς είναι ένας οργανισμός που παραδοσιακά (βλ.Ντίβατς, Στογιάκοβιτς,Μπελινέλι, Κουφός) όχι μόνο στηρίζει τους ευρωπαίους παίκτες αλλά ''στήνει'' και γύρω τους ολόκληρες ομάδες, αποτελώντας έναν ελκυστικότατο προορισμό για κάθε ευρωπαίο που θέλει να αφήσει την ευρωπαϊκή ήπειρο για την αμερικάνικη.. Iδιαίτερα σημαντικό επίσης θεωρούμε το γεγονός πως στον πάγκο της ομάδας θα κάθεται από την ερχόμενη σεζόν ο εκ Μέμφις  Γκρίζλις ορμώμενος, Dave Joerger, που μην ξεχνάμε πως είχε υπό τις οδηγίες του τους Νικ Καλάθη και Κώστα Κουφό τη σεζόν 2014-1015.. Έχει συνεργαστεί με Έλληνες, διαλέγει και πάλι να συνεργαστεί με Έλληνα (ή Έλληνες αν μείνει και ο Κουφός στην πολή, πράγμα δύσκολο με τα έως τώρα δεδομένα) και αυτό μόνο ως θετικό στοιχείο μπορεί να εκλφθεί..

Το πιο σημαντικό τούτη την ώρα όμως είναι το τί θα πράξει ο ίδιος ο Παπαγιάννης.. Η πραγματικότητα λέει πως αυτή τη στιγμή τρέχει ένα συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό στο οποίο φυσικά υπάρχει NBA opt-out.. Ο Ντίβατς δήλωσε πως ο Παπαγιάννης θα πάει από τώρα στην Αμερική, η ομάδα τον θέλει, ο ίδιος φυσικά και θέλει από τη στιγμή και μόνο που δήλωσε επίμονα συμμετοχή στο ντραφτ.. Θεωρούμε πως οι πιθανότητες να μην πάει ο Παπαγιάννης από τη νέα περίοδο στο ΝΒΑ είναι μηδαμινές αφού όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές τείνουν στην ίδια αφετηρία: όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Σακραμέντο για τον Γιώργο Παπαγιάννη, ο οποίος χωρίς καλά-καλά να προλάβει να ...ενηλικιωθεί μπασκετικά και να καταφέρει να σκληραγωγηθεί αληθινά απέναντι σε θηρία της Ευρωλίγκας πηγαίνει κατευθείαν στα "βαθιά νερά" του διασημότερου πρωταθλήματος μπάσκετ του πλανήτη.. Μπορεί να τα καταφέρει γιατί και τσαγανό διαθέτει και μπάσκετ ξέρει και τα σωματικά προσόντα διαθέτει.. "He's got the whole package'' που λένε και τα...καρντάσια από την Αμερική.. Καλή επιτυχία, ψηλέ!

Μπασκετικό παραμύθι δίχως τέλος..!

Οι Θεοί του μπάσκετ "συνομώτησαν" τον φετινό Μάη ώστε να απολαύσουμε μια σειρά τελικών που ομοιά της δεν έχει ξαναζήσει ο έλληνας φίλαθλος.. Κι όχι μόνο ο Έλληνας αλλά και ο κάθε Ευρωπαίος μπασκετικός..  Όπως είπε χτες κι ο Μίλαν Τόμιτς ''η Ευρώπη ζηλεύει αυτά τα παιχνίδια'' και ακριβώς έτσι είναι.. Τέτοιες αναμετρήσεις, τέτοιες μπασκετικές ραψωδίες, τέτοια επικά φινάλε, τέτοιες μεγαλειώσεις ανατροπές ένθεν κι ένθεν, βγαλμένες από σενάριο κορυφαίας ταινίας με αρχή, μέση και ένα διαφορετικό και κάθε φορά τέλος, κανένας δεν φανταζόταν ότι μπορεί να τα ζήσει.. Κι όμως στη χώρα του "μπασκετικού παραμυθιού", την κατά τα άλλα ταλαίπωρη Ελλάδα, όλα μπορούν να συμβούν...

Είναι από τις φορές που απλά αναφωνείς ευτυχισμένος και γεμάτος ''i love this game'' και είναι από τα παιχνίδια που απλά σε κάνουν να αγαπήσεις αυτό το άθλημα.. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι οι δύο αυτοί υπεράσοι και πρώην συμπαίκτες θα βρίσκονταν αντιμέτωποι στην ακροτελεύτια φάση που θα έκρινε τον τίτλο του πρωταθλητή και όλα αυτά στην τελευταία εμφάνιση του Δημήτρη Διαμαντίδη μπροστά στο κοινό που τον λάτρεψε.. Ο Βασίλης Σπανούλης όμως, δεν ήθελε να του κάνει το χατίρι.. Θέλησε να πάρει επάνω του όλη τη δόξα.. Παίρνει την μπάλα στα τελευταία δεύτερα της δεύτερης παράτασης και όλοι αρχίζουμε δειλά-δειλά να υποψιαζόμαστε τί θα ακολουθήσει.. Ντρίπλες διαδοχικές, σταυρωτές, step back, σουτάκι με καρπό και ο Ολυμπιακός νικητής και πρωταθλητής. Φινάλε που δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο πιο ευφάνταστος και ταλαντούχος σεναριογράφος του Χόλιγουντ, φινάλε που θα το ζήλευαν πολλοί παίκτες που δεν το έπαιξαν και πολλοί φίλαθλοι που δεν το έζησαν. Φινάλε αντάξιο του οικοδομήματος που λέγεται ελληνικό μπάσκετ. Με διαφορά το κορυφαίο σε ένταση, δυνατές στιγμές, σε συναισθήματα, σε μπασκετικό θέαμα παιχνίδι ολόκληρης της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ και δεν είμαστε καθόλου υπερβολικοί. Ούτε οι τελικοί των '80s με Άρη -ΠΑΟΚ, ούτε αυτοί των '90s με Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό, μπορούν να συγκριθούν συνολικά με την μπασκετική μαγεία που απολάυσαμε φέτος. Ανατροπή στην ανατροπή, break στο break, buzzer beater ξανά και ξανά, διπλές παρατάσεις, σαγηνευτική μπασκετική πανδαισία.. Μπασκετική εποποιία απλόχερα μοιρασμένη από δυό μεγάλες ομάδες..

