Οι λόγοι για τους οποίους μια ομάδα αποτυγχάνει σε μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση δεν είναι ποτέ απολύτως εμφανείς και απολύτως κατανοητοί, ιδιαίτερα για όσους δεν γνωρίζουν "πρόσωπα και πράγματα" από το εσωτερικό της ομάδας. Άλλοτε φταίνε οι κακές σχέσεις μεταξύ των παικτών, άλλοτε η απουσία συννενόησης και αλληλοσεβασμού ανάμεσα σε παίκτες και προπονητή, άλλοτε η κακή αγωνιστική "χημεία" της ομάδας, άλλοτε η απειρία και απουσία μεγάλων αγωνιστικών "παραστάσεων" και άλλοτε φταίνε οι...μπασκέτες που είναι στραβές ή οι μπάλες που δεν είναι όσο φουσκωμένες πρέπει. Άλλες φορές πάλι, φταίει η περιορισμένη ικανότητα των παικτών, η απουσία ουσιαστικού αγωνιστικού κινήτρου ή η "εχθρική" αντιμετώπιση της διαιτησίας. Επειδή εμείς πρόκειται να ασχοληθούμε με την εθνική ομάδα μπάσκετ της Ελλάδας, μια από τις μεγαλύτερες μπασκετικές δυνάμεις παγκοσμίως(και επίσημα είμαστε τέταρτοι στο ranking της FIBA) αφήνουμε στην άκρη μεμψοιμοιρίες, ψευτοδικαιολογίες και διαιτητολαγνεία, όλα δηλαδή τα παραπάνω που δεν αρμόζουν σε μια ομάδα με την ιστορία της εθνικής μας και θα επικεντρωθούμε στους αμιγώς μπασκετικούς λόγους που κατά την ταπεινή μας άποψη οδήγησαν στον αποκλεισμό μας από τους "8" του φετινού Ευρωμπάσκετ.
Η εθνική μας ομάδα, η "επίσημη αγαπημένη", απέτυχε παταγωδώς στη διοργάνωση, κρίνοντας και μεμονωμένα από το αποτέλεσμα αλλά και από την γενική αγωνιστική εικόνα που κατέθεσε στα παρκέ της Σλοβενίας, η οποία και ήταν πολύ παρακάτω από το μπασκετικό αποτέλεσμα που αποδεδειγμένα σε τόσες μεγάλες διοργανώσεις έχουν δείξει ότι μπορούν να μας προσφέρουν οι διεθνείς μας. Εμείς ούτε θα καταδικάσουμε κανέναν, ούτε θα...στήσουμε στο απόσπασμα τον κόουτς Τρινκιέρι, ούτε θα κατηγορούμε τον τάδε παίκτη γι'αυτό ή τον τάδε για εκείνο. Απλώς θα προσπαθήσουμε να "αποκρυπτογραφήσουμε" το τί έφταιξε και...δεν μας βγήκε και να απαντήσουμε στο "τί γίνεται από δω και πέρα" για την εθνική μας, επιστρατεύοντας απλά όσο μπάσκετ -νομίζουμε ότι- ξέρουμε και όση λογική διαθέτουμε στο κεφάλι μας. Γιατί και το μπάσκετ ένα απλό άθλημα είναι που στηρίζεται κι αυτό στην απλή λογική πολλές φορές..
