Τώρα αρχίζουν τα...ωραία για την εθνική!

Η πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ ολοκληρώθηκε, τα ματσάκια με ομάδες τύπου Ολλανδίας, Σκοπίων και Γεωργίας τελείωσαν και τώρα, έφτασε η ώρα για το...πραγματικό μπάσκετ και τα νοκ-άουτ παιχνίδια.

Τώρα θα φανεί πόσα...απίδια βάζει ο σάκος για την εθνική μας που καλείται πρώτα απ'όλα να δείξει την πρέπουσα σοβαρότητα απέναντι στο Βέλγιο, να ξεμπερδέψει χωρίς μεγάλες απώλειες-ου μην κούραση, τραυματισμούς, μεγάλη καταπόνηση κτλ- και να περιμένει τον αντίπαλό της στην οκτάδα που θα είναι, βάσει μπασκετικής λογικής, η Ισπανία, εκτός κι αν ο Γκορτάτ, ο Σλότερ και οι λοιποί Πολωνοί υπήκοοι έχουν αντίρρηση και καταφέρουν να την εκφράσουν απέναντι στους κακούς μας δαίμονες Ίβηρες!

Τα ψέμματα έχουν τελειώσει και είναι η ώρα να παίξει η εθνική μας το μπάσκετ που θέλει-και μπορεί. Μέχρι τώρα κατά την ταπεινή μας άποψη, η Ελλάδα δεν έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ. Ούτε καν καλό. Σίγουρα κράτησε δυνάμεις, δεν έπαιξε άμυνα στα όρια της -κι αυτό εν πολλεί είναι και θέμα διάθεσης-, δεν ζορίστηκε ιδιαίτερα και γενικά δεν κλήθηκε να...λύσει πολλούς "γρίφους" πάνω στο παρκέ. Μην ακούτε τί λένε και πολύ περισσότερο τι γράφουν ορισμένοι. Βαρεθήκαμε και στο περσινό Μουντομπάσκετ, μετά το εντυπωσαιακό ξεκίνημα, να ακούμε και να βλέπουμε παντού, σε σάιτ, εφημερίδες και μπλογκ, παντού διθυράμβους.. ''Πετάει η Ελλάδα'', ''τους έκανε ξανά ομάδα ο Κατσικάρης'', ''ταβάνι ο ουρανός γι'αυτή την εθνική'' και άλλα τέτοια μεγαλόστομα και εύκολα λόγια της στιγμής και του ενθουσιασμού αντί της σκέψης και της ηρεμίας πριν το δύσκολο στόχο. Μετά από 2 μέρες ήρθαν οι Σέρβοι, μας...πετσόκοψαν με μια 20άρα στο κεφάλι και...τα είχαμε να τα λέγαμε!

Το Βέλγιο θα το νικήσει η εθνική μας, εύκολα, δύσκολα ή πολύ δύσκολα. Έχει το απαραίτητο μπασκετικό know how για τέτοιες αναμετρήσεις σε σχέση με τους Βέλγους που παίζουν νοκ άουτ ματς μια φορά στα...20 χρόνια και αν. Όμως. Αν παρουσιαστεί νωθρή, "παγωμένη" και χωρίς αποφασιστικότητα στην ΑΜΥΝΑ τότε θα έχει πολλά μα πολλά προβλήματα. Και το Βέλγιο θα της βγει η ψυχή να το αποκλείσει και στη συνέχεια θα ζήσει εφιάλτες από τον Γκασόλ και την παρέα του που εάν βρει ελέυθερους χώρους, αμαρκάριστα σουτ από την περιφέρεια και υπνωτισμένους παίκτες στα πικ εν ρολ, τις περιστροφές και τα μπλοκ άουτ, σε τελειώνει χωρίς...πρώτες, δεύτερες ή τρίτες σκέψεις!