Νιώθουμε τυχεροί που ζήσαμε την εποχή αυτού του μεγάλου rivalry, ανάμεσα στον Ολυμπιακό του Σπανούλη και τον Παναθηναϊκό του Διαμαντίδη. Οι άξιοι συνεχιστές του μπασκετικού μεγαλείου που "κληροδότησαν" ο Γκάλης και ο Γιαννάκης, μας χάρισαν στιγμές και συγκινήσεις που θα μας συντροφεύουν σε όλη μας τη ζωή.. Και θα μας κάνουν καλύτερους, θα μας μαθαίνουν πράγματα, θα μας διδάσκουν πως πρέπει να "μαχόμαστε" καθημερινά", πως οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε κάποια πράγματα, πως πρέπει να σκεφτόμαστε, πως οφείλουμε να αντιδρούμε σε διαφόρων ειδών καταστάσεις..

Ήταν τεράστιο μέγεθος ο Διαμαντίδης για το ελληνικό μπάσκετ.. Τεράστια μορφή που σημάδεψε μια γενιά ολόκληρη.. Την έβγαλε στους δρόμους, την έκανε να πιάσει την πορτοκαλί μπάλα, την έκανε να ζει και ν' αναπνέει για το μπάσκετ.. Θα λείψει απίστευτα πολύ από τον Παναθηναϊκό που χάνει τον φυσικό ηγέτη του αλλά και συνολικά από το ευρωπαϊκό μπάσκετ που χάνει έναν από τους τελευταίους αυθεντικούς all-around παίκτες.. Είμαστε τυχεροί που ένας παίκτης ανάλογης κλάσης και μεγαλείου, ο Βασίλης Σπανούλης, συνεχίζει να αγωνίζεται. Ας τον χαρούμε όσο παίζει ακόμη.. Όπως χάρηκαν φέτος οι οπαδοί και των δυό ομάδων που δεν έκαναν το παραμικρό έκτροπο και απλά απήλαυσαν το προϊόν που πήγαν για να δουν.. Έγινε μια καλή αρχή, ας συνεχίσουμε πάνω σε αυτές τις βάσεις που μπήκαν φέτος. Θέλει πολλή δουλειά και προσπάθεια, όμως αξίζει τον κόπο δε νομίζετε? Διαθέτουμε τους δυό κορυφαίους μπασκετικούς οργανισμούς στην Ευρώπη, ας απολαύσουμε τις μεταξύ τους μάχες κι ας πάμε το προϊόν στο επίπεδο που του αρμόζει...

Υ.Γ. 1: Θα το λέμε και θα το φωνάζουμε για μέρες.. Ρε, τί ζήσαμε, ρε τί ζούμε... Αισθανόμαστε ευλογημένοι που ζούμε στην συγκεριμένη εποχή του ελληνικού μπάσκετ, στην δεύτερη περίοδο "άνθησής" του... Χαρείτε το και απολάυστε το...!

Υ.Γ. 2: Δημήτρη ''βάλτο αγόρι μου" Διαμαντίδη σε ευχαριστούμε για όσα προσέφερες στο ελληνικό μπάσκετ..Δυσναπλήρωτο το κενό που αφήνεις.. Σεβασμός..

Υ.Γ. 3: Οι φετινοί τελικοί ήταν η απόλυτη δικαίωση του Βασίλη Σπανούλη, που έχει ακούσει τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια από τους οπαδούς και των δυό ομάδων.. Ξανά και ξανά και ξανά πήρε τα τελευταία σουτ, τα έβαλε, υπέγραψε τις νίκες και το πρωτάθλημα του Ολυμπιακού.. Pure killer.. ΑΡΧΗΓΟΣ με τα όλα του και με τα γράμματα κεφαλαία...

Μπασκετική μυσταγωγία made in Greece

Μετά από ακόμη ένα σπουδαίο τελικό "αιωνίων" που παρακολουθήσαμε χτες το βράδυ, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως η φετινή σειρά είναι ίσως η συναρπαστικότερη, η θεαματικότερη και η πιο απροσδόκητα ανατρεπτική των τελευταίων ετών. Δεν ξέρουμε για όλων των εποχών αλλά τουλάχιστον για την τρέχουσα δεκαετία, σίγουρα είναι οι κορυφαίοι τελικοί. Από όλες τις απόψεις και χωρίς καμία επιφύλαξη. "Τύφλα" να έχει το φάιναλ 4 της Ευρωλίγκα, αφού τα παιχνίδια που βλέπουμε όχι μόνο δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από την πρόσφατη μπασκετική σύναξη στο Βερολίνο, αντιθέτως έχουν πολλά να διδάξουν σε όσους ευαγγελίζονται τις λέξεις "τακτική", ''μπασκετικές συγκινήσεις'', ''μπασκετικό υπερθέαμα''...

Μετά από ένα "χορταστικό" μπασκετικό θέαμα δύο ωρών ο Ολυμπιακός, με τον αρχηγό του να τον παίρνει από το χέρι και από το -7 του 35ου λεπτού να τον οδηγεί σε σερί 12-0 (από 59-66 σε 71-66) και τελικά στη μεγάλη νίκη (77-72), έκανε το 2-1 και πήρε την κατάσταση στα χέρια του έχοντας πια δύο ''match-ball" αλλά και την ψυχολογία με το μέρος του.. Ή μήπως όχι? Η αλήθεια είναι πως σε αυτούς τους αγώνες τα εχουμε δει κυριολεκτικά όλα οπότε δεν θα εκπλαγούμε ιδιαίτερα ακόμη κι αν στο τέλος οι "πράσινοι" είναι αυτοί που θα πανηγυρίσουν την κούπα.. Έχουμε δει break στο break, έχουμε δει buzzer beater, έχουμε δει εκατέρωθεν τις ομάδες να παίζουν στις αντίπαλες έδρες σαν στο...σπίτι τους, οπότε οτιδήποτε λιγότερο από ακόμα ένα ή δύο ανατρεπτικά παιχνίδια είναι μάλλον το λιγότερο που μπορούμε να περιμένουμε..!