Πρώτα απ'όλα η εθνική μας ομάδα, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, δεν έχει κανένα ελαφρυντικό, όσον αφορά απουσίες κλπ. Άλλες ομάδες-βλέπε Ισπανία και κυρίως Σερβία αλλά και οι περισσότερες που εμφανίστηκαν- είναι αλλαγμένες παραπάνω από το μισό σε σχέση με το περασμένο Ευρωμπάσκετ, ενώ γενικά παρακολουθούμε ένα τουρνουά ιδιαίτερα χαμηλό σε μπασκετική ποιότητα, από τη στιγμή ειδικά που οι μεγαλύτεροι αστέρες της διοργάνωσης απουσιάζουν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Η εθνική μας διέθετε ένα ρόστερ μπολιασμένο με...τόνους μπασκετικής εμπειρίας και με αδιαμφισβήτητη ποιότητα, ίσως το καλύτερο στο τουρνουά μαζί με αυτό της εθνικής Ισπανίας, οπότε οι δικαιολογίες για "απουσίες Καλάθη, Κουφού, Σχορτσανίτη κλπ κλπ" ή "τραυματίστηκαν όμως και 1-2 παίκτες στην πορεία" για εμάς πάνε κατευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων..Η ομάδα δεν κατάφερε το αυτονόητο για μια ομάδα που πάει να πετύχει σημαντική διάκριση: να έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό στο παιχνίδι της. Ούτε στο αμυντικό κομμάτι, αφού όταν η αντίπαλη ομάδα διέθετε ένα επιθετικό "υπερόπλο"(βλ. Μπελινέλι,Κοπόνεν,Ντράγκιτς) ο μόνος τρόπος να τον σταματούσαμε ήταν να...κάνουμε το σταυρό μας να αστοχήσει αλλά ούτε και επιθετικά, αφού το ατελείωτο ροτέισον(μοίρασμα του χρόνου δηλαδή)του Τρινκιέρι και η απουσία ξεκάθαρου πλάνου και συνοχής στο "στήσιμο" των επιθέσεων, αποσυντόσινιζαν την ομάδα και της στερούσαν την απαιτούμενη σταθερότητα και συνοχή. Παρακολουθώντας ειδικά το "μαρτυρικό" πρώτο 25 λεπτο του αγώνα με τη Σλοβενία, ειλικρινά προσπαθούσα να καταλάβω τί προσπαθούσαμε να κάνουμε στην επίθεση, αφού όποτε μας ζόριζαν λίγο παραπάνω με πίεση, η μπάλα και η επίθεση ήταν χαμένη από χέρι.. Στα της άμυνας ας το αφήσουμε καλύτερα, αφού για αλληλοκαλύψεις, μπλοκ-άουτ και κυρίως ΔΙΑΘΕΣΗ ούτε λόγος και τα 21(!) επιθετικά ριμπάουντ των Σλοβένων στο μεταξύ μας ματς μάλλον "μαρτυρούν" και του λόγου το αληθές.. Γιατί η άμυνα είναι και θέμα διάθεσης και αυταπάρνησης και χωρίς να θέλουμε να γίνουμε κακοί, οι παίκτες μας δεν εμφανίστηκαν σε αυτό το τουρνουά τόσο αποφασισμένοι και "διψασμένοι" όσο μας έχουν συνηθίσει. Ήταν κάτι οφθαλμοφανές και κάτι που θεωρούμε ότι οφείλεται σε μαγάλο βαθμό και στον προπονητή..