Ξαναλέμε εμάς η Ελλάδα έως τώρα δεν μας έπεισε. Από μια ομάδα με τέτοιο ταλέντο και τέτοιο βάθος στον πάγκο, περιμέναμε ακόμα και στην πρώτη φάση να δούμε μια ομάδα που ανά πάσα στιγμή θα σου εμπνέει εμπιστοσύνη και σιγουριά! Που θα την παρακολουθείς και θα την χαίρεσαι. Όπως την εθνική του Παναγιώτη Γιαννάκη. Δεν κάνουμε συγκρίσεις, ούτε προπονητών ούτε παικτών απλώς η αύρα που είχε εκείνη η εθνική ήταν απείρως καλύτερη από την τωρινή. Κι ας μην το γράφει ή λέει κανένας, επειδή ντε και καλά θέλουμε σύγχρονους προπονητές, με μοντέρνο μπάσκετ. Αλλά γι'αυτά θα έχουμε χρόνο να τα γράψουμε πιο αναλυτικά μετά το τέλος της διοργάνωσης όταν και θα κάνουμε το "ταμείο".

Αυτό που τώρα χρειάζεται η εθνική μας είναι ενότητα, αποφασιστικότητα και επίδειξη μπασκετικού αλτρουισμού. Τώρα ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδάκια και οι σκληροί από τους μαλθακούς. Τώρα θα φανεί ποιος το θέλει πραγματικά και ποιος μπορεί να το πετύχει. "When the going get's tough, only the tough get going" λένε τα αμερικανάκια και εν πολλοίς συνοψίζουν όλα τα παραπάνω που γράψαμε. Vamos Ελλάδα! 

Νίκησε τους Κροάτες και μέρα με τη μέρα θα "χτίζει" χαρακτήρα

Τα δεδομένα για την εθνική μας ομάδα μετά τους δύο νικηφόρους αγώνες στο Ευρωμπάσκετ είναι αδιαπραγμάτευτα και δεν χωρούν αμφιβολίες. Πρόκειται για μια ομάδα αποτελούμενη από σπυδαίους παίκτες, με χαλύβδινη προσωπικότητα και τεράστιες εμπειρίες και παραστάσεις από το κορυφαίο μπασκετικό επίπεδο, χωρίς όμως όλοι αυτοί οι παίκτες να έχουν ακόμη γίνει ομάδα και χωρίς να έχουν βρει ξεκάθαρους ρόλους και σταθερά πατήματα πάνω στο παρκέ. Πράγμα απολύτως λογικό αφού οι συγκεκριμένοι 12 πρώτη φορά παίζουν όλοι μαζί και έχοντας κάνει προετοιμασία ενός σχεδόν μήνα δεν είναι εύκολο για καμία ομάδα να βρει την απαιτούμενη και αναγκαία, για οποιοδήποτε μεγαλεπήβολο στόχο, χημεία, εντός και εκτός παρκέ.

Το Ευρωμπάσκετ είναι μια διοργάνωση 15 ημερών, με ομάδες που εμφανίζουν για πρώτη φορά τα συγκεκριμένα ρόστερ, με τις ισορροπίες να είναι πολύ λεπτές και δεν υπάρχει ,θεωρούμε, καμιά σύγκριση με το συλλογικό επίπεδο. Στις εθνικές διοργανώσεις πρέπει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να γίνεις ομάδα, να χτίσεις χαρακτήρα, να "ατσαλωθείς" και να σκληραγωγηθείς σε δύσκολες στιγμές και κρίσιμες do or die καταστάσεις που ενδεχομένως θα προκύπτουν από παιχνίδι σε παιχνίδι. Ακόμα και από κατοχή σε κατοχή. Ισορροπίες εύθραυστες και  δύσκολα διαχειρίσιμες.