Βλέποντας τον αγώνα ξανά και με πιο "καθαρή ματιά", έχουμε την εντύπωση πως ο Παναθηναϊκός χτες, απλά ήταν ανώτερος στο παρκέ από τον "αιώνιο" αντίπαλό του. Το σερί του Ολυμπιακού στο τέλος με Παπαπέτρου και Σπανούλη να "σαλπίζουν" την αντεπίθεση της ομάδας τους και πάλι δεν θεωρούμε πως είναι ικανό να ανατρέψει την γενική εικόνα που αποτυπώνεται σε κάποιον που μόλις έχει δει το ματς: ο Παναθηναϊκός έβγαλε περισσότερη ενέργεια, περισσότερο πάθος, ήταν καλύτερα "διαβασμένος" από τον αντίπαλό του και έμοιαζε πνευματικά απολύτως έτοιμος για τη διαχείριση που απαιτεί μια τέτοια αναμέτρηση. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε απλά να έχει εκλάμψεις και ξεσπάσματα μέσα στο ματς και να τα περιμένει όλα από τον -εξαιρετικό ΚΑΙ χτες- Χάκετ και τον Kill Bill. Οι "ερυθρέολευκοι" έχουν στα χέρια τους το 2-1, παίζουν πλέον με άλλη άνεση, όμως μοιάζουν σαν να "ψάχνονται" και να μην ξέρουν ακριβώς τί ζητάνε μέσα στο παρκέ. Κι αυτό είναι κάτι που έχει αποτυπωθεί και στις τρεις έως τώρα αναμετρήσεις και περισσότερο σε αυτές του ΣΕΦ. Ο Σφαιρόπουλος έχει μικρύνει πολύ το ροτέισον, επιμένει στην άμυνα man to man με τις αλεπάλληλες αλλαγές στα σκριν και από τη στιγμή που η τακτική αυτή αντιμετώπιση δεν του "βγαίνει", αναρωτιόμαστε γιατί δεν παρουσιάζει ένα διαφορετικό game plan. Μόνο ο ίδιος ξέρει την απάντηση, την απορία όμως σίγουρα μαζί με εμάς θα την έχουν και οι περισσότεροι που παρακολουθούν τα παιχνίδια..













Το σκορ της σειράς βεβαίως δικαιώνει έως τώρα τον 49 χρονο τεχνικό, που βρίσκεται μια νίκη μακριά από το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημά του με τους ''ερυθρόλευκους'', η νίκη όμως αυτή ίσως να βρίσκεται λίγο πιο μακριά απ'ότι φαίνεται για τον Ολυμπιακό.. Ο Παναθηναϊκός τώρα θα τα παίξει όλα για όλα, ο Διαμαντίδης το ίδιο στα δύο τελευταία παιχνίδια - ή στο τελευταίο, αν ο Ολυμπιακός "σπάσει" ξανά το ΟΑΚΑ - της τεράστιας καριέρας του και ο Ολυμπιακός έχει να αντιμετωπίσει και την τεράστια "κατραπακιά" του σοβαρού τραυματισμού του Γιώργου Πρίντεζη. Ο ηγέτης και κορυφαίος με διαφορά παίκτης του Ολυμπιακού στη σειρά των τελικών χτύπησε στο σημείο που ήδη από τον Φλεβάρη τον έχει ταλαιπωρήσει αρκετά και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις δύσκολα θα ξαναπαίξει φέτος.. Αυτό ανατρέπει πολλά πλάνα του προπονητή του Ολυμπιακού που θα πρέπει πλέον να βγάλει από την ''φαρέτρα" του βέλη που έως τώρα τα έχει ξεχασμένα στην άκρη του πάγκου (Αγραβάνης, Ουόρικ) ή να δοκιμάσει κάποιες προπονητικές"αλχημίες" μέσα στο ματς (χρησιμοποίηση Παπανικολάου και Παπαπέτρου στο ''4'' και περισσότερος χρόνος για τον Ντι Τζέι Στρόμπερι στο ''3'') μήπως και καταφέρει να καλύψει έως ένα σημείο την τιτάνια απουσία του 31χρονου φόργουορντ..















Η σειρά ακόμη έχει πολύ "ψωμί'' και σίγουρα θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε παιχνίδια υψηλής μπασκετικής ποιότητας. Και οι δύο προπονητές - όπως οι πρισσότεροι έλληνες συναδελφοί τους - είναι μάστερ της τακτικής και της κατάλληλης για ένα τέτοιο ματς προετοιμασίας και αυτό το νιώσαμε όσοι παρακολουθήσαμε τα 3 πρώτα παιχνίδια. Είμαστε τυχεροί που απολαμβάνουμε δύο τέτοιες τεράστιες ομάδες που πηγαίνουν το μπάσκετ σε άλλο επίπεδο και δίνουν ένα άλλο "χρώμα" στο άθλημα που αγαπάμε.. Πολλοί ευρωπαίοι να είστε σίγουροι πως μας ζηλεύουν για όλο αυτό το σκηνικό και αν δεν είχαμε τα διαφόρων ειδών και κάθε λογής out of the game παιχνιδάκια από τις διοικήσεις και των δύο ομάδων θα μιλάγαμε για τα παιχνίδια με το μεγαλύτερο μπασκετικό ενδιαφέρον μετά από τα αντίχτοιχα του ΝΒΑ.. Δεν είναι υπερβολή είναι απλά μια διαπίστωση μετά από 6 σχεδόν ώρες μπασκετικής μυσταγωγίας που απλόχερα μας έχουν χαρίσει αυτές οι δύο κορυφαίες ομάδες. στην σειρά των φετινών τελικών. Χαρείτε τες και αφήστε τις οπαδικές έριδες στην άκρη..