Αυτός πρώτος από όλους πρέπει να εμπνεύσει τους παίκτες, δίνοντας τους να καταλάβουν τί θέλει από αυτούς στο παρκέ και μην ακούσουμε τώρα τίποτα εθνικοφροσύνες του στυλ "ο παίκτης από τη στιγμή που φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο δεν χρειάζεται λόγια, τα δίνει όλα για την πατρίδα" γιατί εδώ δεν μιλάμε για την μάχη της Τριπολιτσάς αλλά για ΜΠΑΣΚΕΤ και γιατί είμαστε αναμφίβολα σίγουροι ότι και οι 12 παίκτες που αγωνίστηκαν ένιωθαν κάθε στιγμή υπερήφανοι για τη φανέλα που φορούσαν. Αυτό όμως δεν "αντανακλά" και αναγκαστικά πως ό,τι νιώθουν θα το βγάλουν και μέσα στο γήπεδο.Για να καταλάβετε επακριβώς τι λέμε, όταν προπονητής της εθνικής ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, έβλεπες τους παίκτες με "γυαλισμένο μάτι" στο παρκέ, έτοιμους να "ορμήσουν" σε κάθε μπάλα και να "κατασπαράξουν" κάθε αντίπαλο.. Γιατί ο προπονητής οφείλει να είναι και δάσκαλος και να μεταδίδει σε αυτούς όλα όσα πρεσβεύει κι εκείνος. Και ο Γιαννάκης το "μέταλλο" που διέθετε ως παίκτης είχε καταφέρει να το μεταδώσει "ατόφιο" και στους παίκτες. Ο κόουτς Τρινκιέρι δυστυχώς δεν μπόρεσε να μπει στην ιδιοσυγκρασία των διεθνών μας. Όντας εντελώς άπειρος σε τέτοιου υψηλού επιπέδου διοργάνωση, έμοιαζε κάποιες φορές "χαμένος στη μετάφραση" ενώ όποτε χρειάστηκε να "διαβάσει" τον αντίπαλο ή να "διαβάσει" το παιχνίδι μέσα στη ροή του και να κάνει κινήσεις στη "σκακιέρα" των πάγκων ώστε να ανατρέψει τα δεδομένα, απέτυχε. Δεν διαφωνούμε ότι ο άνθρωπος είναι έξυπνος, μορφωμένος, διαβασμένος, καλός προπονητής με επιτυχίες στην Ιταλία(βλέπε Καντού τα τελευταία δύο χρόνια), όμως αυτά δεν ξέρουμε εάν είναι αρκετά εχέγγυα για να είναι και ο προπονητής της εθνικής Ελλάδας. Η ομάδα δεν είχε την απαραίτητη ισοροπία ανάμεσα στην περιφέρεια και στην φροντ λάιν της και αυτό αποτελεί ξεκάθαρη ευθύνη του Ιταλού προπονητή. Ξαναλέμε, δεν θα τον...σταυρώσουμε τον άνθρωπο αλλά δεν μπορούμε και να μην κρίνουμε τα όσα βλέπουμε..
Όσον αφορά τους παίκτες, τα "κουκιά" εδώ είναι μετρημένα. Δεν αμφισβητούμε κανέναν τους, πρόκειται για μπασκετμπολίστες με πολλές παραστάσεις μεγάλων αγώνων και πολλούς κερδισμένους τίτλους, όμως κάπου το πράγμα "χάλασε" στη Σλοβενία.. Σίγουρα όπως προείπαμε είναι και θέμα καθοδήγησης του κόουτς είναι όμως και θέμα της διάθεσης του παίκτη εάν θα πάει σαν "αγρίμι" στη μπάλα ή εάν θα μείνει να την κοιτάει άπραγος. Στους περισσότερους αγώνες, ίσως με εξαίρεση αυτόν απέναντι στην Ισπανία, οι διεθνείς μας έμοιαζαν να είναι "έξω από τα συνηθισμένα νερά τους" και σκιά του εαυτού τους. Και έλλειψη διάθεσης παρατηρήσαμε και κούραση και νεύρα και όλα αυτά είναι λογικά όταν παίζεις συνέχεια και ασταμάτητα, όμως για σταθείτε λίγο...και οι αντίπαλοι το ίδιο κουρασμένοι δεν είναι,το ίδιο δεν παίζουν όλη τη χρονιά; Οπότε εδώ, σταματάμε και την κουβέντα.. Το θέμα είναι η διαχείρηση της κατάστασης, γιατί όλοι "βράζουν" μέσα στο ίδιο "ζουμί". Το θέμα είναι πως κρατάει ο "στρατηγός" της κάθε ομάδας την κουτάλα..