Η εθνική μας το σίγουρο είναι πως βρίσκεται σε ικανοποιητικό δρόμο. Δεν παίζει ακόμη την καλύτερη άμυνα που μπορεί, δεν αποδίδει επιθετικά όπως "οφείλει" βάσει του επιθετικού ταλέντου που διαθέτουν όλοι της οι παίκτες και γενικά δεν αποπνέει ένα αίσθημα σιγουριάς ή γερού πατήματος μέσα στο παρκέ. Όμως. Όμως νίκησε άνετα τα Σκόπια, έκλεισε το σπίτι των διοργανωτών Κροατών και οδεύει ολοταχώς προς την πρώτη θέση του ομίλου και σε μια καλυτερη συνέχεια. Έχουμε μια ομάδα με μεγάλους παίκτες-ηγέτες όπως τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Πρίντεζη, τον Μπουρούση, με παίκτες εργαλεία όπως ο Σλούκας, ο Αντετοκούνμπο, ο Κουφός, ο Καλάθης και με εφεδρείες στον πάγκο παίκτες όπως τον Μάντζαρη, τον Καϊμακόγλου, τον Περπέρογλου και πιστέυουμε, θεωρούμε και ελπίζουμε ότι είναι φυσικό επακόλουθο για την ομάδα του Κατσικάρη να βελτιώνεται και να...χαλυβδώνεται μέρα με τη μέρα, παιχνίδι με το παιχνίδι, μπάλα με τη μπάλα. Η άμυνα σίγουρα πρέπει να προσεχτεί περισσότερο και κυρίως η περιφερειακή, η πίεση των γκαρντ μας να είναι πιο πιεστική στα αντίστοιχα αντίπαλα γκαρντ ώστε να τους "χαλάσει" το μυαλό όπως τονίζει και ο "δράκος" Παναγιώτης Γιαννάκης σχολιάζοντας στην τηλεόραση του ΟΤΕ (και η πίεση πάνω στην μπάλα είναι ένα στοιχείο που δεν το έχουμε δει τόσο μέχρι τώρα) και η υπομονή να χαρακτηρίζει το παιχνίδι μας στην επίθεση, πράγμα που δεν έχουμε δει στα 2 πρώτα παιχνίδια παρά σε ελάχιστες εξαιρέσεις και με συγκεκριμένες εκλάμψεις. Σε ενδεχόμενα νοκ άουτ ματς, η μπάλα ξαφνικά ζυγίζει περισσότερα κιλά, τα χέρια τρέμουν περισσότερο και φυσικά ο βαθμός δυσκολίας του αντιπάλου γιγαντώνεται, άρα κι εσύ οφείλεις να είσαι ΠΑΡΑΠΑΝΩ καλός απ'όσο συνήθως, αν θέλεις να φτάσεις μέχρι το τέλος και να μην φύγεις...άκλαφτος στα μέσα της διαδρομής..

Όπως και με τους Κροάτες έδειξε η εθνική μας, αυτοί οι παίκτες που την συναποτελούν διαθέτουν ένα ξεχωριστό "μέταλλο" και κουβαλούν μια ξεχωριστή μπασκετική παιδεία ο καθένας. Ποιότητα, χαρακτήρα, εμπειρία Είναι στο χέρι του Κατσικάρη να τους χειριστεί όπως πρέπει και είναι βέβαιο πως με τέτοιο υψηλό μπασκετικό IQ οι πιθανότητες να γίνει η εθνική μας από μια απλά "καλή ομάδα" σε μια "ομάδα που ξεκάθαρα πάει για διάκριση", είναι σαφώς υπέρ του. Το κλειδί θα είναι η ΑΜΥΝΑ που θα παίξει αυτή η ομάδα. Αν πιέσει και κλέψει μπάλες, θα βρει ανοιχτό γήπεδο ώστε να τρέξει αιφνιδιασμούς και να κάνει τη ζωή της πιο εύκολη.

Έχουμε εμπιστοσύνη στον Φώτη και τους 12 στρατιώτες του, αρκεί να μη χαλάσει η "συνταγή" που φτιάνεται μέρα με τη μέρα. Αν δεν υπάρχουν γκρίνιες, έριδες στα αποδυτήρια και "χαλασμένο" κλίμα εντός, εκτός και επί τα αυτά της ομάδας τότε όλα τα...άστρα είναι μαζί μας ώστε να ξεφύγουμε επιτέλους από τις απανωτές "σφαλιάρες" των περασμένων ετών και να ανεβούμε ξανά επάνω σε βάθρο μιας μεγάλης διοργάνωσης.

Μεγάλα λόγια δε χρειάζονται, όπως ούτε και μεγάλες απογοητεύσεις ή γκρίνιες. Προσήλωση στο στόχο και ενότητα χρειάζεται. Μόνο έτσι θα φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας.