Μπαρτζώκας ο μεγαλοπρεπής!

Για να πω την...αμαρτία μου, ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος φαν του κόουτς Γιώργου Μπαρτζώκα. Ούτε επί εποχής Αμαρουσίου (αν και τότε ακόμη δεν ήταν τόσο...διαφημισμένος), ούτε επί εποχής Πανιωνίου, ούτε καν μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τον Ολυμπιακό το 2013.. Θεωρούσα πάντοτε πως επρόκειτο για έναν προπονητή...ευκαιριακό, χωρίς ξεκάθαρο μπασκετικό προσανατολισμό, χωρίς μεγάλη προσήλωση και δουλειά στην άμυνα σε όποια ομάδα κι αν είχε δουλέψει και ,γενικώς, δεν έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση στις προπονητικές του ικανότητες και μεθόδους. Και ήρθε η φετινή πορεία της Λοκομοτίβ Κουμπάν, της ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΟΥΜΕΛΕΝΗΣ αυτής ομάδας να μου...βουλώσει για τα καλά το στόμα και να με κάνει όχι απλά να αναθεωρήσω αλλά να αποθεώσω κιόλας τον Μπαρτζώκα για αυτό το μπασκετικό "οικοδόμημα" που έχτισε στο Κρασνοντάρ. Και προσέξτε, ο κόουτς δεν πέτυχε σε μια ομάδα με την παράδοση ή τα χρήματα της ΤΣΣΚΑ ή του ΠΑΟ ή του ΟΣΦΠ, αλλά σε μια περιοχή, το Κρασνοντάρ, που δεν είναι ούτε...μπασκετομάνα ούτε διαθέτει τα πλήρη εχέγγυα για να έχει μια ομάδα έτοιμη να εισέλθει στο κλαμπ των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης..


Με το break μέσα στη Βαρκελώνη, με τα...όργια του διαστημικού 'Αντονι Ράντολφ που έκανε ότι ήθελε μέσα και έξω από τη ρακέτα, η Λοκομοτίβ βρίσκεται μια νίκη μακριά από το φάϊναλ 4 του Βερολίνου. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Ρώσοι ζουν το...όνειρό τους, αφού μετά την φοβερή πορεία σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, την πρόκριση για πρώτη φορά στην ιστορία τους στα προημιτελικά, τώρα ετοιμάζονται για το...απόλυτο, την πρόκριση στο μεγαλύτερο event του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο κόουτς B (''Μπι'' ελληνιστί-έτσι συνηθίσαμε να τον αποκαλούμε από την εποχή του στον Ολυμπιακό) δημιούργησε μια ομάδα με ισορροπία σε όλες τις γραμμές, που παίζει το σύγχρονο μπάσκετ. Πιέζει στην άμυνα -όχι επιθετική άμυνα αλλά προσηλωμένο man to man- δημιουργεί και ανοίγει χώρους στην επίθεση (όχι πάντα, αλλά συνήθως με γρήγορα εκτελεσμένες επιθέσεις) και γενικώς είναι μια ομάδα...fun to watch αφού ο τρόπος παιχνιδιού της "τρέφει" όλους τους διψασμένους για όμορφο μπάσκετ φιλάθλους. 



Τίποτε δεν είναι τυχαίο, φυσικά, σε αυτή τη ζωή αφού για να πετύχεις όλα τα παραπάνω απαιτείται να διαθέτεις στην "φαρέτρα" σου και τα απαράιτητα υλικά. Και το κυριότερο, να διαθέτεις την ικανότητα να διαχειριστείς και να τα συνδυάσεις με το σωστό κι ενδεδειγμένο τρόπο ώστε όλα να αποδίδουν τη στιγμή που θέλεις, χωρίς το ένα να περιορίζει το άλλο ή να του αφαιρεί την δική του, ξεχωριστή αποτελεσματικότητα. Δύσκολο πράγμα να βρίσκεις τους σωστούς παίκτες και ακόμη πιο δύσκολο να κατορθώνεις να τους κάνεις όλους ομάδα. Και ο κόουτς Μπαρτζώκας το κατάφερε αυτό σε βαθμό που...βγάζει μάτι! Μιλάμε για έναν από τους καλύτερους recruiters στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που έχει διακρίνει και αναδείξει πολλούς άγνωστους στο ευρύ μπασκετικό κοινό παίκτες. Ναι δεν θέλει και φοβερό μάτι ο Ράντολφ ο Ντιλέινι ή ο Σίνγκλετον, ποιος ήξερε όμως τον Μπρόκχοφ? Ποιος θυμόταν τι μπορεί να κάνει ο Κλαβέρ? Για να μην αναφερθούμε στους παίκτες-ανακαλύψεις στο Μαρούσι, στον Πανιώνιο, στον Ολυμπιακό, αφού θα...ξημερώσουμε!

