Το φετινό Ευρωμπάσκετ αποτελεί παρελθόν όμως και από εδώ και πέρα μετράει η επόμενη μέρα αυτής της ομάδας. "Μετά την βροχή έρχεται η λιακάδα" και οι ιθύνοντες θα πρέπει να κάνουν τις πιο προσεκτικές επιλογές για να έρθει αυτή η λιακάδα και να μη μείνουν καθόλου...σύννεφα πάνω από τον ουρανό της εθνικής μπάσκετ. Η επόμενη μεγάλη "μαγιά" Ελλήνων παικτών έρχεται(Μάντζαρης,Παππάς,Γιάνκοβιτς,Παπαπέτρου, Αντετοκούμπο, Αγραβάνης και και και..)και θα πρέπει να γίνει η σωστή επιλογή του ανθρώπου που θα καθοδηγήσει όλους αυτούς τους παίκτες στην κατεύθυνση που πρέπει. Προσωπική μας εκτίμηση είναι ότι ο Τρινκιέρι θα αποτελέσει παρελθόν και στη θέση του θα πρέπει να τοποθετηθεί ένας έμπειρος προπονητής που θα μπορέσει να εμπνεύσει σεβασμό στους παίκτες και που θα μπορεί να τους οδηγήσει και πνευματικά μέσα και έξω από το παρκέ. Ξέρουμε, κι εσάς στο μυαλό ο Παναγιώτης Γιαννάκης σας έρχεται, ο κόουτς των επιτυχιών για την εθνική, το θέμα όμως είναι πως δεν είναι γνωστό εάν πλέον η ομοσπονδία επιθυμεί να συνεργαστεί εκ νέου μαζί του, μετά τα όλα όσα έγιναν το 2008(πρόσληψή του από τον Ολυμπιακό και αποπομπή του στη συνέχεια).. Προσωπική μας άποψη είναι ότι ο "δράκος" αποτελεί την ιδανική περίπτωση προπονητή για την εθνική ομάδα, όσα χρόνια κι αν περάσουν και όση κριτική κι αν έχει δεχτεί.. "Ξαναζεσταμένο φαγητό;" Ναι, και μας έλειψε πολύ!
Πρώτα απ'όλα η εθνική μας ομάδα, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, δεν έχει κανένα ελαφρυντικό, όσον αφορά απουσίες κλπ. Άλλες ομάδες-βλέπε Ισπανία και κυρίως Σερβία αλλά και οι περισσότερες που εμφανίστηκαν- είναι αλλαγμένες παραπάνω από το μισό σε σχέση με το περασμένο Ευρωμπάσκετ, ενώ γενικά παρακολουθούμε ένα τουρνουά ιδιαίτερα χαμηλό σε μπασκετική ποιότητα, από τη στιγμή ειδικά που οι μεγαλύτεροι αστέρες της διοργάνωσης απουσιάζουν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Η εθνική μας διέθετε ένα ρόστερ μπολιασμένο με...τόνους μπασκετικής εμπειρίας και με αδιαμφισβήτητη ποιότητα, ίσως το καλύτερο στο τουρνουά μαζί με αυτό της εθνικής Ισπανίας, οπότε οι δικαιολογίες για "απουσίες Καλάθη, Κουφού, Σχορτσανίτη κλπ κλπ" ή "τραυματίστηκαν όμως και 1-2 παίκτες στην πορεία" για εμάς πάνε κατευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων..Η ομάδα δεν κατάφερε το αυτονόητο για μια ομάδα που πάει να πετύχει σημαντική διάκριση: να έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό στο παιχνίδι της. Ούτε στο αμυντικό κομμάτι, αφού όταν η αντίπαλη ομάδα διέθετε ένα επιθετικό "υπερόπλο"(βλ. Μπελινέλι,Κοπόνεν,Ντράγκιτς) ο μόνος τρόπος να τον σταματούσαμε ήταν να...κάνουμε το σταυρό μας να αστοχήσει αλλά ούτε και επιθετικά, αφού το ατελείωτο ροτέισον(μοίρασμα του χρόνου δηλαδή)του Τρινκιέρι και η απουσία ξεκάθαρου πλάνου και συνοχής στο "στήσιμο" των επιθέσεων, αποσυντόσινιζαν την ομάδα και της στερούσαν την απαιτούμενη σταθερότητα και συνοχή. Παρακολουθώντας ειδικά το "μαρτυρικό" πρώτο 25 λεπτο του αγώνα με τη Σλοβενία, ειλικρινά προσπαθούσα να καταλάβω τί προσπαθούσαμε να κάνουμε στην επίθεση, αφού όποτε μας ζόριζαν λίγο παραπάνω με πίεση, η μπάλα και η επίθεση ήταν χαμένη από χέρι.. Στα της άμυνας ας το αφήσουμε καλύτερα, αφού για αλληλοκαλύψεις, μπλοκ-άουτ και κυρίως ΔΙΑΘΕΣΗ ούτε λόγος και τα 21(!) επιθετικά ριμπάουντ των Σλοβένων στο μεταξύ μας ματς μάλλον "μαρτυρούν" και του λόγου το αληθές.. Γιατί η άμυνα είναι και θέμα διάθεσης και αυταπάρνησης και χωρίς να θέλουμε να γίνουμε κακοί, οι παίκτες μας δεν εμφανίστηκαν σε αυτό το τουρνουά τόσο αποφασισμένοι και "διψασμένοι" όσο μας έχουν συνηθίσει. Ήταν κάτι οφθαλμοφανές και κάτι που θεωρούμε ότι οφείλεται σε μαγάλο βαθμό και στον προπονητή..