Δαυίδ ή Γολιάθ στο Βερολίνο??

Φτάσαμε ,λοιπόν, στις 9 Μαϊου και μπήκαμε αισίως σε εβδομάδα Φάιναλ 4! Το πιο συναρπαστικό event του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι επί θύραις (13-15 Μαϊου) και η μπασκετική διάθεση αρχίζει να "χτυπάει" κόκκινο. Οι τέσσερις μονομάχοι ρίχνονται στην αρένα του "κολοσσαίου'' της O2 World Arena του Βερολίνου, η βαρύτιμη κούπα περιμένει τον νέο της κάτοχο, αφήνοντας την... αγκαλιά της Ρεάλ Μαδρίτης και εμείς περιμένουμε να απολάυσουμε μπασκετικό θέαμα και να βιώσουμε τις μοναδικές συγκινήσεις, που μόνο ένα τέτοιο μπασκετικό event μπορεί να τα προσφέρει..

Το πιο ωραίο της υπόθεσης, είναι πως θα δούμε ένα Φάιναλ Φορ με ξεκάθαρα φαβορί και πεντακάθαρα αουτσάιντερ και αυτό, ίσως να προσθέτει ακόμη περισσότερη "γαρνιτούρα" στο συνολικό μπασκετικό μενού.. Η πιθανότητα μιας έκπληξης, μιας ενδεχόμενης επικράτησης του Δαυίδ έναντι του Γολιάθ, δίνει ένα άλλο feeling στην όλη ιστορία, προσδίδει μια "νότα ανεξήγητου", πασπαλισμένου με ολίγον από αναπάντεχο, στοιχεία που αν μη τι άλλο μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο και το ενδιαφέρον και την ανυπομονησία μας για το μεγάλο ραντεβού..

Από τη μία, έχουμε το -κατά την ταπεινή μας άποψη- απόλυτο φαβορί όχι μόνο του ημιτελικού αλλά ολόκληρου του Φάιναλ 4, τη Φενέρμπαχτσε του μεγάλου Ζέλικο Ομπράντοβιτς να τίθεται απέναντι στην νεανική, διψασμένη και δίχως ίχνος άγχος Λαμποράλ Κούτσα του Μπουρούση και του κόουτς Περάσοβιτς. Με την πρώτη ματιά σίγουρα όποιος...σκαμπάζει έστω και ελάχιστα από την πορτοκαλί μπάλα, θα πει με σιγουριά Φενέρ, Χωρίς δεύτερες σκέψεις και χωρίς περιστροφές. Είναι όμως έτσι? Εμείς θα ποντάρουμε ξεκάθαρα υπέρ της Φενερ, όπως και να έχει. Ούτε η ενέργεια, ούτε η απουσία άγχους και πίεσης, ούτε η περιρρεόυσα ατμόσφαιρα που προσθέτουν στην Λαμποράλ το χαρακτηρισμό της ομάδας-έκπληξης σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, δε μπορούν να υπερνικήσουν το κίνητρο και την απίστευτη δίψα της ομάδας του Ομπράντοβιτς να φτάσει στην πρώτη ευρωπαϊκή κούπα της ιστορίας της.. Αυτή η ομάδα φτιάχτηκε από τον μάστερ του είδους Ζοτς, για να κατακτήσει την κορυφή. Αυτό. End of story. Οτιδήποτε λιγότερο για μια ομάδα με παίκτες όπως ο Μπογκντάνοβιτς, ο Σλούκας, ο Ντίξον, ο Άντιτς, ο Ντατόμε, ο Ούντο, ο Βέσελι θα είναι όχι απλώς αποτυχία, αλλά παταγώδεςναυάγιο. Κακά τα ψέματα, όσο καλό κι υπέροχο μπάσκετ κι αν έχει παίξει, όσο καλή συνολική  εικόνα κι αν έχει επιδείξει η ομάδα του Ομπράντοβιτς, εάν δεν προκριθεί στον τελικό και δεν σηκώσει την κούπα, θα είναι παντελώς εκτός στόχων, εκτός προγραμματισμού και προφανώς από την επόμενη χρονιά πολλά θα αλλάξουν στην Κωνσταντινούπολη. Όμως, κακά τα ψέματα, είναι κάτι παραπάνω από απίθανο να μείνει εκτός τελικού η Φενέρ... Πάντα γίνονται εκπλήξεις, σίγουρα η Λαμποράλ είναι μια πολύ πειθαρχημένη και γεμάτη ενέργεια ομάδα, με ξεκάθαρους προσανατολισμούς που θα παίξει απελευθερωμένη και δίχως πίεση, όμως κάποιες φορές ούτε όλα αυτά μαζί είναι δυνατό να φέρουν την ανατροπή των φυσιολογικών δεδομένων.. Αστερίσκος πάντα θα υπάρχει, όπως και πάντα θα υπάρχει αδιαφιλονίκητο φαβορί. Και σε αυτό το ζευγάρι, σίγουρα είναι η Φενέρ..