Το επιπλέον στοιχείο που θεωρούμε πως βοήθησε τον Μπαρτζώκα και το επιτελείο του είναι η παντελής απουσία πίεσης από το ευρύτερο περιβάλλον του Κρασνοντάρ-διοίκηση, φίλαθλοι,κλπ. Κανείς δεν θα έλεγε και...ευχαριστώ στον κόουτς αν δεν πετύχαινε απολύτως τίποτε τη φετινή σεζόν, κανείς όμως δεν θα τον κατηγορούσε κιόλας αν δεν πετύχαινε πολλά, περισσότερα ή...πολλά περισσότερα. Η Λοκομοτίβ δεν έχει σαν οργανισμός την πίεση που έχει ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός -που έχουν στο DNA τους την διάκριση. Ο προπονητής σε τέτοιες καταστάσεις ηρεμίας, όπου δεν επηρεάζεται από εξωγενείς παράγοντες όπως κριτική ΜΜΕ, φιλαθλομουρμούρα-αποδοκιμασίες στην πρώτη "στραβή" έχει την απαιτούμενη ηρεμία και νίωθει την απαραίτη ασφάλεια-σιγουριά ώστε να δουλέψει όπως ξέρει, να εξελιχθεί όπως μπορεί, να μάθει από τα λάθη του, να διορθώσει τυχόν "ανορθογραφίες" του και ,γενικώς, να κάνει τη δουλειλα του όπως πρέπει έτσι ώστε στο τέλος της διαδρομής -κάθε σεζόν- να κριθεί το έργο του και να γίνει ο απολογισμός της προηγούμενης και ο ...υπολογισμός της επόμενης σεζόν..
















Έτσι πρέπει να λειτουργούν οι καταστάσεις και μάλλον στην Ελλάδα θα κάνουμε καιρό να το καταλάβουμε... Ο Μπαρτζώκας έφυγε από τον Ολυμπιακό σαν αποτυχημένος αφού ο γενικότερος περίγυρος στην ομάδα δεν τον γούσταρε (εδώ οι Αγγελόπουλοι δεν φταίνε γιατί τον στήριξαν στα δύσκολα..), έμεινε εκτός προπονητικής δράσης για μία σεζόν, πήγε σε μια ομάδα που τον πίστεψε και του έδωσε εν λευκώ τη δημιουργία και τη λειτουργία της και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε! Ο Μπαρτζώκας, πέρα από τις προσωπικές εκτιμήσεις κι εμένα και εσάς, θεωρείται και όχι άδικα αυτή τη στιγμή ένας από τους σπουδαιότερους προπονητές στην ευρωπαική μπασκετική σκηνή. Έφυγε από την Ελλάδα και δικαιώθηκε απόλυτα αφού μόλις βρήκε στήριξη και εμπιστοσύνη, πέτυχε απόλυτα σε αυτό που ανέλαβε. Μπράβο του. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα τον κρίνουμε, ούτε που θα πούμε αν μας αρέσει ή όχι το στυλ και οι ομάδες που δημιουργεί. Ως φίλαθλοι και θιασώτες του μπάσκετ όμως, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε τη...σπουδαιότητα του ανδρός, που έφτιαξε μια εξαιρετικά δουλεμένη και δεμένη ομάδα, που ξέρει τι ζητάει στο γήπεδο και είναι άριστα προπονημένη και καταρτισμένη ώστε να βρει τον τρόπο για να το διεκδικήσει απέναντι σε κάθε αντίπαλο...