Αυτός πρώτος από όλους πρέπει να εμπνεύσει τους παίκτες, δίνοντας τους να καταλάβουν τί θέλει από αυτούς στο παρκέ και μην ακούσουμε τώρα τίποτα εθνικοφροσύνες του στυλ "ο παίκτης από τη στιγμή που φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο δεν χρειάζεται λόγια, τα δίνει όλα για την πατρίδα" γιατί εδώ δεν μιλάμε για την μάχη της Τριπολιτσάς αλλά για ΜΠΑΣΚΕΤ και γιατί είμαστε αναμφίβολα σίγουροι ότι και οι 12 παίκτες που αγωνίστηκαν ένιωθαν κάθε στιγμή υπερήφανοι για τη φανέλα που φορούσαν. Αυτό όμως δεν "αντανακλά" και αναγκαστικά πως ό,τι νιώθουν θα το βγάλουν και μέσα στο γήπεδο.Για να καταλάβετε επακριβώς τι λέμε, όταν προπονητής της εθνικής ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, έβλεπες τους παίκτες με "γυαλισμένο μάτι" στο παρκέ, έτοιμους να "ορμήσουν" σε κάθε μπάλα και να "κατασπαράξουν" κάθε αντίπαλο.. Γιατί ο προπονητής οφείλει να είναι και δάσκαλος και να μεταδίδει σε αυτούς όλα όσα πρεσβεύει κι εκείνος. Και ο Γιαννάκης το "μέταλλο" που διέθετε ως παίκτης είχε καταφέρει να το μεταδώσει "ατόφιο" και στους παίκτες. Ο κόουτς Τρινκιέρι δυστυχώς δεν μπόρεσε να μπει στην ιδιοσυγκρασία των διεθνών μας. Όντας εντελώς άπειρος σε τέτοιου υψηλού επιπέδου διοργάνωση, έμοιαζε κάποιες φορές "χαμένος στη μετάφραση" ενώ όποτε χρειάστηκε να "διαβάσει" τον αντίπαλο ή να "διαβάσει" το παιχνίδι μέσα στη ροή του και να κάνει κινήσεις στη "σκακιέρα" των πάγκων ώστε να ανατρέψει τα δεδομένα, απέτυχε. Δεν διαφωνούμε ότι ο άνθρωπος είναι έξυπνος, μορφωμένος, διαβασμένος, καλός προπονητής με επιτυχίες στην Ιταλία(βλέπε Καντού τα τελευταία δύο χρόνια), όμως αυτά δεν ξέρουμε εάν είναι αρκετά εχέγγυα για να είναι και ο προπονητής της εθνικής Ελλάδας. Η ομάδα δεν είχε την απαραίτητη ισοροπία ανάμεσα στην περιφέρεια και στην φροντ λάιν της και αυτό αποτελεί ξεκάθαρη ευθύνη του Ιταλού προπονητή. Ξαναλέμε, δεν θα τον...σταυρώσουμε τον άνθρωπο αλλά δεν μπορούμε και να μην κρίνουμε τα όσα βλέπουμε..