Όσον αφορά το άλλο ζευγάρι, εδώ οι περισσότεροι θα πουν ''μα δε γίνεται να μη το πάρει ούτε φέτος η ΤΣΣΚΑ''.. Αμ, δε... Τα πράγματα θεωρούμε πως είναι λίγο περισσότερο περίπλοκα όσον αφορά το ζευάρωμα της "ομάδας του στρατού" με την Λοκομοτίβ Κουμπάν του Γιώργου Μπαρτζώκα. Η ομάδα από το Κράσνονταρ όχι μόνο έχει αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, αλλά διαθέτει και παίκτες που μοιάζουν ικανοί να πάρουν την ομάδα τους από το χέρι και να της αλλάξουν πορεία. Ντιλέινι, Ντρέιπερ, Ράντολφ, Σίνγκλετον, Κλαβέρ, Τζάνινγκ, Μπρόκχοφ μαζί με τους υπόλοιπους Ρώσους του ρόστερ είναι παίκτες τεράστιας κλάσης και ποιότητας και κάτω από τις οδηγίες του Μπαρτζώκα δημιούργησαν μία εξαιρετική ΟΜΑΔΑ, ένα ισορροπημένο και δυσκολοκατάβλητο σύνολο που βάζει πολλούς μπελάδες και σπαζοκεφαλιές στο κεφάλι του Δημήτρη Ιτούδη.. Κακά τα ψέματα και η ΤΣΣΚΑ όμως δεν μας έχει δώσει τόσους πολλούς λόγους για να της δείξουμε ...τυφλή εμπιστοσύνη. Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα τεράστιο κλαμπ, με απίστευτη δυναμική τα τελευταία 15 χρόνια, διαθέτει έναν εξαιρετικό προπονητή που της έχει προσδώσει ένα ξεχωριστό στυλ, απλούστερου και πιο γρήγορου- σύγχρονου μπάσκετ, ΟΜΩΣ.. Όμως έχει χάσει... πανηγυρικά τα τελευταία έξι φάιναλ φορ(!) πράγμα που όπως και να έχει αφήνει κάποια ψυχολογικά κατάλοιπα και δεν δείχνει να διαθέτει το απαραίτητο mentality στα...πολύ δύσκολα. Σύμφωνοι, έχει τεράστιους παίκτες, με προσωπικότητα, με ατομικό ταλέντο, με εμπειρίες τα ''αλλά'' όμως είναι πολλά και δεν μας επιτρέπουν να εμπιστευόμαστε απόλυτα την ΤΣΣΚΑ και σε αυτό το φάιναλ φορ. Ίσως είναι για κάποιους το τεράστιο φαβορί. Εμείς διατηρούμε ισχυρές επιφυλάξεις και περιμένουμε έναν αμφίρροπο ημιτελικό. Ο Μπαρτζώκας το 2013 με τον Ολυμπιακό είχε διαλύσει κάθε σχεδιασμό της τότε ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα, παίζοντας ολοκληρωτικό μπάσκετ και κατακτώντας το φάιναλ φορ στο Λονδίνο, γιατί να μην τα καταφέρει και τώρα, έχοντας και πάλι στα χέρια του πολύ καλά ατομικά ταλέντα, τα οποία κι έχει αποδείξει πως ξέρει να τα χρησιμοποιεί όλα μαζί ιδανικά ?

Οι απαντήσεις σε όλες αυτές τις σκέψεις και τις εκτιμήσεις μας θα δοθούν...αποστομωτικά σε 5 μέρες στο παρκέ της O2 World Arena. Στο παρκέ και μόνο εκεί θα δούμε σε τί πέσαμε μέσα, τί μας διέφυγε και τί δεν είδαμε καν στις εκτιμήσεις και τα σχόλια μας. Θα καταφέρει το απόλυτο αουτσάιντερ, Λαμποράλ, να κατακτήσει την κορυφή κόντρα σε όλα τα θηρία? Θα επιστρέψει στον θρόνο της η ΤΣΣΚΑ μετά από 8 ολόκληρα χρόνια φαγούρας και απογοητεύσεων? Θα πιει πρώτη φορά το γλυκό νέκταρ από την κούπα της Ευρωλίγκα η Φενέρμπαχτσε? Οι απαντήσεις, όπως πάντα, μόνο στο αγαπημένο μας παρκέ...!

Μπαρτζώκας ο μεγαλοπρεπής!

Για να πω την...αμαρτία μου, ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος φαν του κόουτς Γιώργου Μπαρτζώκα. Ούτε επί εποχής Αμαρουσίου (αν και τότε ακόμη δεν ήταν τόσο...διαφημισμένος), ούτε επί εποχής Πανιωνίου, ούτε καν μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τον Ολυμπιακό το 2013.. Θεωρούσα πάντοτε πως επρόκειτο για έναν προπονητή...ευκαιριακό, χωρίς ξεκάθαρο μπασκετικό προσανατολισμό, χωρίς μεγάλη προσήλωση και δουλειά στην άμυνα σε όποια ομάδα κι αν είχε δουλέψει και ,γενικώς, δεν έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση στις προπονητικές του ικανότητες και μεθόδους. Και ήρθε η φετινή πορεία της Λοκομοτίβ Κουμπάν, της ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΟΥΜΕΛΕΝΗΣ αυτής ομάδας να μου...βουλώσει για τα καλά το στόμα και να με κάνει όχι απλά να αναθεωρήσω αλλά να αποθεώσω κιόλας τον Μπαρτζώκα για αυτό το μπασκετικό "οικοδόμημα" που έχτισε στο Κρασνοντάρ. Και προσέξτε, ο κόουτς δεν πέτυχε σε μια ομάδα με την παράδοση ή τα χρήματα της ΤΣΣΚΑ ή του ΠΑΟ ή του ΟΣΦΠ, αλλά σε μια περιοχή, το Κρασνοντάρ, που δεν είναι ούτε...μπασκετομάνα ούτε διαθέτει τα πλήρη εχέγγυα για να έχει μια ομάδα έτοιμη να εισέλθει στο κλαμπ των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης..