Y.Γ.: Τα λόγια των παικτών της Λοκομοτίβ για τον Μπαρτζώκα νομίζουμε πως καταδεικνύουν και τον λόγο της φετινής επτυχημένης πορείας της ομάδας.. Όταν τα αστέρια της ομάδας σου-Ντιλέινι, Ράντολφ- σε εκθειάζουν δημόσια λέγοντας πως είσαι ο καλύτερος προπονητής που έχουν συναντήσει και πως χαίρονται να παίζουν για πάρτη σου, νομίζουμε πως τα δικά μας σχόλια περιττέυουν...

Golden State, Golden TEAM, Golden history!

Τα γεγονότα, πλέον, μιλούν από μόνα τους... Ούτε θεωρίες, ούτε haters και lovers, ούτε θεωρίες επί χάρτου, τίποτα. Μόνο η αποτύπωση της πραγματικότητας: οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς είναι και με τη βούλα στο πάνθεον της μπασκετικής ιστορίας! Κι αυτό, ούτε γιατί έχουν τον παίκτη με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα σε μια σεζόν στην ιστορία του ΝΒΑ, ούτε γιατί έσπασαν το αήττητο της έδρας των Σαν Αντόνιο Σπερς τη φετινή χρονιά, ούτε γιατί παίζουν αυτό το... εντυπωσιακά αλλόκοτο μπάσκετ των 12 δευτερολέπτων όπου σκάνε μια τρίπλα, αλλάζουν δυό πάσες και έπειτα...πυροβολούν αδιακρίτως και αδιαλλείπτως! Αλλά γιατί ισοφάρισαν το "στοιχειωμένο" ρεκόρ των 72 νικών των Μπουλς, της ομάδας της "αυτού εξοχότης" Μάικλ Τζόρνταν και έχοντας ένα ακόμη παιχνίδι, ετοιμάζονται να το καταρίψουν κιόλας, φτάνοντας στις 73 νίκες με 9 μόλις ήττες σε όλη την κανονική περίοδο του ΝΒΑ! Πράγματα αδιανόητα κι απίστευτα, αριθμοί και ρεκόρ που προκαλούν ίλιγγο και μόνο στο άκουσμά τους και όλα αυτά από μια ομάδα που μόλις πέρσι πήρε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 40 ολόκληρα χρόνια!!

 Η μπασκετική επιστήμη σηκώνει...ψηλά τα χέρια και παραδίνεται σε αυτή την...μπασκετική συμμορία από το Όκλαντ που μπήκε πέρσι στην πεζή μπασκετική μας καθημερινότητα και της έδωσε χρώμα... μπλε και χρυσό με ολίγον από άσπρο! Οι "πολεμιστές" του Στιβ Κερ με ένα μπάσκετ που είτε το θαυμάζεις είτε το απεχθάνεσαι (μέση οδός σε αυτό το στυλ παιχνιδιού θεωρούμε πως...δεν υπάρχει) κατάφεραν απέναντι σε όλα τα προγνωστικά και απέναντι σε ομάδες όπως οι Σπερς και οι Καβαλίερς του ΛεΜπρον να επιβληθούν τόσο εμφατικά που δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης σε κανένα μα κανένα σημείο της σεζόν. Κι εμείς ανήκουμε σε αυτούς που πίστευαν πως, κάποια στιγμή, σε κάποιο σημείο της regular season, το όλο πράγμα θα...ξεφούσκωνε αφού θεωρούσαμε πως δεν μπορούν να συνεχίσουν να παίζουν σε τέτοιους ρυθμούς από το Νοέμβρη μέχρι και το Μάη αλλά...φευ! Και όμως το κατάφεραν οι παλαβοί, αυτοί τύποι! Ο Στεφ Κάρι, ο Κλέι Τόμπσον, ο Ντρέιμοντ Γκριν, ο Χάρισον Μπαρνς, ο Μπόγκουτ, ο Ιγκουοντάλα, ο Σπέιτς, ο Λίβινγκστον, ο Ρας και η υπόλοιπη...κομπανία έφτασαν στις 72 νίκες σε 81 ματς και με νίκη μεθαύριο απέναντι στους Γκρίζλις, όχι απλά γράφουν ιστορία αλλά το κάνουν και με...χρυσά και μπλε γράμματα (όπως τα χρώματα του λόγκο τους)! Pure purple and blue, folks!