Όσον αφορά τους παίκτες, τα "κουκιά" εδώ είναι μετρημένα. Δεν αμφισβητούμε κανέναν τους, πρόκειται για μπασκετμπολίστες με πολλές παραστάσεις μεγάλων αγώνων και πολλούς κερδισμένους τίτλους, όμως κάπου το πράγμα "χάλασε" στη Σλοβενία.. Σίγουρα όπως προείπαμε είναι και θέμα καθοδήγησης του κόουτς είναι όμως και θέμα της διάθεσης του παίκτη εάν θα πάει σαν "αγρίμι" στη μπάλα ή εάν θα μείνει να την κοιτάει άπραγος. Στους περισσότερους αγώνες, ίσως με εξαίρεση αυτόν απέναντι στην Ισπανία, οι διεθνείς μας έμοιαζαν να είναι "έξω από τα συνηθισμένα νερά τους" και σκιά του εαυτού τους. Και έλλειψη διάθεσης παρατηρήσαμε και κούραση και νεύρα και όλα αυτά είναι λογικά όταν παίζεις συνέχεια και ασταμάτητα, όμως για σταθείτε λίγο...και οι αντίπαλοι το ίδιο κουρασμένοι δεν είναι,το ίδιο δεν παίζουν όλη τη χρονιά; Οπότε εδώ, σταματάμε και την κουβέντα.. Το θέμα είναι η διαχείρηση της κατάστασης, γιατί όλοι "βράζουν" μέσα στο ίδιο "ζουμί". Το θέμα είναι πως κρατάει ο "στρατηγός" της κάθε ομάδας την κουτάλα..
Το φετινό Ευρωμπάσκετ αποτελεί παρελθόν όμως και από εδώ και πέρα μετράει η επόμενη μέρα αυτής της ομάδας. "Μετά την βροχή έρχεται η λιακάδα" και οι ιθύνοντες θα πρέπει να κάνουν τις πιο προσεκτικές επιλογές για να έρθει αυτή η λιακάδα και να μη μείνουν καθόλου...σύννεφα πάνω από τον ουρανό της εθνικής μπάσκετ. Η επόμενη μεγάλη "μαγιά" Ελλήνων παικτών έρχεται(Μάντζαρης,Παππάς,Γιάνκοβιτς,Παπαπέτρου, Αντετοκούμπο, Αγραβάνης και και και..)και θα πρέπει να γίνει η σωστή επιλογή του ανθρώπου που θα καθοδηγήσει όλους αυτούς τους παίκτες στην κατεύθυνση που πρέπει. Προσωπική μας εκτίμηση είναι ότι ο Τρινκιέρι θα αποτελέσει παρελθόν και στη θέση του θα πρέπει να τοποθετηθεί ένας έμπειρος προπονητής που θα μπορέσει να εμπνεύσει σεβασμό στους παίκτες και που θα μπορεί να τους οδηγήσει και πνευματικά μέσα και έξω από το παρκέ. Ξέρουμε, κι εσάς στο μυαλό ο Παναγιώτης Γιαννάκης σας έρχεται, ο κόουτς των επιτυχιών για την εθνική, το θέμα όμως είναι πως δεν είναι γνωστό εάν πλέον η ομοσπονδία επιθυμεί να συνεργαστεί εκ νέου μαζί του, μετά τα όλα όσα έγιναν το 2008(πρόσληψή του από τον Ολυμπιακό και αποπομπή του στη συνέχεια).. Προσωπική μας άποψη είναι ότι ο "δράκος" αποτελεί την ιδανική περίπτωση προπονητή για την εθνική ομάδα, όσα χρόνια κι αν περάσουν και όση κριτική κι αν έχει δεχτεί.. "Ξαναζεσταμένο φαγητό;" Ναι, και μας έλειψε πολύ!
.jpg){kind=link}