Με το break μέσα στη Βαρκελώνη, με τα...όργια του διαστημικού 'Αντονι Ράντολφ που έκανε ότι ήθελε μέσα και έξω από τη ρακέτα, η Λοκομοτίβ βρίσκεται μια νίκη μακριά από το φάϊναλ 4 του Βερολίνου. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Ρώσοι ζουν το...όνειρό τους, αφού μετά την φοβερή πορεία σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, την πρόκριση για πρώτη φορά στην ιστορία τους στα προημιτελικά, τώρα ετοιμάζονται για το...απόλυτο, την πρόκριση στο μεγαλύτερο event του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο κόουτς B (''Μπι'' ελληνιστί-έτσι συνηθίσαμε να τον αποκαλούμε από την εποχή του στον Ολυμπιακό) δημιούργησε μια ομάδα με ισορροπία σε όλες τις γραμμές, που παίζει το σύγχρονο μπάσκετ. Πιέζει στην άμυνα -όχι επιθετική άμυνα αλλά προσηλωμένο man to man- δημιουργεί και ανοίγει χώρους στην επίθεση (όχι πάντα, αλλά συνήθως με γρήγορα εκτελεσμένες επιθέσεις) και γενικώς είναι μια ομάδα...fun to watch αφού ο τρόπος παιχνιδιού της "τρέφει" όλους τους διψασμένους για όμορφο μπάσκετ φιλάθλους. 



Τίποτε δεν είναι τυχαίο, φυσικά, σε αυτή τη ζωή αφού για να πετύχεις όλα τα παραπάνω απαιτείται να διαθέτεις στην "φαρέτρα" σου και τα απαράιτητα υλικά. Και το κυριότερο, να διαθέτεις την ικανότητα να διαχειριστείς και να τα συνδυάσεις με το σωστό κι ενδεδειγμένο τρόπο ώστε όλα να αποδίδουν τη στιγμή που θέλεις, χωρίς το ένα να περιορίζει το άλλο ή να του αφαιρεί την δική του, ξεχωριστή αποτελεσματικότητα. Δύσκολο πράγμα να βρίσκεις τους σωστούς παίκτες και ακόμη πιο δύσκολο να κατορθώνεις να τους κάνεις όλους ομάδα. Και ο κόουτς Μπαρτζώκας το κατάφερε αυτό σε βαθμό που...βγάζει μάτι! Μιλάμε για έναν από τους καλύτερους recruiters στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που έχει διακρίνει και αναδείξει πολλούς άγνωστους στο ευρύ μπασκετικό κοινό παίκτες. Ναι δεν θέλει και φοβερό μάτι ο Ράντολφ ο Ντιλέινι ή ο Σίνγκλετον, ποιος ήξερε όμως τον Μπρόκχοφ? Ποιος θυμόταν τι μπορεί να κάνει ο Κλαβέρ? Για να μην αναφερθούμε στους παίκτες-ανακαλύψεις στο Μαρούσι, στον Πανιώνιο, στον Ολυμπιακό, αφού θα...ξημερώσουμε!

















Το επιπλέον στοιχείο που θεωρούμε πως βοήθησε τον Μπαρτζώκα και το επιτελείο του είναι η παντελής απουσία πίεσης από το ευρύτερο περιβάλλον του Κρασνοντάρ-διοίκηση, φίλαθλοι,κλπ. Κανείς δεν θα έλεγε και...ευχαριστώ στον κόουτς αν δεν πετύχαινε απολύτως τίποτε τη φετινή σεζόν, κανείς όμως δεν θα τον κατηγορούσε κιόλας αν δεν πετύχαινε πολλά, περισσότερα ή...πολλά περισσότερα. Η Λοκομοτίβ δεν έχει σαν οργανισμός την πίεση που έχει ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός -που έχουν στο DNA τους την διάκριση. Ο προπονητής σε τέτοιες καταστάσεις ηρεμίας, όπου δεν επηρεάζεται από εξωγενείς παράγοντες όπως κριτική ΜΜΕ, φιλαθλομουρμούρα-αποδοκιμασίες στην πρώτη "στραβή" έχει την απαιτούμενη ηρεμία και νίωθει την απαραίτη ασφάλεια-σιγουριά ώστε να δουλέψει όπως ξέρει, να εξελιχθεί όπως μπορεί, να μάθει από τα λάθη του, να διορθώσει τυχόν "ανορθογραφίες" του και ,γενικώς, να κάνει τη δουλειλα του όπως πρέπει έτσι ώστε στο τέλος της διαδρομής -κάθε σεζόν- να κριθεί το έργο του και να γίνει ο απολογισμός της προηγούμενης και ο ...υπολογισμός της επόμενης σεζόν..
















Έτσι πρέπει να λειτουργούν οι καταστάσεις και μάλλον στην Ελλάδα θα κάνουμε καιρό να το καταλάβουμε... Ο Μπαρτζώκας έφυγε από τον Ολυμπιακό σαν αποτυχημένος αφού ο γενικότερος περίγυρος στην ομάδα δεν τον γούσταρε (εδώ οι Αγγελόπουλοι δεν φταίνε γιατί τον στήριξαν στα δύσκολα..), έμεινε εκτός προπονητικής δράσης για μία σεζόν, πήγε σε μια ομάδα που τον πίστεψε και του έδωσε εν λευκώ τη δημιουργία και τη λειτουργία της και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε! Ο Μπαρτζώκας, πέρα από τις προσωπικές εκτιμήσεις κι εμένα και εσάς, θεωρείται και όχι άδικα αυτή τη στιγμή ένας από τους σπουδαιότερους προπονητές στην ευρωπαική μπασκετική σκηνή. Έφυγε από την Ελλάδα και δικαιώθηκε απόλυτα αφού μόλις βρήκε στήριξη και εμπιστοσύνη, πέτυχε απόλυτα σε αυτό που ανέλαβε. Μπράβο του. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα τον κρίνουμε, ούτε που θα πούμε αν μας αρέσει ή όχι το στυλ και οι ομάδες που δημιουργεί. Ως φίλαθλοι και θιασώτες του μπάσκετ όμως, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε τη...σπουδαιότητα του ανδρός, που έφτιαξε μια εξαιρετικά δουλεμένη και δεμένη ομάδα, που ξέρει τι ζητάει στο γήπεδο και είναι άριστα προπονημένη και καταρτισμένη ώστε να βρει τον τρόπο για να το διεκδικήσει απέναντι σε κάθε αντίπαλο...