Και το σημαντικότερο είναι πως ότι συνέβη με τους Ουόριορς, προφανώς και δεν είναι τυχαίο... Δακτυλίδι πέρσι, σπάσιμο ΚΑΘΕ ΠΙΘΑΝΟΥ ΚΙ ΑΠΙΘΑΝΟΥ ΡΕΚΟΡ φέτος και μια εικόνα...showtime άλλων εποχών, συνθέτουν ένα εντυπωσιακά όμορφο μπασκετικό παζλ που όμοιό του σίγουρα δεν είχαμε δει με τέτοια ένταση και σε τέτοια διάρκεια από την εποχή των Ταύρων του Σικάγο. Ο συνδετικός κρίκος των δύο ομάδων Στιβ Κερ, προπονητής σήμερα των "πολεμιστών" και παίκτης-κλειδί απ΄τον πάγκο τότε για τους Μπουλς, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ο άνθρωπος που...ευθύνεται περισσότερο από τον καθένα για αυτό που θαυμάζουμε στο παρκέ. Έδωσε ξεκάθαρους ρόλους σε κάθε παίκτη, καθιέρωσε αυτό το στυλ small-ball (με μοναδικό ψηλό ουσιαστικά τον Μπόγκουτ και με όλους τους υπόλοιπους παίκτες στο παρκέ να είναι κοντά στα δύο μέτρα) ενώ ξεκάθαρα και πασιφανέστατα προσέδωσε και γέμισε την ομάδα του με ηρεμία και πραότητα στοιχεία που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζουν και τον ίδιο και ως παίκτη. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο Κερ είχε προπονητή τόσο στο Σικάγο τον μετρ της ψυχολογικής προετοιμασίας πριν από κάθε σημαντικό αγώνα, τον "ζεν μάστερ" Φιλ Τζάκσον όσο και στο Σαν Αντόνιο προπονητή το 1999 τον Γκρεγκ Πόποβιτς, τον μετρ της τακτικής και της στρατηγικής. "Μ'όποιον δάσκαλο καθίσεις..." λέει η παροιμία και δεν πέφτει καθόλου έξω στην περίπτωση του 50 χρονου προπονητή.. Ο Κερ κατάφερε να "παντρέψει" και να συνδυάσει αρμονικά διαφορετικές προπονητικές φιλοσοφίες που είχε είτε σαν εμπειρίες ζωής και καριέρας είτε είχε ο ίδιος μόνος του εξελίξει όπως επιτάσσουν, άλλωστε, και οι κανόνες του σύγχρονου μπάσκετ. Το άθλημα εξελίσσεται συνεχώς και αν δεν το ακολουθήσεις...δεν θα σε ακολουθήσει ούτε αυτό. Έτσι απλά.

Θεωρούμε ότι αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της πορείας αυτής της εκπληκτικής ομάδας: παίζει το μπάσκετ στην πιο απλή, σύχρονη και εκλεπτισμένη μορφή του έχοντας παράλληλα ταιριάξει ιδανικά όλους τους παίκτες μεταξύ τους, δίνοντας στον καθένα να καταλάβει τί πρέπει να κάνει, πως οφείλει να φέρεται, πως να σκέφτεται, πως να λειτουργεί μέσα κι έξω από το παρκέ.Τίποτα δεν είναι τυχαίο, ούτε στο μπάσκετ όπως και στη ζωή. Το μάθημα ζωής που πήρε ο Κερ δίπλα στον κορυφαίο προπονητή στην ιστορία του αθλήματος φαίνεται πως έπιασε τόπο.. Ο μαθητής βαδίζει στα χνάρια του δασκάλου και μένει να δούμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει..


Όσο για τον Στεφ Κάρι, τί να πει κανείς. Δεν ξέρουμε αν είναι καλύτερος ή ίσος του Τζόρνταν, δεν ξέρουμε αν πάρει 6 δακτυλίδια πρωταθλητή, ούτε ξέρουμε αν μπορέσει να συνεχίσει σε τέτοιους εξωντωτικά εντυπωσιακούς ρυθμούς και αριθμούς, όμως...ξέρουμε πως αυτά που έκανε αυτός ο άνθρωπος(?) φέτος δεν τα έχει ξανακάνει κανένας στο άθλημα που λέγεται μπάσκετ. Μπορεί να μην καρφώνει πάνω από 2 παίκτες, είναι όμως κι αυτός αέρινος -ο τρόπος που πετάει την μπάλα από το τρίποντο, μετά από τις απίστευτες σταυρωτές του ή και σε ένα απλό λέι-απ του, δεν είναι ο συνηθισμένος τρόπος. Έχει αυτό το ''κάτι'' που αμέσως μαγνητίζει το βλέμμα σου, από τα πρώτα λεπτά που θα τον δεις να παίζει. Βλέπεις ότι ''κάτι διαφορετικό κάνει από τους άλλους'', πως ''κάτι το ασυνήθιστο έχει αυτός ο νεαρός''... Τα αναφωνητά και τα ζητωκραυγμάσματα σε ΚΑΘΕ γήπεδο που αγωνίζονταν φέτος οι Ουόριορς έπειτα από τα μακρινά τρίποντα, τα μπάζερ-μπίτερ του και τις εκωφαντικά όμορφες μπασκετικά ενέργειές του δεντα έχουμε ξανασυναντήσει από την χρυσή εποχή του Τζόρνταν και των συνοδοιπόρων του στο Σικάγο. Κανένας παίκτης και καμία ομάδα δεν έχουν καταφέρει να μπουν σε τόσο μεγάλο βαθμό στη συνείδηση του κόσμου από την εποχή των Σικάγο Μπουλς, όσο οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς.(Μπείτε στον κόπο να σερφάρετε ανά τα διάφορα σαίτ και δείτε μερικά highlights από τα φετινά του κατορθώματα-αν...προλάβετε δηλαδή..!)

 Ο κόσμος διψάει για θέαμα, όμορφο μπάσκετ, θεαματικά καλάθια και , το κυριότερο μεγάλους ηγέτες με προσωπικότητα και φαντασία. Οι "πολεμιστές" από το Όκλαντ τα προσφέρουν απλόχερα στους απανταχού θαυμαστές του μπάσκετ και δικαίως έχουν κερδίσει μία θέση στο πάνθεον της μπασκετικής ιστορίας και, ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ, μία μονάκριβη θέση στην καρδιά κάθε μπασκετικού φιλάθλου του πλανήτη, που δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί σε αυτά που προσέφεραν και πέτυχαν εφέτος. Ανεξάρτητα με το αν θα πάρουν το πρωτάθλημα, οι Ουόριορς έγραψαν ιστορία. Σίγουρα ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος...τίποτα, όμως ακόμη κι αν δεν πάρουν το δεύτερο συνεχόμενο δκτυλίδι θα έχουν μείνει στην ιστορία. Κι όχι τόσο απαραίτητα για τα αξεπέραστα ρεκόρ όσο για την αγάπη με την οποία τους αγκάλιασε όλος ο κόσμος του μπάσκετ. Το πιο δύσκολο μπάσκετ είναι το απλό, το γρήγορο, το μπάσκετ των σουτ από παντού, το μπάσκετ της αλάνας.. Από τη στιγμή που οι Ουόριορς με αυτό ακριβώς το στυλ μπάσκετ πέτυχαν 72 νίκες και οδεύουν για το δέυτερο συνεχόμενο στέμμα του μπασκετικού πλανήτη, ε διάολε, ήταν δύσκολο να μην τους αγαπήσει ο κόσμος.. Σεβασμός και υπόκλιση, λοιπόν, στο μπασκετικό τους μεγαλείο... Περιμένουμε με ανυπομονησία τη συνέχεια!