Y.Γ.: Τα λόγια των παικτών της Λοκομοτίβ για τον Μπαρτζώκα νομίζουμε πως καταδεικνύουν και τον λόγο της φετινής επτυχημένης πορείας της ομάδας.. Όταν τα αστέρια της ομάδας σου-Ντιλέινι, Ράντολφ- σε εκθειάζουν δημόσια λέγοντας πως είσαι ο καλύτερος προπονητής που έχουν συναντήσει και πως χαίρονται να παίζουν για πάρτη σου, νομίζουμε πως τα δικά μας σχόλια περιττέυουν...

Golden State, Golden TEAM, Golden history!

Τα γεγονότα, πλέον, μιλούν από μόνα τους... Ούτε θεωρίες, ούτε haters και lovers, ούτε θεωρίες επί χάρτου, τίποτα. Μόνο η αποτύπωση της πραγματικότητας: οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς είναι και με τη βούλα στο πάνθεον της μπασκετικής ιστορίας! Κι αυτό, ούτε γιατί έχουν τον παίκτη με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα σε μια σεζόν στην ιστορία του ΝΒΑ, ούτε γιατί έσπασαν το αήττητο της έδρας των Σαν Αντόνιο Σπερς τη φετινή χρονιά, ούτε γιατί παίζουν αυτό το... εντυπωσιακά αλλόκοτο μπάσκετ των 12 δευτερολέπτων όπου σκάνε μια τρίπλα, αλλάζουν δυό πάσες και έπειτα...πυροβολούν αδιακρίτως και αδιαλλείπτως! Αλλά γιατί ισοφάρισαν το "στοιχειωμένο" ρεκόρ των 72 νικών των Μπουλς, της ομάδας της "αυτού εξοχότης" Μάικλ Τζόρνταν και έχοντας ένα ακόμη παιχνίδι, ετοιμάζονται να το καταρίψουν κιόλας, φτάνοντας στις 73 νίκες με 9 μόλις ήττες σε όλη την κανονική περίοδο του ΝΒΑ! Πράγματα αδιανόητα κι απίστευτα, αριθμοί και ρεκόρ που προκαλούν ίλιγγο και μόνο στο άκουσμά τους και όλα αυτά από μια ομάδα που μόλις πέρσι πήρε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 40 ολόκληρα χρόνια!!

 Η μπασκετική επιστήμη σηκώνει...ψηλά τα χέρια και παραδίνεται σε αυτή την...μπασκετική συμμορία από το Όκλαντ που μπήκε πέρσι στην πεζή μπασκετική μας καθημερινότητα και της έδωσε χρώμα... μπλε και χρυσό με ολίγον από άσπρο! Οι "πολεμιστές" του Στιβ Κερ με ένα μπάσκετ που είτε το θαυμάζεις είτε το απεχθάνεσαι (μέση οδός σε αυτό το στυλ παιχνιδιού θεωρούμε πως...δεν υπάρχει) κατάφεραν απέναντι σε όλα τα προγνωστικά και απέναντι σε ομάδες όπως οι Σπερς και οι Καβαλίερς του ΛεΜπρον να επιβληθούν τόσο εμφατικά που δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης σε κανένα μα κανένα σημείο της σεζόν. Κι εμείς ανήκουμε σε αυτούς που πίστευαν πως, κάποια στιγμή, σε κάποιο σημείο της regular season, το όλο πράγμα θα...ξεφούσκωνε αφού θεωρούσαμε πως δεν μπορούν να συνεχίσουν να παίζουν σε τέτοιους ρυθμούς από το Νοέμβρη μέχρι και το Μάη αλλά...φευ! Και όμως το κατάφεραν οι παλαβοί, αυτοί τύποι! Ο Στεφ Κάρι, ο Κλέι Τόμπσον, ο Ντρέιμοντ Γκριν, ο Χάρισον Μπαρνς, ο Μπόγκουτ, ο Ιγκουοντάλα, ο Σπέιτς, ο Λίβινγκστον, ο Ρας και η υπόλοιπη...κομπανία έφτασαν στις 72 νίκες σε 81 ματς και με νίκη μεθαύριο απέναντι στους Γκρίζλις, όχι απλά γράφουν ιστορία αλλά το κάνουν και με...χρυσά και μπλε γράμματα (όπως τα χρώματα του λόγκο τους)! Pure purple and blue, folks!

Και το σημαντικότερο είναι πως ότι συνέβη με τους Ουόριορς, προφανώς και δεν είναι τυχαίο... Δακτυλίδι πέρσι, σπάσιμο ΚΑΘΕ ΠΙΘΑΝΟΥ ΚΙ ΑΠΙΘΑΝΟΥ ΡΕΚΟΡ φέτος και μια εικόνα...showtime άλλων εποχών, συνθέτουν ένα εντυπωσιακά όμορφο μπασκετικό παζλ που όμοιό του σίγουρα δεν είχαμε δει με τέτοια ένταση και σε τέτοια διάρκεια από την εποχή των Ταύρων του Σικάγο. Ο συνδετικός κρίκος των δύο ομάδων Στιβ Κερ, προπονητής σήμερα των "πολεμιστών" και παίκτης-κλειδί απ΄τον πάγκο τότε για τους Μπουλς, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ο άνθρωπος που...ευθύνεται περισσότερο από τον καθένα για αυτό που θαυμάζουμε στο παρκέ. Έδωσε ξεκάθαρους ρόλους σε κάθε παίκτη, καθιέρωσε αυτό το στυλ small-ball (με μοναδικό ψηλό ουσιαστικά τον Μπόγκουτ και με όλους τους υπόλοιπους παίκτες στο παρκέ να είναι κοντά στα δύο μέτρα) ενώ ξεκάθαρα και πασιφανέστατα προσέδωσε και γέμισε την ομάδα του με ηρεμία και πραότητα στοιχεία που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζουν και τον ίδιο και ως παίκτη. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο Κερ είχε προπονητή τόσο στο Σικάγο τον μετρ της ψυχολογικής προετοιμασίας πριν από κάθε σημαντικό αγώνα, τον "ζεν μάστερ" Φιλ Τζάκσον όσο και στο Σαν Αντόνιο προπονητή το 1999 τον Γκρεγκ Πόποβιτς, τον μετρ της τακτικής και της στρατηγικής. "Μ'όποιον δάσκαλο καθίσεις..." λέει η παροιμία και δεν πέφτει καθόλου έξω στην περίπτωση του 50 χρονου προπονητή.. Ο Κερ κατάφερε να "παντρέψει" και να συνδυάσει αρμονικά διαφορετικές προπονητικές φιλοσοφίες που είχε είτε σαν εμπειρίες ζωής και καριέρας είτε είχε ο ίδιος μόνος του εξελίξει όπως επιτάσσουν, άλλωστε, και οι κανόνες του σύγχρονου μπάσκετ. Το άθλημα εξελίσσεται συνεχώς και αν δεν το ακολουθήσεις...δεν θα σε ακολουθήσει ούτε αυτό. Έτσι απλά.

Θεωρούμε ότι αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της πορείας αυτής της εκπληκτικής ομάδας: παίζει το μπάσκετ στην πιο απλή, σύχρονη και εκλεπτισμένη μορφή του έχοντας παράλληλα ταιριάξει ιδανικά όλους τους παίκτες μεταξύ τους, δίνοντας στον καθένα να καταλάβει τί πρέπει να κάνει, πως οφείλει να φέρεται, πως να σκέφτεται, πως να λειτουργεί μέσα κι έξω από το παρκέ.Τίποτα δεν είναι τυχαίο, ούτε στο μπάσκετ όπως και στη ζωή. Το μάθημα ζωής που πήρε ο Κερ δίπλα στον κορυφαίο προπονητή στην ιστορία του αθλήματος φαίνεται πως έπιασε τόπο.. Ο μαθητής βαδίζει στα χνάρια του δασκάλου και μένει να δούμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει..


Όσο για τον Στεφ Κάρι, τί να πει κανείς. Δεν ξέρουμε αν είναι καλύτερος ή ίσος του Τζόρνταν, δεν ξέρουμε αν πάρει 6 δακτυλίδια πρωταθλητή, ούτε ξέρουμε αν μπορέσει να συνεχίσει σε τέτοιους εξωντωτικά εντυπωσιακούς ρυθμούς και αριθμούς, όμως...ξέρουμε πως αυτά που έκανε αυτός ο άνθρωπος(?) φέτος δεν τα έχει ξανακάνει κανένας στο άθλημα που λέγεται μπάσκετ. Μπορεί να μην καρφώνει πάνω από 2 παίκτες, είναι όμως κι αυτός αέρινος -ο τρόπος που πετάει την μπάλα από το τρίποντο, μετά από τις απίστευτες σταυρωτές του ή και σε ένα απλό λέι-απ του, δεν είναι ο συνηθισμένος τρόπος. Έχει αυτό το ''κάτι'' που αμέσως μαγνητίζει το βλέμμα σου, από τα πρώτα λεπτά που θα τον δεις να παίζει. Βλέπεις ότι ''κάτι διαφορετικό κάνει από τους άλλους'', πως ''κάτι το ασυνήθιστο έχει αυτός ο νεαρός''... Τα αναφωνητά και τα ζητωκραυγμάσματα σε ΚΑΘΕ γήπεδο που αγωνίζονταν φέτος οι Ουόριορς έπειτα από τα μακρινά τρίποντα, τα μπάζερ-μπίτερ του και τις εκωφαντικά όμορφες μπασκετικά ενέργειές του δεντα έχουμε ξανασυναντήσει από την χρυσή εποχή του Τζόρνταν και των συνοδοιπόρων του στο Σικάγο. Κανένας παίκτης και καμία ομάδα δεν έχουν καταφέρει να μπουν σε τόσο μεγάλο βαθμό στη συνείδηση του κόσμου από την εποχή των Σικάγο Μπουλς, όσο οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς.(Μπείτε στον κόπο να σερφάρετε ανά τα διάφορα σαίτ και δείτε μερικά highlights από τα φετινά του κατορθώματα-αν...προλάβετε δηλαδή..!)

 Ο κόσμος διψάει για θέαμα, όμορφο μπάσκετ, θεαματικά καλάθια και , το κυριότερο μεγάλους ηγέτες με προσωπικότητα και φαντασία. Οι "πολεμιστές" από το Όκλαντ τα προσφέρουν απλόχερα στους απανταχού θαυμαστές του μπάσκετ και δικαίως έχουν κερδίσει μία θέση στο πάνθεον της μπασκετικής ιστορίας και, ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ, μία μονάκριβη θέση στην καρδιά κάθε μπασκετικού φιλάθλου του πλανήτη, που δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί σε αυτά που προσέφεραν και πέτυχαν εφέτος. Ανεξάρτητα με το αν θα πάρουν το πρωτάθλημα, οι Ουόριορς έγραψαν ιστορία. Σίγουρα ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος...τίποτα, όμως ακόμη κι αν δεν πάρουν το δεύτερο συνεχόμενο δκτυλίδι θα έχουν μείνει στην ιστορία. Κι όχι τόσο απαραίτητα για τα αξεπέραστα ρεκόρ όσο για την αγάπη με την οποία τους αγκάλιασε όλος ο κόσμος του μπάσκετ. Το πιο δύσκολο μπάσκετ είναι το απλό, το γρήγορο, το μπάσκετ των σουτ από παντού, το μπάσκετ της αλάνας.. Από τη στιγμή που οι Ουόριορς με αυτό ακριβώς το στυλ μπάσκετ πέτυχαν 72 νίκες και οδεύουν για το δέυτερο συνεχόμενο στέμμα του μπασκετικού πλανήτη, ε διάολε, ήταν δύσκολο να μην τους αγαπήσει ο κόσμος.. Σεβασμός και υπόκλιση, λοιπόν, στο μπασκετικό τους μεγαλείο... Περιμένουμε με ανυπομονησία τη συνέχεια!